De Laatste..

..van dit jaar. Ik was eerst bezig een blogje te schrijven over een indrukwekkende documentaire die ik vanmiddag zag, maar omdat de boel vastliep is het stukje proza verloren gegaan. (ja, Windows Fietstas) Dus sluit ik dit jaar maar af met een mozaiekje van foto's die op de 1 of andere manier iets met weblogjes op deze site te maken hadden. Ik heb dit jaar met veel plezier mijn blogactiviteiten weer opgepakt en ben natuurlijk voornemens deze voort te zetten in het komende jaar. Met deze belofte wens ik iedereen een geweldig nieuwjaar, en tot ziens hier op de blog, of in levende lijve.

oja, het eind van het jaar staat natuurlijk in het teken van de traditionele lijstjes. Even dacht ik erover om een top zoveel te maken van favorieten weblog verhaaltjes, maar ik vrees dat ik velen tekort zal doen. Daarom voor de aardigheid twee stukjes waar ik in ieder geval hartelijk om heb moeten lachen. Deze van Jan Rein, en deze van Johan. Ga zo door mannen, tot volgend jaar !!

Youp..

December 1999  'Ik heb een leuke klus voor je op oudejaarsavond, wil je de oudejaarsconference van Youp van 't Hek gaan doen?' vraagt het meisje van NOB Tv planning. Ik was nog maar net cameraman, en ik had aangegeven dat ik met de millenniumwisseling best wilde werken. Dat was mijn kans om klussen te doen waar ik van droomde, als andere cameramensen misschien liever thuis waren. 'Tuurlijk' zei ik professioneel, en alweer een droompje zou in vervulling gaan. Ik was al jaren een Youp fan, en om mee te werken aan dé oudejaarsconference is natuurlijk je van het. Het was tegelijkertijd een kleine teleurstelling toen ik in het draaiboek ontdekte dat zelf een slokje water gescript was. Ik deed camera 6, ik had 2 posities op het balkon van het Nieuwe de la Mar Theater, en een handheld plekje bij het orkest. Trots was ik, de repetitie was leuk, leuke voorstelling. Tijdens de eerste opname met een paar isolated opnames kon ik me beter concentreren op mijn taak, en tijdens de tweede opname was alles perfect. Deze opname lag standby in Hilversum, en draaide op de oudejaarsavond synchroon mee voor het geval de live-verbinding zou uitvallen.

Om 6 uur op oudejaarsavond stond ik op de Dam in Amsterdam met mijn vriendin. (onze partners mochten de millenniumwisseling met hun werkende partners doorbrengen, en zij hadden vrijkaarten gekregen) We luisterden naar Blof die op dat moment optrad, en de telefoon ging. Hetzelfde meisje van de planning belde weer, 'ga maar naar het Theater, jullie moeten afbreken want in verband met bedreigingen door de 'kaartjesmaffia' gaat de voorstelling niet live maar starten ze de opname van gisteren in.' Dus, de hele ploeg stond de camera's weer af te breken en wij mochten naast onze partners in de zaal plaatsnemen. Een leuke party nadien in de foyer volgde, we werden nog uitgenodigd om om een uur of 3 een borrel te nuttigen in huize van 't Hek, maar Diana en ik gingen liever nog even op de Dam kijken. Dom natuurlijk, want toen we daar aankwamen en zagen dat alles daar al afgelopen was, realiseerde we ons dat we niet wisten waar mijnheer van 't Hek woonde. Een koude nacht wachten was ons deel. Op het Damrak maar even een schnitzel gegeten in een smerig 24 uurs restaurant, en daarna geslapen in de koude hal van het Centraal Station.

Later werd ik door regisseur Joep Krijne gevraagd voor de registratie van de Vliegende Panters' Hype, hierna eindigde onze samenwerking helaas weer omdat ik in dienst kwam van een concurrerende facilitaire instelling genaamd UBF.

Vanavond keek ik weer naar een Youp voorstelling op tv, dezelfde cabaretier met dezelfde scherpe grapjes. En een reden om een weblogje te schrijven. Maandagavond om 21.00 uur wordt op het digitale themakanaal Hilversum Best de show Mond vol Tanden uit 1999 herhaald. Ik heb hem nog altijd niet op tv teruggezien, nú wil ik hem opnemen en plaatsen tussen de DVD's 'Leuke Klussen'

Opstand..

April 2006  Een persfotografe van Reuters loopt achteruit ons te fotograferen, ik weet wat er op de sensor van haar camera terechtkomt, 2 blanke toeristen met backpackerrugzakken die door de verder verlaten straten van een miljoenen-hoofdstad lopen. We zijn onderweg naar een provisorische bushalte waarvandaan de Nepalese overheid buitenlanders gaat evacueren. Nog 2 uur wachten we in de hitte op de bus, tegenover ons is een militaire post ingericht waarvandaan zwaarbewapende soldaten ons in de gaten houden. Ik heb geen zin meer om er foto's van te maken, ik wil samen met Diana weg uit Kathmandu. Ik voel me pas weer veilig als we in het vliegtuig naar Oman zitten. De afgelopen weken waren spannend, 3 dagen na onze aankomst in Nepal brak er een revolutie uit met als doel Koning Gyanendra van de troon te stoten. Een reis die een half jaar eerder al geannuleerd werd omdat ik 10 dagen voor vertrek mijn onderbeen brak. Het is met de reis niet meer goed gekomen, de reisorganisatie ter plekke deed haar uiterste best om ons steeds alternatieven te bieden, maar waar we ook kwamen, overal staakte de mensen en waren er blokkades en kleine veldslagen tussen de bevolking en het leger.

Op onze autorit tussen Kathmandu en Pokhara kwamen we meer dan 20 blokkades tegen, we zijn korte tijd vastgehouden in een ziekenhuis met een paar Fransen en Russen. Diana die toen net 6 weken zwanger was was op van de zenuwen, en toen we op een zeker moment de Fransen met een noodgang de andere kant op zagen rijden, hebben we onze gids maar verzocht de 6 uur terug naar de hoofdstad te rijden. De Franse toeristen waren een nóg vijandiger groepje dorpelingen tegengekomen, en hebben de bekogeling niet afgewacht, en stoven ons weer voorbij. Terug dus naar het hotel in Kathmandu, waar ik de resterende 2 weken de tijd doodde met het lezen van veel boeken. Boeken die we kochtten in de boekhandeltjes, die stiekum opengingen, maar als er soldaten kwamen, gingen de rolluiken helemaal dicht, en moesten we wachten tot ze weer weg waren. De boeken die las ik in de tuin van Kathmandu Guesthouse in de zon, terwijl ik genoot van het zoveelste flesje Everest bier. Flesjes van 650 ml, die Diana om zwangerschapstechnische redenen aan zich voorbij zag gaan. Zij had het er op dat moment moeilijker mee dan ik.

Het was een emotioneel weerzien op Schiphol, onze familie had regelmatig heftige beelden gezien op CNN en BBC. Zij hadden geen idee dat wij veilig binnen de muren van ons hotel zaten, er was geen telefoonverkeer mogelijk die maand, en slechts zeer zelden konden we emailen vanuit een stiekum geopend internetcafe. Het werd allemaal nog emotionelere toen we konden vertellen dat we zwanger waren van ons eerste kindje.

December 2007  Max is 1 jaar, en in Nepal heeft de regering besloten om per april 2008 de monarchie af te schaffen. De bevolking hoopt op een betere toekomst, en bij vertrek uit dat land hebben Diana en ik gezworen terug te gaan als het weer beter gaat met het prachtige land en haar mooie mensen.

                                                             

Meer foto's van het Nepal dat we wel hebben gezien vind je hier: http://www.pbase.com/destenis/nepal_2006

Geen moment..

..aan mijn werk gedacht afgelopen dagen. En dat mag een wonder heten want ik heb me al voorgenomen om een belangrijk deel van mijn werk op de fabriek te laten als ik naar huis ga. Teveel gewerkt, teveel gepeinst en teveel ervan gedroomt. Nu maar even ontspannen. Lekker gegeten ook deze dagen, traditiegetrouw bij de families, en iedereen verantwoordelijk voor een deel van het menu. Chapeau voor iedereen, want alles was gewoon goed en gezellig.

Griepje bijna over

Wat een feest om vandaag nog even te mogen werken. Collega Fred maakte de foto's.

Plakken..

Vandaag hebben we de decorpanelen in de studio opgebouwd, gebeitst en behangen. Met vereende krachten hebben we het klusje geklaard, het is geweldig om iets wat in je hoofd ontstaat, nu ook te kunnen aanraken. Voor de collega's was het een bron van vermaak, regelmatig kwam er iemand een kijkje nemen, en sommige namen zelfs foto's van ons. Alsof ze ons anders nooit aan het werk zien.. Zoals verwacht kwamen er diverse opmerkingen over het ding, maar de meeste waren van humoristische aard. Resultaat van het turflijstje: 'Heb je dit weekend iets te doen? ik heb thuis nog een kale muur' (11 keer)  'Kijk, een multi-inzetbare cameraman' (7 keer) 'Jakkes, die verf slaat je op de keel (2 keer)  'Willen de heren een kopje koffie?' (0 keer)  'Het lijkt wel een poppenkast' (14 keer)

De mensen die de laatste opmerking maakten wisten niet half hoezeer dit de waarheid was, want er komt een instartje in het programma waarin 2 heuse poppenkastpoppen hun opwachting maken.

Kleintjes..

..worden groot, en naarmate ze groter worden gaan ze ook meer ontdekken. En ontdekken doe je met je handjes, dus trek je de koelkast open als papa staat te koken. Je kijkt eens naar al dat lekkers voor je, ach daar staat de diksap, daarachter de kiwi's die ik als moes toegedient krijg. In de deur zie ik melk en siroop, en wat zou er in die grote pot zitten? Tis ambachtelijke boer'n yoghurt met aardbeiensaus, en nu zit het op mijn broekje en spreid het zich uit over de keukenvloer. Dat gaat papa niet leuk vinden. Maar wat doet hij nu? In plaats van uit zijn pan te gaan gaat papa een foto maken? Rare vent, beroepsdeformatie denk ik, in no time trekt papa een klein camera'tje uit zijn zak en flitst hij er , al lachend, op los. Als dat hier zo gaat....ik denk dat ik morgen maar eens per ongeluk  wat eieren uit de doos laat 'vallen'

Zagen, Zagen..

'We gaan een nieuw liveprogramma op de vrijdagavond doen, kun jij even kijken hoe het eruit moet komen zien?' Met woorden van gelijke strekking kwam deze opdracht op mij af. Tsja, dat valt niet mee, al jaren maken we tv-programma's vanuit RTV Drenthe's Atrium. Het Atrium is een kale, volstrekt witte ruimte midden in ons gebouw, veel glas met zicht op de redacties waarvandaan diverse kleuren kunstlicht het Atrium binnenvallen. Niet echt een ruimte waar je aan denkt als je een tv opnameruimte moet ontwerpen. Maar goed, de architect van dienst was ermee in zijn nopjes en vond dat we het er maar mee moesten doen. Na 4 jaar en vele programma's later ben ik nu een beetje uit-gecreativiteit. Ik heb zo'n beetje alle kleuren op de muren gesmeerd met dikke 2 kilowatts. Blackwrap met gaatjes om vlekken te maken met licht, projecties uit beamers, en steevast grote horizonbakken in de gangen en trapgatten geplaatst. Verder kom ik niet, dus was het tijd om de dikke 0 op de begroting voor decor maar eens een plaatsje áchter de komma te geven. Met het verzoek om me financieel in te houden én om er een multifunctioneel decor van te maken ben ik aan het tekenen geslagen. Het resultaat is 18 strekkende meter wand met ramen van melkglasplastic en onze bestaande monitoren. Éen en ander moet de suggestie wekken dat we in een gezellige ambiance vertoeven, dus fijne indirecte verlichting en warme kleurtjes. Blauw licht achter de raampjes, de titel van het programma in spiegelbeeld op de ramen, en de kijker vind dat we binnen zitten terwijl het buiten donker en koud is. Retrobehangetje erop plakken, en als we het over een jaar voor iets anders nodig hebben hangen we er een nieuw schoon triplex plaatje voor.

De practische uitvoering: Huusmeester Ton is handig met de hamer dus hij mag het ding bouwen, samen met camera/ licht collega Peter is hij zaterdag begonnen met 9 wandjes van 3 meter hoog en 2 meter lang. Vandaag heb ik met Ton de poten gemaakt want het ding mag natuurlijk niet live op zender omdonderen. Dat was nog een hele klus, want de basis moet zo kort mogelijk zijn anders neemt het teveel studioruimte in. Bovendien moet je 1 paneel met 2 man kunnen verplaatsen, dus een lichte oplossing werd gevonden.

Ik zou toch zweren dat Ton mij vroeg om de schoorlatten 1.90 meter te zagen, pas toen hij er één pakte met de dreigende woorden 'dit is géén twee meter vijftig!'  brak het zweet mij uit.. 'Ja hallo, ik ben de regisseur, geen timmerman'  het hielp niks. Morgen mogen we er weer 18 proberen op maat te zagen.

Ik hoop dat we eind van de week alles hebben verhuist van de werkplaats waar we te gast zijn naar het Atrium. Dan zal er behangen worden en kunnen we zien of het ook écht wat is. Ik heb er wel vertrouwen in, maar het nadeel van het werken in dat Atrium is dat alle collega's er wel een keer door heen moeten lopen, soms blijven ze dan even staan voor een praatje. Vaak ook krijg ik daar de opmerkingen als; 'ga je daar de tafel neerzetten?'  'Wat een lelijke kleur'  'Moet die stoel niet dichterbij?' Het zijn voornamelijk journalisten die gewend zijn dit soort vragen te stellen, en daar hebben we er nogal wat van in ons pand. Ach, ik kan er altijd weer trots op zijn als ik iets mag bedenken dat vervolgens in gestalte krijgt, en door veel kijkers een herkenningspunt wordt.

(Te koop: 18 latten 1.90 meter lang, nooit gebruikt. Kunnen enkele bloedspatten bevatten)

 

'Wat wil je..

..drinken?' vraagt Peter in de lawaaige kroeg. 'Doe maar een malt' antwoord ik, want ik weet dat ik hem en mezelf weer veilig naar huis moet sturen. Peter komt terug met een mooi bol glas op een even fraaie voet. Dat presenteren ze hier aardig denk ik en ik neem een slok, niet verkeert denk ik weer. 'Wat voor malt is dit Peter?' roep ik  'PALM!!'  schreeuwt hij terug. Zoals ik al begon, het was een lawaaige kroeg. Ik heb niets tegen stevig Napalmen na een dag werken hoor, maar deze slokken doen mij direct spijt krijgen van mijn aanbod om BOB te spelen. De cijfertjes in de rechterbenedenhoek van mij scherm vormen 02:26 op dit moment, en ik heb Peter net veilig bij zijn fiets in Assen afgezet. In Groningen zijn we naar de collegaborrel geweest. Mediacollega's van diverse pluimage ontmoeten elkaar daar bij tijd en wijlen, en keuvelen daar terwijl ze zich laven aan de versnaperingen die de goedlachse herbergier ons offreert. Gewoon zuipen en over televisie lullen dus. Gezellig, de één twijfelt over de toekomst omdat ze werkzaam was bij een niet nader te noemen facilitair bedrijf met wortels in Hongarije, en de ander verteld over hoe mooi het is om voor het eerst een live tv program te presenteren. Vervolgens een sausje van grootspraak over mooie shots, en een vleugje kankeren op camjo's en de maaltijd is kompleet. Ik ben er lang geleden ook eens geweest, en ik kan me er niet méér van herinneren dan het blad bier dat ik al struikelend over de RTL correspondente heen gooide.

Grappig hoe mensen veranderen naarmate ze meer aan Bacchus offeren, en ze ruiken denk ik dat ík niet hem meegedaan aan het drankgelag, want af en toe schuift er een collega aan die een droevig persoonlijk verhaal begint over twijfel en wanhoop. Deze gesprekken wissel ik af met een, inmiddels vertrouwd, bezoek aan het twalet. Want maltbier doet de blaas wel werken kan ik u melden, terwijl ik over de laptop grijp naar mijn pijpje pils. Terug op de kruk luister ik naar mijn collega's en probeer ik de stampende beats uit de speaker te negeren. Wanneer ik terugschreeuw weet ik zeker dat ik dit met de nodige consumptie doe, maar inmiddels is gebleken dat aangeschoten mensen mij daarin overtreffen. Ik veeg mijn gezicht af en wandel maar weer eens naar de bar, ik zou zweren dat ik iemand 'mietje' hoorde fluisteren toen ik een maltbier bestelde. Ik neem een paar pilsjes mee voor degene die dat wilde, zou ik ook niet 1..... Neen, op mijn schouders rust de taak om zowel mijn collega alsook de familie stationwagon veilig terug te brengen naar Assen. Peter stapte lachend op de fiets met de woorden 'de volgende keer rij ik wel..'  Ik weet het niet, ik heb een leuke avond gehad, kan me in tegenstelling tot de vorige keer, alles herinneren, én ik sta straks zo fris als een hoentje weer op. Ik ken mezelf, 's avonds een vent, 's ochtends geen stuiver meer waard. Misschien rij ik dan wel weer.

Er zijn veel foto's gemaakt, maar niet door mij. Ik vrees dat enkelen hier later nog wel terecht zullen komen.

Goedheilig..

Tis pakjesavond, Max ligt ziek op bed, en wij hebben een chocoladeletter opgevroten die ik heb gescoord bij een banketbakker in Meppel waar ik vandaag een sinterklaasstukje moest draaien.

Iedere keer als ik een sinterklaas zie lopen, moet ik terugdenken aan de keer dat de goedheiligman op bezoek was op ons eiland Klein Heemstede. Het was een zinderende zomerdag in 2006, 35 graden en 1 mafkees in een tabbert. Terwijl collega Gert en ik staan te gieren van de lach ligt de sint in de hangmat naast presentator Peter. Waarom wij lachen? In de korte stiltes die soms vallen kreunt de oude man constant: ' )&zu$ Chr!st^s, ik ga kapot hier!! '  De sint is het zat en begint bijkans te hallucineren, Ton, de man die onder de mijter en achter de baard schuilgaat heeft het moeilijk. Toch zet hij dapper door, want de show must go on... Op de vraag wat de Sint zelf nog wel een keer zou willen antwoord deze; 'Sinterklaas zou nog wel eens willen weten hoe het is om kindertjes te máken..' Gert en ik laten nu alles lopen, en de kans op een stabiel shot is nihil geworden. Als Peter het genoeg vind en de Sint laat vertrekken van ons eiland, zijn onze handdoeken in de nek volledig verzadigd met zweet uit het hoofd en tranen uit de ogen. Ook de tabbert begint zweetplekken te vertonen, en het wordt tijd dat Ton uit deze kwelling verlost word. Laatste woorden; "de sint wil bier!!!"  Dit brengt mij bij op een aantal leuke filmpjes die Meerkerk op zijn site heeft gezet. Fijne pakjesavond verder..

Promptverloren

Eigenlijk had dit werkje ook 'Pronkverloren' kunnen heten. Want mijn zeer gewaardeerde collega Marcel Pronk heeft aangegeven de omroep Drenthe te gaan verlaten. Zijn motivatie dit te doen laten we helemaal de zijne, maar we, en ik zeker, zullen hem wél missen. Sinds ik ging freelancen voor RTV Drenthe heb ik al close contact met Marcel gekregen, en bij zeer veel speciale projecten hebben we samengewerkt. Vaak ik als eerste cameraman die kwam zeuren om meer centjes voor extra cameraposities bij grote projecten, en hij als projectleider en de man die met zijn r**t op het budget zat, want dat moest niet de spuigaten uitlopen natuurlijk. Ook was hij degene waar ik me moest inlikken om gepland te worden op de interessante klussen, want Marcel was ook mijn planner. Samen hebben we leuke en mooie dingen gedaan, Boven het Maaiveld 1 was er één van. 'Marcel, het heeft gesneeuwd op de set, bouw jij even een sneeuwpop ja?'  En daar stond midden op de set in de kou een sneeuwpop te Pronken. Gieren van de lach bij Hillige Daag, Eurochamp, Maaiveld, 4 mei (ja, sorry hoor) En janken in Srebrenica. We hebben mooie jaren gehad, maar nu gaat hij werken bij een verhuurbedrijf in Grunn'    Pro-Vision heet het, en mijnheer Pronk is nu al begonnen om zijn glasbakken en mobiele regie-units aan me te verhoeren. ( je begint pas volgend jaar hoor !!)

Maar goed, een uurtje spitten in mijn fotoarchiefje levert de volgende bloemlezing op:

Marcel, het ga je goed, Do viđenja

Mijn vak..

..is cameraman, een edel vak. Een fotografisch vak dat uitgevoerd dient te worden door vaklieden. Mensen met een scherp oog voor kaderen, perspektief en andere, meer technische, aspecten van dat vak. Scherp zijn, zowel qua concentratie alsook met de camera. Letten op kleur, lichtgebruik en uitsnedes. Een compositie zo maken dat je shot het verhaal ook kan vertellen. Ik hou van mijn vak.

Sinds enige jaren word mijn vak ontsiert door diverse lieden met zogenaamde Camjo camera's. Een Camjo is een CameraJournalist. Van beide beroepen nét niks dus. Camjo wordt te vaak als bezuinigingsmaatregel ingezet. Een journalist op pad sturen met een plastic camera van dito kwaliteit, en dan mag hij of zij het werkje zelf monteren, en we hebben weer een reportage om onze kijkers mee te kwellen. Soms duren die repo's wel 20 minuten, ik vraag je. Frans Bromet draait zich om in zijn stoel 'Maar als ik dít had geweten was ík er nooit mee begonnen' hoor ik hem denken, Bromet is in mijn optiek een cameratechnisch vaardig journalist, die niet de arrogantie heeft te denken dat hij er dan ook nog wel even het geluid bij kan doen. Daarvoor sleept hij keurig een geluidsvrouw achter zich aan. Een uitzondering op de regel dus.

In ons mooie bedrijf hebben een paar visionairs een paar jaar geleden besloten om een paar handenvol journalisten op een peperdure Camjocursus te sturen. Een camjogoeroe spuwde daar een bak flauwe kul over de deelnemers uit waar ons fotografisch hart van zal stilvallen. 'houd de camera voor je borst, dan hou je het zelf veel langer uit' baselde de prutser. Met als gevolg dat we veel te vaak bij mensen in de neusgaten kijken. Als ik mij niet vergis duurde deze toestand 3 dagen, waarna de cursisten vol goede moed de Drentsche kijkers zouden trakteren op de toegevoegde waarde van de camerajournalist. Het ontbreekt vervolgens aan geschikte items voor dit soort werk. Ook is de kijker niet achterlijk en prikt al snel door de amateuristische beeld-en cameravoering heen. Heeft u zich ooit afgevraagt waarom je bij de journaals van NOS en RTL geen camjo stukjes meer tegenkomt? Let wel, ik ben heel kritisch als het gaat om camjogebruik, maar als iets écht nieuws is dan mag het wat mij betreft zelfs uit een mobiele telefoon komen. Als je de kans krijgt een unieke blik op iets te werpen en dat kun je, of mag je, niet maken met een cameraploeg (Kamp Uruzgan bijv.) moet je het óók doen. Maar camjo zien als de redder van televisie en er ondermaatse series mee maken, nee dat is vloeken in de kerk.

Eerder noemde ik al Frans Bromet een uitzondering op de regel dat camjowerk prutswerk is. Er zijn nog meer uitzonderingen, en 1 ervan werkt bij onze omroep. Justin is namelijk door ons bedrijf met een journalistenreis naar China op pad gestuurd. Hij trok daar met mensen van het Drents Museum langs diverse kunstenaars en musea om een indruk te krijgen van wat het Drents Museum over een jaar de bezoeker zal bieden. Ze zijn onder andere geweest bij het terracottaleger. Wat Justin ons laat zien is van grote camjoklasse. Alle shots zijn raak, het geluid is prima en ook de montage is goed verzorgd. Dit soort stukjes zorgen er helaas ook voor dat visionairs van eerder genoemd kaliber denken dat iedereen met een handycam hiermee van een verre reis thuis kan komen. Maar een goede camjo'er is nog geen goede cameraman, gelukkig. Onze Justin komt een heel eind, hij is dan ook nog een goede journalist, zo één die weet hoe je een reportage moet bedenken, uitleggen aan de cameraman en monteren. Dat is niet iedereen gegeven, en als ze er al zijn gaan ze voor een heel ander vak kiezen.

Er zal altijd wel Camjo blijven bestaan, al zie je nu dat het een eigen plaatsje begint te krijgen op internet. Kranten als de Volkskrant en Dagblad van het Noorden hebben er zelfs mensen voor in dienst genomen. We komen ze in ons werk steeds vaker tegen, en in tegenstelling tot de profi cameramensen gaan de krantenhandycammers doodleuk vóór je staan ipv naast je. Maar dat komt weer omdat ze dat hebben geleerd van hun eigen persfotografen.

Ach, ik zie ze niet als bedreiging, integendeel, ik haal er energie uit om zelf méér mijn best te doen om te laten zien hoe het ook kan. Maar ook onder de cameramensen lopen mindere goden rond, en dat zijn de collega's die moeten vrezen voor het werk van mensen als Justin. Volgende week deel 2 van zijn reportage in China, ik zal kijken, maar ik hoop dat ik de volgende keer weer gewoon mee mag.

Ontslag..

..nou, zomaar uit het niets lag daar de brief op de mat. Ontslagen..... Een mooie tijd heb ik er gehad, maar nu rest alleen de herinnering. Fijne collega's, een beetje van de wereld gezien, hard werken maar alles meer dan de moeite waard. Waren ze me zat? Nee, dat niet. Had ik kritiek op de leiding, nee, niet altijd, ik ken mijn plek. Zeuren op de baas is niet mijn ding, ik kijk liever hoe ik ervoor kan zorgen dat het bedrijf beter presteert.

Maar goed, als het oorlog word hoef ik niet meer onderzeebrood te bakken in ieder geval, want ik ben ontslagen uit de Marine reserve. In 2006 al, maar nu pas krijg ik de brief waarin staat dat ik niet meer op de reservelijst sta en dat ik niet meer verplicht ben mijn uniform in onberispelijke staat te bewaren. (moest dat dan.....?) Ach het meeste van de kleding ligt nog in 2 plunjebalen op zolder, sommige dingen zelfs nog in het plastic. 11 jaar geleden zwaaide ik na 4 jaar af bij de marine, ik heb de laatste 2,5 jaar daarvan op de Hare Majesteit Walrus gevaren, een onderzeeboot uit de gelijknamige klasse. De koude oorlog was al voorbij, maar wij hebben nog voldoende dingen voor het echie gedaan. Als de grijze bovenwaterschepen buiten territoriale wateren dobberden, verkenden wij de kust van een brandhaard ergens ter wereld met gevaar voor eigen leven. Zíj kregen een lintje bij thuiskomst en wij een geheimhoudingsplicht, zelfs mijn ouders hadden maandenlang geen idee wáár ter wereld hun zoon was. Een geweldige tijd heb ik gehad bij de marine, ik heb toch niet bijgetekend omdat ik graag als cameraman opgeleid wilde worden. Via via én via Johan is dat dus gelukt. Maar er gaat maar zelden een dag voorbij dat ik niet denk aan die tijd op die varende rioolbuis die 7 maanden per jaar mijn thuis was.

[update] Onderaan dit stukje stond een foto die ik stal van een Marine website, om mijn toenmalige baas niet op stang te jagen heb ik die foto vervangen door een exemplaar van de Walrus op het droge, met daarop mijn insigne van de Onderzeedienst de 'Flipper'  ,deze dolfijntjes moet je verdienen en is een internationaal bekend insigne voor onderzeebootpersoneel

Hillige..

..Daag. Da's de titel van een kerstprogramma van RTV Drenthe. Morgen zouden we gaan bouwen, en overmorgen opnemen. 4 artiesten die hun roots buiten Nederland hebben maar wonen in Drenthe, zij zouden vertellen over hun jeugd, en hoe zij toen de kerst beleefden. 1 belde af, te druk (?) en 1 werd ziek en verloor haar stem. Dus de helft van de artiesten met custom-made liedjes kan niet komen. Einde show. Jammer, alles geannuleerd, licht en decorplan terug in de kast en wachten tot volgend jaar. Zonde, dit jaar geen kerstfeestje voor de creatievelingen onder ons, want Hillige Daag was altijd een feestje van mooie belichting en fraai camerawerk. En een mooie geluidsregistratie, want alles gaat live op tape. Dit kan ervoor zorgen dat een hele mooie cameraregistratie over moet omdat er iets met de stemming of audio was. In de eerste versie van het programma zaten 2 liedjes die in 1 track waren opgenomen, ik bediende de camera en Willem de dolly waarop ik stond. Alle uitsnedes bedacht en de timing was gepland, maar het liedje moest tot 20 (!!) keer over. Door de kou in de kerk waar we opnamen, veranderde de vleugel steeds van stemming, en ook de zangeres moest af en toe een paar slokken warme koffie. Elke keer als Willem en ik een mooie opname dachten te hebben had de pianist wel wat te mekkeren, hij zat 1 keer een half nootje te hoog of zo. Zodoende dreigde ook mijn stemming te veranderen,maar goed, wij waren professioneel genoeg om hetzelfde kunstje wél goed te doen. Uiteindelijk een geslaagde uitzending geworden.

Hier een nummer uit de uitzending van 2004 Martijje Lubbers zingt As ik in je ogen kiek. Een drentstalige cover van een lied van Eric Clapton, Change the world.

Welkom..

..in de familie lieve Nikki.

In de rij...

Op internet kwam ik een filmpje tegen waarbij stond 'handtekeningen Champcarrijders in Assen' ik dacht, in een narcistische bui,hé daar was ik ook om te draaien, even kijken of ik mezelf zie. En ja hoor achteraan de rij Pitspoezen sluit Destenis zelf aan. Ik kan mijn gedachten lezen; 'niet kijken, dat valt op. Stoer om je heen blijven kijken'

Overigens; net als het laatste meisje in rij hebben verscheidene andere meiden hun latex pakje verkeerd om aan, de ontwerper had Bavaria toch écht op de billen bedacht. Misschien had ik dan wél gekeken.

Ik heb het originele filmpje her-edit, dwz, dit stukje eruit gehaald. Ik weet niet van wie het origineel is, als jíj het bent, laat me dat dan even weten.

Dom..

..ino. Het zat er een keer aan te komen hé, 's lands grootste kind verliest het van zijn eigen idee. Mr. Domino, gaat tenonder aan zijn eigen waanzin. Ik kon het vanavond toch niet laten en heb weer naar Domino Day zitten kijken. Ik vind het altijd weer knap hoe regisseur Jos Budie zoiets in beeld weet te brengen, af en toe onscherp of een werkzoom pik je wel op zo'n moment. Maar nu zie je bij SBS6 ook dat de waanzin de controle over neemt. Telaat terug bij de steentjes omdat SBS wanhopig probeert mensen aan het sms'en te krijgen, totale paniek bij de presentatie die niet zeker weet of ze wel live zijn. En natuurlijk een mislukte recordpoging. Waarom mislukt? Omdat vorm en commercie boven het doel zijn gesteld. Robin Paul, ontsla die prutser die de veertjes, klepjes, slagboompjes en andere rare techniekjes heeft bedacht. Hij is de schuldige die verantwoordelijk is voor het falen van je jaarlijkse projectje. Ga maar weer aorta's bouwen die uitkomen in grote velden, lange halen, gauw thuis. Dit maakt het gelijk ook beter in beeld te brengen, en scheelt waarschijnlijk ook veel treurig correcte muziekjes en geluidseffecten. Gadverdamme, het word ieder jaar hopelozer, té kitscherig, teveel techniek, teveel effectjes. Teveel gepruts. Wat doet SBS als duidelijk word dat het record niet gehaald is? Gaan ze net als RTL Duitsland de emotie van de bouwers laten zien die door Budie in hapklare brokken wordt aangeboden? Nee, tuurlijk niet, we gaan naar Gaby die het land toemekkerd dat ze moeten meedoen aan één van de laatste belspelletjes die SBS6 speelt. Misschien dat we volgend jaar de deuren van het FEC maar weer open moeten laten staan om gevogelte, van diverse pluimage, roet in het eten te laten gooien.

Wij waren er..

..als de kippen bij. De Hoogeveense sleurhuttenbouwer Kip is failliet. Althans hun moederbedrijf in Belgie gaat eraan, en dus sterft ook de Kip met de gouden eieren. Want ondanks dat het goed gaat met de Kip heeft ze wel vandaag al het personeel moeten ontslaan. En dat is jammer, ik heb een paar maanden geleden voor ons economisch programma een mooie bedrijfsrepo gedaait bij dit symphatieke bedrijf. Vandaag werden we zelfs uit de kou naar binnen gehaald voor een kop koffie, en nadat ik netjes toestemming had gevraagd, mocht ik in de kantine de personeelsbijeenkomst filmen. Ook de werknemers stonden ons netjes te woord, zo ook de directie. Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten, wij van de media zijn helemaal niet gemeen, en als je eerlijk bent zullen we niets gemeens zeggen. Goed zo Kip, zo kan het ook. Ik wens jullie allemaal het beste, een directie voor wie het personeel boven alles gaat, en voor wie datzelfde personeel door het vuur gaat. Kijk Cordis, het kan wel, rare amerikanen !!!!

Oja, de kwaliteit van de camera in mijn Nieuwe LG Shine is helemaal r#k !

Terugdenken..

..aan wat gebeurt is. Vandaag deden ze dat in Groot Brittannie, op de BBC keek ik vanochtend naar Remembrance day. Een mooie registratie van hun '4 mei'. De Engelsen doen dat goed, mooi in al zijn eenvoud, simpele shots, instarts met inhoud en een timing om door een ringetje te halen. Sinds 2004 doet onze omroep RTV Drenthe dit ook op 4 mei, we zenden dan de dodenherdenking live vanaf voormalig Kamp Westerbork uit. We doen dit met 5 camera's waarvan 1 in een crane hangt. Ziet er allemaal prachtig uit, wordt heel goed bekenen en zeer goed gewaardeerd dor onze kijk-en luisteraars. Ook ver over de provinciegrenzen heen, vorig jaar was de TV Recensent nog vol lof over de manier waarop we het deden. Alleen misschien was dit wel gelijk de laatste keer dat we het op deze manier deden, stoppen we op ons hoogtepunt? Nee natuurlijk niet, maar ons bedrijf moet een beetje geld besparen en dit is 1 manier om dat te doen. Zo'n registratie kost namelijk een lieve duit, iets wat door de provincie en gemeentes niet altijd begrepen word. Niets is nog officieel, maar ik vrees dus dat we niet op dezelfde mooie en sfeervolle manier verslag kunnen doen van iets waarvan jaarlijks meer mensen thuis getuige van willen zijn. En móeten zijn, want niet iedereen is in staat om de herdenking terplaatse bij te wonen. Ik neem wel aan dát we erbij zullen zijn, maar dan in klein commitée. Misschien een SNG wagen met 2 camera's, want dat het live moet staat voor mij als een paal boven water. Of misschien kunnen we iets betekenen voor de landelijke omroepen, want de NOS en collega's mogen ook weleens verder kijken dan de Dam en de Waalsdorpervlakte. Bijna iedere provincie kent zijn eigen herdenkingsplaats die ook van Nationaal belang is. Hoe dan ook, ik weet wel waar ik 4 mei om 20.00 uur ben. Ik hoop alleen dat ik dat moment met een camera op mijn schouder mag beleven, en zoniet, dan zal evengoed terugdenken met alle mensen daar om me heen.

De regie..

..is leeg, en donker.  Iedereen is weg, terug naar huis na een enerverende dag. De Drentse Geschiedenisquiz is klaar, uitgezonden en gespeeld. Pim is de winnaar, maar eigenlijk zijn we allemaal een beetje winnaar. De klus ging goed, de Deko uit het verhaal hiervoor heeft het gehouden dankzij de inzet van de automatiseerders. De stemkastjes deden het prima, en op een paar kleinigheden na ging het best goed. Persoonlijk had ik het voor de uitzending wel zwaar, er was veel werk te doen in de dagen ervoor, veel uit te leggen aan de mensen die voor het eerst erbij betrokken zijn, en veel problemen het hoofd te bieden. Maar goed, toen de leader liep zat ik er meteen helemaal in. Dit heb ik altijd, op dat moment is je volledige aandacht bij het programma, de nacht erna nog steeds trouwens. Ik heb het spelletje nog 2 keer gespeeld die nacht. Die concentratie is te merken bij alle medewerkers aan zo'n programma, iedereen is stil en geconcentreerd voor de show, en daarna gaat het bier en kaasblokjes er net zo makkelijk in als de flauwe grappen. Iedereen helpt mee met afbreken, en als het laatste stukje tape van de vloer is gepulkt is iedereen voldaan. Dat geldt overigens niet altijd voor de collega's die niets met het programma van doen hadden, op de 1 of andere manier hoor ik altijd een soort van ongevraagde kritiek, die gaat dan vaak niet verder dan 'ik vind het maar saai zo'n quiz live op TV'  Het zal de journalist diep van binnen wel zijn. Ik wil best kritiek horen hoor, maar ik kan niet alle monden voeden. Eerlijk, als ik slechts kijker zou zijn ipv medewerker gaat mijn interesse die avond misschien wel naar iets anders uit dan een quiz vol vragen over de Drentsche Geschiedenis. Maar het gaat er in dit geval over hoe we het, door ons te maken programma, hebben gemaakt tot wat het is geworden. Ik denk dat we erin geslaagd zijn om met weinig middelen een goeie show hebben neergezet. Ik ben tevreden, en ja, dat zegt wel iets, de omroep is ook tevreden (GBGB?), en ik dank alle betrokkenen hierbij nogmaals voor hun inzet.

Poeh hé...

..ik zit al redelijk stuk als ik dit stukje schrijf. Wij zijn bezig met de Drentse GeschiedenisQuiz. Deze show word live uitgezonden op 8 november, en ik mag de regie ervan op me nemen. Na weken voorbereiding heb ik met Peter (ja, hij is weer ontslagen uit het ziekenhuis) het decor en licht opgebouwd vandaag. Ik doe dat werk al een paar jaar erbij (licht en setontwerp) maar ook nu kan ik het niet laten, tis gewoon leuk om te zien in levende lijve, wat je eerst alleen in je hoofd had. Het nadeel ervan was dat ik nu nét klaar ben met de puntjes op de i van het draaiboek. Bovendien laat een betrekkelijk belangrijk stukje techniek ons nu ook in de steek, de Dekko... Het ding speelt op commando de vragen en antwoorden in mooie graphics voor ons uit. Fred is hier al weken mee bezig, en als we proefdraaien nokt het kreng ermee. ICT'ers erbij, weer draaien weer crashen alles kwijt 2 dagen werk naar de verdommenis. Nu hebben de mannen van automatiseren het waarschijnlijk gevonden en is het misschien stabiel. Nu is het te laat om een nieuw systeem, dat we niet kennen, te laten komen, dus gaan we van start met dit ding. Een backup hebben we vanavond bedacht, als hij er live mee ophoud, deze oplossing is enorm bewerkelijk, dus laten we duimen dat 'ie het volhoud, maar daarna gaat die bak ook meteen bij het grof vuil. (Westbroek; als je tips voor een andere doos hebt hoor ik het graag ;-)

God wát een week, ik had gehoopt me op deze klus rustig te kunnen voorbereiden maar door de calamiteiten eerder deze week, en die shit met apparatuur, ga ik er vol adrenaline in.  Voor de geinteresseerden, het spelletje word gespeeld met 36 kandidaten onderverdeeld in 4 groepen, na een 20-tal vragen blijven er 4 finalisten over, uit iedere groep 1. En zij spelen de finale. Klinkt simpel, maar met minimale technische middelen ( wel stemkastjes, dat dan weer wel), geen écht decor en 3 camera's wordt het stevig aanpoten morgenavond, vanaf 18.45 uur Live op RTV Drenthe (op de site klik op live tv )  En als het donker wordt, of de antwoorden niet meer in beeld komen, bedenk dan dat er waarschijnlijk een computer in splinters op straat komt te liggen, want ik flikker het ding persoonlijk uit het raam....

Kaaimannen..

..worden ziek, en gaan dood op mysterieuze wijze. Dat vraagt om een stukje in het RTV Drenthe nieuws. Collega's Peter en Ineke gaan vanochtend op pad naar Hoogeveen, we doen er nog wat lacherig over, maar het lachen verging ons toen duidelijk werd dat er mensen onwel werden. Een radioverslaggever van ons is in quarantaine gezet, en meldde geemotioneerd live op de radio dat 'ie door mannen in witte pakken wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. Inmiddels zat ik alweer op de bank thuis, en als je dan hoort dat het hele bedrijf in rep en roer is, dan gaat het kriebelen. Dus bel ik maar met de eindredactie met de vraag of ik van betekenis kan zijn, ik word naar Groningen gestuurd om te draaien bij het UMCG alwaar de 'slachtoffers' aankomen. Mannen in witte pakken laden er mensen uit, en een druk bellende voorlichtster houdt ons aan het lijntje. Ons zijn ík en Harrie Popken, een verslaggever die namens onze radio aanwezig is. Deze man heb ik graag aan mijn zijde, waar andere verslaggevers zeulen met statieven, haalt Harrie voor ons 2en een grote kop koffie. Inmiddels wordt duidelijk dat RTV Drenthe officieel rampenzender is. Grappig detail; we zenden al vanaf 17.00 uur nonstop uit, en het verzoek daarvoor komt pas om 23.50 uur. Maar net zoals politievoorlichting in Drenthe, komt dit verzoek ook als mosterd na de spreekwoordelijke maaltijd. Ondertussen zijn ook Ineke en Peter met de ambulance opgehaald bij de studio. Ook zij ondergaan onderzoeken in Groningen.   

Oja, de eerste grapjes circuleren ook al rond; het zou gaan om een aanslag van Al Kaaiman.

[update] Inmiddels is van besmettingsgevaar geen sprake, de collega's lopen geen gevaar. Ik zou niet een luchtig stukje hebben gemaakt als dit niet duidelijk was geweest uiteraard. Peter, Ineke, Wouter en Andries; doe maar kalm aan, we leefde met jullie mee. Morgen weer fijn naar huis. We zijn trots op jullie. Zowiezo ben ik trots op ons bedrijf, tis te prijzen hoeveel mensen ongevraagd zich op de fabriek melden met de vraag of ze iets kunnen doen. Sjapoo...

Kinderen en regen..

..2 zaken waar ik altijd moeite mee heb als ik aan het werk ben. Tuurlijk, ik ben gek op kinderen, maar die dingen worden altijd dol in de kop als ze ook maar denken dat ze een televisiecamera zien. 'Filmt 'ie al? Staat 'ie aan? Kom ik ook op de film? Wanneer komt dit erop? Bent u van de televisie? Mag ik ook op de camera?' gillen de kinderen voor mijn lens, het ene vieze handje na het andere wordt voor de lens gehouden, ik blijf poetsen. Als jullie gewoon gaan spelen worden jullie gefilmt, als jullie blijven zwaaien wordt dit er allemaal uitgeknipt! roep ik, en een paar kids gaan braaf spelen. Zij hebben geluk want die beeldjes heb ik nodig, het gaat over een nieuw geopende natuurspeeltuin. En daar komt mijn tweede 'vriend' kijken, want natuur en regen zorgt meestal voor modderige voetjes en handjes. Nu ben ik er wel op gekleed hoor, en ook mijn camera is goed beschermd. Maar de lens regent continue vol door die vieze miezerregen. Dan maar weer poetsen met mijn roze zeempje, ook de viewer blijf je afvegen. Nu is deze hoeveelheid water nog niet zo schadelijk voor de lens, maar een paar jaar terug had ik aanmerkelijk meer problemen met dit element.

Ik draaide in een zwembad om mij inmiddels ontschoten redenen, ik had alle voor de hand liggende shots al gemaakt, en ik was toe aan het wat creatievere werk. De oppervlaktespiegel was gelijk aan de zwembadrand, dus dit was een regelrechte uitnodiging om mijn camera maar nét boven de waterlijn te plaatsen. De lens bevond zich ongeveer 5 centimeter boven het water toen ik riep '..en dan zwemt u van links naar rechts door het beeld!...Ja, kom maar!....'   De boeggolf van de man overspoelde de lens helemaal, en een lichte paniek maakte zich van me meester. Goed drogen in de wc's onder de handendroger, en het probleem leek opgelost. Totdat ik later op de dag in het midden van de lens een beetje condens waarnam, het roze zeempje bood geen uitkomst, omdat condens zich meestal aan de binnenkant van glas bevind. 1 weekend op de kachel, en de vlek was weg. Gelukkig bleek er geen schade verder aan de lens te zijn, en een lichte deuk in mijn ego was alles wat restte. Het shot haalde de uitzending overigens wel, het was nog een mooi shot ook.

Sorry van je gras..

..dacht ik, en gaf nog een beetje gas bij. Ik sta boven in een hoogwerker op rupsbanden, de opdracht behelst het draaien van de terugplaatsing van de kap en wieken van een molen in Gieterveen.

Vanochtend om 06.30 uur was de wereld prachtig, de zon kwam mooi op en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. De hoogwerker was besteld om mij op gelijke hoogte met de kap te brengen, ik mocht hem zelf over het belendende perceel sturen, de rupsbanden trekken diepe groeven in het gras. De paardjes, die voor de gelegenheid in een ander stukje gras zijn gezet, zien het met lede ogen aan. 'Geeft niks, dat groeit wel weer aan' hoor ik roepen van beneden. Even later rijdt een hoogwerker met banden zichzelf vast in het omgeploegde grasveld, met 'mijn' rupsvoertuig trek ik het ding weer op het droge, de grasmat ziet er nu helemaal uit alsof er net een WK Speedway op verreden is. Als de laatste wiek gestoken is nemen we afscheid van de molen en onze 'tank'.

Kan onze omroep niet zo'n ding aanschaffen? Want ondanks dat het dodelijk is voor een voetbalveld, is het wel een retestabiel ding, beter dan de prakjes die je meestal langs 's Heeren velden vind.

Sandy..

..van DiepTriest, is nu even van Idols. Voor wie het gisteren gezien heeft, Sandy was dat donkere meisje dat ietwat 'arrogant' overkwam. Wij weten natuurlijk dat dit een van de typetjes is van Sandy. Voor mij is ze dan ook echt een grote bruine ster. Deze is van haar, door Destenis gedraaid op Mallorca. Sandy, spuug ze in de bek meid..

Lekker...

..doe mij ook een kaasplankje. Het ene na het andere kaasplankje zie ik voorbij komen, gevolgd door de bitterballen of de schaal met tapa's. Biertje erbij, of een verse sjudorans. Jongens en meisjes in smetteloos witte tuniekjes voorzien de in grote getale aanwezige diknekken van een hapje en een drankje. Ik merk niets van deze vrijgevigheid, behalve dan dat ze vlak langs de camera komen met dit lekkers. Op zich nog niet zo erg, maar iedere keer als er zo een langs komt danst het platformpje waarop ik sta heen en weer. Plaats van handeling; de Prins Bernhardhoeve te Zuidlaren. Evenement; het Noordelijk Internationaal Concours Hippique. In de ring strijden een 50 (!) tal paarden en hun berijd(st)ers om de de Grote Prijs van Drenthe. 6 ervan rijden de barrage, onze man Albert Zoer heeft het niet gehaalt. Nog net in de linkerkant van mijn kader zie je de laatste hindernis in het zand ploffen. Het publiek ziet het ook, en het reeds ingezette gejuig gaat over in een welgemeend  'AHHHHHHH'  Leuke sport om te draaien dat knolspringen, doet me altijd een beetje denken aan het treintje van de opleiding. Ten voeten uit houden, 'kijk'richting op een natuurlijke manier corrigeren, diafragmeren in de donkere partijen en natuurlijk scherp houden. Lukt best aardig, behalve dan dat de eerste in de barrage tevens de winnaar blijkt te zijn, en ik het nieuwe barrageparcours pas vanaf de tweede finalist écht goed in de vingers heb. De organisatie heeft het allemaal weer goed voor elkaar, genoeg te vreten voor de paarden en de vips, een mooie bar, een heuse beurs en een persconferentie achteraf. Echter heb ik nog en paar tips om e.e.a voor de beeldende pers ook naar het zin te maken. De hoeveelheid licht in de bak was meer dan voldoende, maar het zou fijn zijn als het het een beetje eerlijker over het veld verdeeld zou zijn. Twee stops verschil is best veel op 1 rondje. Hou het licht ook op 1 kleurtemperatuur, bewegend licht en volgspots op daglicht én gasontladingslampen én TL licht gaan niet samen. Altans niet voor mijn camera. En als je dan toch gasontlading moet gebruiken, zet die dingen dan in vredesnaam op tijd aan. Tussen de eerste en derde deelnemer zat maarliefst 1000 graden kelvin verschil. De camera's staan een stuk stabieler op een prak waarover geen bedienend personeel hoeft te lopen. En als ze dat toch doen, zou het ze sieren ook een hapje bij ons achter te laten ;-)  Ik hoefde (..) geen shots te maken bij de persconferentie, en dat was maar goed ook want de verzamelde pers (8 man en een paardekop) moest al moeite genoeg doen om de nummers 1,2 en 3 te zien. In een ernstig donker zaaltje had de belichter van dienst nog maar 1 lampje over voor de winnaars. Een 1000 watt bouwlamp in de nek van de winnaars was het enige dat er hing. Ook dit zou de volgende keer misschien wat netter kunnen.

Mooi was de Tijd..

..maar nu rest er slechts een hoop puin op de plaats waar restaurant De Tijd stond. Ik had niet zoveel met de tent, maar het ligt aan de overkant van de straat waar ook de Drentse Televisie Fabriek staat. We zijn er een paar keer wezen naborrellen en een enkeling heeft er zijn afscheidsfeestje gehouden, Ook prive heb ik er weleens gegeten want De Tijd maakte de lekkerste spareribs van het Noorden. Nu is het dus afgebroken, ik weet niet waarom, maar feit is dat het niet op de meest ideale plek van Assen stond. De meeste restaurants en cafe's liggen toch in het centrum, en als je van het bestaan niet afwist zou je er niet per ongeluk belanden. Vanmorgen werd er met een grote graafmachine gegraven, en de lomperts trokken daarbij een KPN kabel aan splinters. Gevolg was dat een aantal telefoonverbindingen bij de omroep niet meer werkte. Eind van de middag was alles weer in orde.

Verder las ik vandaag in de media dat RTL meldde dat het aantal kijkers tijdens de F1 uitzendingen wat tegenviel, volgens RTL komt dit omdat F1 in Nederland 'over the hill' zou zijn...De laatste jaren bij SBS6 waren de kijkcijfers nog goed. Zou het niet gewoon komen door de enorme hoeveelheid reclameblokken die RTL tijdens de race uitzend, ik denk dat veel mensen net als ik op dat moment doorzapt naar de belgische zender. Die zend als publieke zender géén reclame uit. Echter, meestal keer ik daarna terug naar RTL omdat ik het commentaar van Olaf Mol toch wat enthousiaster vind dan dat gewauwel van die 2 zuiderburen. Ik hoop dat SBS6 vanaf volgend jaar weer verslag mag doen, maar dan natuurlijk met de ploeg die dit al jaren met veel enthousiasme doet, en niet met die prutsers die de Champcarraces voor SBS verslaan.

Gadver...

...damme! Vanmorgen is die ellende weer begonnen, Krabben. 's nachts weer nachtvorst, de winter komt eraan. Ik heb zó de pest aan koud weer, de weg wordt weer glad, de lens van de camera bevriest en ik kleed me steevast té warm zodat ik na een halve dag met het zweet op mijn rug loop. Natuurlijk kan het ook mooie plaatjes opleveren maar om ervoor tot je knieen in de sneeuw te staan.....nee dank je.

Met name sport in de winter is extra zwaar om te draaien, ik weet nog dat ik met collega Peter meeliep op een sportklus, hockey. Wind in de rug, en ijsregen. Ik had én te weinig gegeten én een te dunne jas aan. Nog voor de eerste helft moest ik stoppen met filmen omdat ik bijkans van mijn graad ging.

Een paar jaar terug draaide ik een wedstrijdje marathonschaatsen op natuurijs, de shots rond de baan gingen nog wel, maar toen ik me voor de laatste ronden op een prak installeerde sloeg de kou me om het hart. Het waaide enorm, en ik stond enorm te rillen. Toen even later de collega van de NOS aan mij vroeg waarom de prak zo schudde, antwoorde ik dat er waarschijnlijk een paar jongelui onder ons over de stellage hingen. Quasie stoer riep ik naar beneden dat 'ze' een stukkie verderop moesten gaan spelen...  Het rillen is die dag niet meer over gegaan, en ik zwoer dat ik nog diezelfde winter een fatsoenlijke jas zou kopen. Iets wat mijn werkgever ook geprobeerd heeft, maar de bedrijfsjas mét logo was er slechts in 2 maten; te groot en te klein. Ik heb een te kleine, en hij is niet wind- en waterdicht. Bovendien heeft het ding de bedrijfskleur; fel rood. Dus als cameraman zie je jezelf in iedere autoruit of etalage terug. Misschien moet onze afdeling commercie maar eens gaan praten met de mensen van The NorthFace.

Lang weekend..

.. vol afspraken, wel de leuke afspraken, dat dan weer wel. Vandaag dierentuintje in Friesland, morgen etentje en feestje daarna. Overmorgen verjaardag van papa. Én 's avonds de grote finale van de F1, in Brasil strijden 3 heren om de eer. Mijn favoriet voor zondag? Lewis

Mijn favorieten van vandaag?

Persmuskieten..

..worden wij weleens genoemd, maar alleen in situaties waarin mensen wat minder positief in het nieuws dreigen te komen. Kijk , als het goed gaat met een bedrijf word je uitgenodigd om in de fabriek te komen kijken, directeur zelf doet zijn zegje en je krijgt bij de deur een fijne goodiebag. Maar als het niet zo goed gaat met het bedrijf wil je liever niet dat dit breeduit in de pers komt. Vandaag werd bekend dat Cordis in Roden eind volgend jaar zijn deuren sluit, 700 man op straat. Wij staan bij de poort te draaien, en met ons veel collega omroepen. Maar liefst 6 cameraploegen en een handvol fotografen proberen meer te weten te komen. Echter, het personeel mag van de directie niets zeggen, en een enkeling die dat wel doet, is bang dat hij al vóór het sluiten van de poort op straat komt te staan. Ik heb er alle begrip voor dat je niet met je poffertje op 6 tv zenders wilt komen als je een beetje emotioneel bent, maar de beveiliging van Cordis ging naar mijn idee een beetje te ver in hun poging het personeel te beschermen. Nog voor een personeelslid met de auto de slagboom passeerde vertelden de beveiligers hem dat hij, als de journaille in de weg stond, maar een dot meer gas moest geven. Ook een stevig potje provoceren was de bebaarde man met de V op de borst niet vreemd. Jammer dat dit het visitekaartje van een bedrijf moet zijn. Ik stel me maar zo voor dat ook deze man moet vrezen voor zijn baan, en probeer me zo zijn frustratie in te beelden.

Roestbak..

Voorzichtig beklim ik de radiotelescoop van Dwingeloo, voor mij loopt een enorm opgetogen man, en achter me een verslaggeefster met hoogtevrees. Af en toe hoor ik een angstkreetje, wanneer een hak van haar schoen in het looprooster verdwijnt. 'Niet springen hé ', zeg ik, maar ze houd zich goed vast, en slaat zich er kranig doorheen. Reden voor deze dapperheid; de bult ijzer is door minister Plassterk op de monumentenlijst geplaatst, dit verklaart ook de opgetogen man die voor me loopt, zijn stichting maakt nu meer kans op centjes om de uit de kluiten gewassen uplink te schilderen. Terwijl de verslaggeefster (die over een enorm gelul interesse in de ruimte beschikt) met de blije man praat over nevels en sterrenbeelden, loop en film ik een beetje om de antenne heen. 'Doet 'ie ut nog? ' vraagt een fietsend stel toeristen aan mij. Nee zeg ik, 10 jaar geleden heeft hij voor het laatst 2 ontdekkingen gedaan, maar daarna is hij uitgezet. Klinkt erg geleerd, maar ik heb het net gelezen op het infobord. Maar goed, met de nodige subsidie kan men binnenkort weer met E.T. bellen.

Ik moet wel zeggen dat ik het toch altijd weer leuk vind aan dit werk, dat je op plekjes komt waar een ander niet komt. Soms leuk, soms niet. Zo ben ik weleens halfkotsend een koeienslachterij uit gestrompeld. Wat was dat smerig, eerst tot je knieen in de stront, om half zeven 's ochtends, over de veiling. Om nog vóór de koffie mijn eerste koe opengesneden zien worden. Al die magen op de gladde vloer, erger nog was het hooliganachtige geschreeuw van enkele medewerkers, ze moesten wel schreeuwen anders kwamen ze niet boven de radio uit, die op de lokale piraat stond afgestemd. Ik heb tijdens die reportage het meest surrealistische beeld gezien uit mijn leven. We komen een ruimte binnen die rondom, en van boven naar beneden is betegeld. Midden in die kamer een roestvrij stalen werkbank en een grote kar vol met koeienkoppen. Daarachter....een 1-eiige tweeling van ergens in de vijftig. Deze broers stonden daar al 30 (!) jaar koppen uit te benen. Als ik het terug kan vinden in ons archief zal ik er een keer een screenshot van posten, dit moet je zien om het te geloven. En in die verder lege kamer hadden ze samen de tijd van hun leven, nooit uitgepraat en uitgebeend.

Prak...

...nou ja, prak....Soms moet je op dingen staan als je ze wilt zien. Zo ook met voetbal, een zonovergoten zondagmiddag, een veldje in het veen, 2 eerste afdeling clubs. En een cameraman die zijn spullen van de auto naar het veld sjouwt. Ik mag plaats nemen op een schildersstellage met 2, afzonderlijk van elkaar wiebelende vloerdelen. Red je reet... Goed, na een aantal posities te hebben geprobeerd denk ik mijn plekje te hebben gevonden. De wedstrijd gaat voorspoedig en eindigt in een 2-2 gelijkspel. Dik verdiend. Maar terwijl ik sta te draaien denk ik steeds aan de hoogwerkers, tribunes en stellage's die voor ons worden neergezet, en die bijkans levensgevaarlijk blijken te zijn.

Zo was er ooit die collega, die bij een speedway race mocht filmen vanuit een hoogwerker, in de pauze wilde hij even naar beneden om de benen te strekken. De operator die de kraan bediende was even weg, en een enthousiaste bezoeker zei dat hij hem wel eem naar beneden haalde. De man had niets teveel gezegt, haalde een hendel over, en het bakje met zijn angstige cameraman en diens spullen kiepte ondersteboven. De man kon zich nog vastgrijpen aan de reling, maar de camera buitelde overboord. Cameraman in kwestie leeft nog. Camera total loss.

Domme dingen doen..

Ken je dat verhaal van die cameraman die aankwam op de locatie en zijn camera vergeten was, of die van die ene die geen bandjes had meegenomen, of met lege accu's op pad ging? Ik ken wel een paar collega's van me die dit soort dingen overkwam. Er was er bij RTV Drenthe zelfs een nieuwe freelance cameraman die op pad gestuurd werd om beelden te draaien voor een kortje. Hij belde 1,5 uur na vertrek naar de redactie met de bezorgde woorden 'ik rij al een tijdje hier rond, maar ik kan de Tamboerpassage niet vinden hoor..' ......   ' o.........Hoogeveen?  Ja, ík ben nu in Heerenveen......'    

Ik word ook vaak gebeld door freelancers als er iets stuk is gegaan aan een cameraset, maar soms word ik uit bed gebeld voor echt stomme dingen. 'Ja, met @#$, zeg, de zender doet het niet... ' Heb je de zender aan staan?' vraag ik.

'Ja zeg, ik ben niet achterlijk hoor...' 'En de ontvanger, staat die ook aan?' .............   'Bedankt!! Doei!!'

Vanmorgen in de auto had ik het met een verslaggever over dit soort stomme dingen, en vertelde dat het bij mij ophield met het in de auto laten liggen van de sleutels, terwijl de deuren op slot zaten. Of de duvel er zelf mee speelde, gebeurde mij vanmiddag ook weer iets.

Ik stond bovenop een heuveltje te draaien, en de verslaggeefster stond beneden bij de auto, ik vroeg of ze een microfoon uit de auto kon meenemen naar boven, en ik zou de autosleutels wel even opgooien. Terwijl ik de sleutels weggooi, besefte ik dat, door mijn hoogte, de kans bestond dat ze in de boom zouden komen die iets lager op de heuvel stond... En ja hoor, daar bungelde het bosje hoog in de boom. Nadat ik er een foto van heb gemaakt voor bovenaan dit werkje, heb ik m'n statief in de hoogste stand gezet, en na een paar keer zwaaien door de takken, vielen de sleutels in het zand onder de boom. De dag was gered, maar mijn eer was verloren. Ach, er waren verder geen getuigen, en de verslaggeefster heeft beloofd het tegen niemand te zeggen.

enen en nullen

Gek word je ervan, iedere keer als ik op de klok kijk is het 10 over 10 , of 12 over 12. Gek hé? Ik heb jarenlang gedacht dat mijn vliegtuig zou neerstorten omdat ik op mijn wekker steeds 7.47, 7.57 of 7,37 zag staan. Voor de niet vliegers; dit zijn type vliegtuigen van Boeing...

Wat dat betreft ben ik een doemdenker, maar het is zo toevallig als een cijfercombinatie opvallend is. Onbewust denk je dan dat er iets mee bedoeld word, maar door wie dan. Ik hang niet echt een geloof aan, tis meer iets van hoop, maar in toeval geloof ik ook niet.

Ik ben wel zo realistisch om te beseffen dat van de 100 keer per dag dat je op een klok kijkt, er een paar momenten zullen zijn dat het 15.15 uur of 47 minuten voor 2 is.

Hoe dan ook, vanochtend weer zo'n moment. Op 10 oktober om 10 uur naar de klok in de auto turen en denken; Hoe is het mogelijk? het is buiten 10 graden..... Het duurde welgeteld 1 minuut om mijn camera te pakken, er een blogje over te bedenken.

De wereld van dichtbij..

Op aanraden van Marcel heb ik een omkeerring gekocht, het kleinnood kostte slechts 12,50 euro en zorgt ervoor dat ik mijn standaardobjectief achterstevoren op mijn Nikon kan bevestigen. Het resultaat is dat ik met minimale scherptediepte macro opnames kan maken. Met recht een poor-mans macro. Nu gebruik ik hiervoor het standaard bijgeleverde objectief dat ivm te weinig kwaliteit altijd in de kast heeft gelegen, met de omkeerring erop komt hij me weer van pas. Het is wel zo dat er bijzonder weinig licht de sensor bereikt, zodat ik de sluiter vanavond op de keukentafel best lang open moest houden. Toch is het me gelukt om een beetje te experimenteren, het resultaat draagt de titel; 'de (D)evolutie van fotografie'  haha!

Ohja, de middelste 2 in de collage zijn van een 8mm filmcamera die ik tijdens een reportage in Wit-Rusland kreeg van een gezin waar we logeerde. Het ding prijkt als eerbetoon aan ons mooie vak op het kasje naast de TV.

 

't gruune wandtie..

..is vast geen goed drents voor Green Screen, maar ik ben dan ook geen drent. Onze zender heeft tegenwoordig een piepklein programma'tje erbij. Jasbuus vol Drents heet het, en het duurt ongeveer anderhalve minuut. In die tijd verteld iemand in beeld over diverse dingetjes die voorkomen in de drentsche taal. Spreuken, uutdrukkings en het verschil in dialect binnen de provincie. Hij doet dat gezeten voor de chromakeywand, en daarin wordt de drentse vlag gekeyed. Simpel, maar word zeer gewaardeerd door de kijkert. Als cameraman lijkt dit een eenvoudig klusje, lampje front, lampje tegen en de wand uitlichten. Medium uitzagen, luisteren naar het praatje van de man en dat 20 keer op een ochtend. Echter, tijdens de allereerste opnames hadden we nog een blauw wandje. Er was een cameraman ingehuurd om het ding op te nemen, dus de beste man stelt zijn spulletjes op en gaat draaien op een disc, om het geheel later te laten keyen bij een editor. Tegenwoordig nemen we het met een studiocamera op, en zien we gelijk de key, maar toen nog niet dus.

Huiskamervraag: als je mannetje voor een blauwe wand zit, welke kleur gebruik je dan níet als tegenlichtje op 'smans hoofd en schouders?........juist, blauw dus. En welke kleur had deze cameraman nou juist wél gebruikt?.........juist, blauw dus. Tegen de tijd dat hij begon na te denken, stonden er al een paar afleveringen op, en verwijderde hij het blauwe filter, en nam niet de moeite om de opnames even over te doen....

Huilend van de lach (denk ik...) liet een editor mij het resultaat zien, de drentse vlag verscheen in het mannetje zijn haar en schouders. Die opnames heb ik toen maar opnieuw gedraaid.

Dit klusje heb ik vandaag gedaan, en doe ik morgenochtend ook nog. Als die opnames klaar zijn hebben we genoeg voor de rest van dit jaar, en kan de kijker iedere dag weer iets over de Drentsche Taol leren.

De band..

.. binnen een bedrijf wordt ernstig versterkt als collega's samen in een bandje spelen. Bij ons bedrijf speel ik op een rubberen drumstel in de "Als je maar in de buurt band"   , vrij naar onze spreuk 'RTV Drenthe, altijd in de buurt'   Op donderdagavond komen we na het werk samen om in radiostudio 1 onze liedjes in te studeren. Met als doel een éénmalig optreden op het eindejaarsfeestje voor het personeel. De nodige kerstliedjes maken dus deel uit van het repetoire. Bij deze 1 van de voordelen van mijn electronisch gereedschap, ik kan mijn hi-hat zo programmeren dat bij een trap naar beneden er een sleighbell klinkt. Kippevel...

Eerdere ervaringen met dit bandje leren me dat het vooral gezellig is, en dat we niet gehinderd moeten worden door enige vorm van ambitie. Een half jaar repeteren levert vaak niet meer op dan 7 liedjes die bíjna vlekkeloos voorbijgaan. Maar het is zó gezellig om met een paar fijne collega's muziek te maken.

Wat dat betreft had de band ook "Als je er in ieder geval maar band" kunnen heten...

Ja hoor..

..ik ben er nog wel. Na een welverdiende periode met vriendin en zoon in de sleurhut, is afgelopen maandag Destenis weer aan het werk gegaan. Nou, meteen weer volle bak zeg ik.. Maarliefst 4 regiediensten omdat een aantal collega-regisseurs ook op vakantie is. op zich geen punt, maar er geldt vanaf nu wel een verhoogde staat van geconcentreerdheid, omdat er de laatste weken teveel mis gegaan zou zijn in de uitzendingen. Ik heb me daar eerst uitgebreid over moeten laten briefen, omdat het mij in de caravan ontbrak aan elke vorm van (electronisch) visueel vermaak. Met name het aantal 'Human-interface' fouten baarde de leiding van ons bedrijf wat zorgen. Human Interface wil meestal zeggen dat iemand heeft zitten snurken, en iets stoms heeft gedaan, of juist iets heeft verzuimt. Maar ook technisch wil er nog weleens iets verkeert gaan. Zo kan de computer die de programma-onderdelen uitspeelt een eigen leven gaan leiden. Als dat ding het op zijn heupen krijgt, kan het gebeuren dat ie zomaar een nieuwsitem niet wil afspelen, en het voor het gemak maar overslaat. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die neiging soms ook maar nauwelijks kan onderdrukken, maar in tegenstelling tot een computer heb ik nog iets als verantwoordelijkheidsgevoel. Maar goed, iedere fout is er 1 teveel, dus moeten we er hard aan trekken om het niet meer zover te laten komen. De overgang naar breedbeeld, een nieuwe programering, teletekst-ondertiteling en een nieuw tijdschema is dus niet geheel vlekkeloos verlopen. Inmiddels zijn een aantal oorzaken bekend, dus iedereen werkt aan verbetering.

Ook heeft collega Iris het in haar hoofd gehaalt om uit de journalistiek te stappen. Afgelopen jaar heb ik met Iris en collega Justin de documentaire gemaakt over de moord op Suzanne Wisman. Blijkbaar is mede daardoor haar interesse gewekt in het recherchewerk, want daar gaat ze voor opgeleid worden. Ik vermoed dat ze zichzelf ook nog wel ziet schitteren in een serie als CSI ASSEN, want alle meisjes en jongens willen nu detective worden. Kortom, een groot journalist is ons bedrijf nu ontvallen, en dat zullen we op de redactie best merken denk ik. Veel aankomend collega's kunnen een voorbeeld nemen aan haar vasthoudendheid, en haar vakvrouwschap..  Maar goed, zij gaat liever bonnetjes uitschrijven, en krijtstrepen om slachtoffers trekken. Zulks moet je respecteren..

Iris, het ga je goed, het was fijn met je gewerkt te hebben. Spuug het geboefte maar in de bek!

In de sleurhut

Daar zit ik dan in het 'Giga Konijnenhol' een vantevoren in kladblok ingetikt tekstje te copy/ pasten. Op de camping is geen internetverbinding, maar in dit kinderspeelparadijs kunnen de weblog die-hards hun ervaringen met de rest van de wereld delen. Destenis is dus met het gezin aan het kamperen geslagen. Mijn zus en zwager hebben een sleurhut, en wij zitten twee weken in dat ding op een camping in overijssel, ja, je moet het de eerste keer niet te ver zoeken. Maar goed, even weg uit de sleur. Telefoon uit, het was ook wel erg druk op het werk, en het is heerlijk om er even niet aan te denken. Zowaar, het is nog leuk ook dat kamperen. Vroeger wilde ik nog niet geschildert in een caravan hangen, maar nu krijg ik de smaak te pakken. Met een handdoek over de schouder op mijn speedo slipperts naar de wasruimte, en 's avonds met een teiltje vol plastiek borden naar de gezamelijke afwasruimte. Ik heb zelfs al kennis gemaakt met de buren, aardige mensen, helemaal niet de zelfgebreide theemutsen die ik altijd voor ogen had. Ze hebben zelfs niet hetzelfde trainingspak aan. Nee, hier kan Destenis wel aan wennen, alles op een antilliaans tempo, een boek lezen (de Deal van Grisham), én geen TV. Heerlijk foto's maken van Max en Diana, fietsen en zwemmen. Alleen dat k#tweer mag wel iets beter. Nu snel dit tekstje uploaden en Max uit de ballenbak vissen want de Kip/Rijst/Kerrie moet op het vuur...