Het water..

Het zou mijn eerste serieus betaalde regieklus worden. Een talkshow voor de grootste studentenvereniging van Groningen. Viditech met een wagen en 4 camera's, licht, geluid en visagie rukten uit naar het hoofdgebouw aan de Grote Markt. In een mooie ruimte die iets weg had van een bibliotheek hebben we de set gebouwd. Het plakken van de schoenzolen op de totaal verweerde vloer verried dat er meer bier naast dan in de dikke nekken verdwenen is. We zijn uiterst vriendelijk ontvangen door de studentenvereniging, we kregen alle medewerking tijdens het bouwen en de catering was van bijzonder professioneel nivo, er zijn producenten die hiervan kunnen leren. Met plezier kijk ik naar een reallife uitvoering van de Lullo's, en vraag me af of dit slechts een hobbyprojectje gaat worden of dat er tussen het tappen ook nog over de productie is nagedacht. Deze klus kost de vereniging ongetwijfeld veel geld, maar met leden die in de hoogste regionen van de Quote 500 verkeren zal alles wel gedekt zijn.

De tafel staat, de camera's en licht zijn gebouwd. De gastheer heeft speciaal voor op tafel een paar dure 'watertjes' gekocht verteld hij mij, de prachtige flessen staan inderdaad prachtig op de gesprekstafel. De laatste kabels zijn gelegt, en de ploeg heeft dorst....  Vanaf een afstandje zie ik dat twee cameramensen hun blikken de ruimte inwerpen op zoek naar vocht. 'Aah...water..' Met grote gulzigheid verdwijnt het goedje in de kelen van de crew. Terug in de ruimte ziet de gastheer de lege flessen op tafel staan, hij kijkt even in het rond haalt zijn schouders op en verdwijnt met de flessen in het toilet.

De opnamen gaan buitengewoon voorspoedig en ik ben blij verrast door de goede gesprekken die uiteindelijk over tafel gaan. Af en toe zie ik in een ruimer shot de flessen op tafel staan, ze staan er voor de sier. De meeste gasten hebben een biertje in hun handen en laten de dure flessen met gemeentepils voor wat ze zijn. Morgenochtend is het weer tijd voor water met een Alka-Seltzer.

Het begint weer..

Het begint weer te borrelen, na weken van overuren compenseren ben ik weer lekker aan het werk. Zo zoetjes aan komt er ook weer inspiratie tot het schrijven van weblogs. Ik heb alweer gedraait voor nieuws, sport, kunst en andere zaken. Voorbereidingen voor de dodenherdenking van 4 mei, en een grote regieklus op 8 mei. Vandaag voor het eerst sinds maanden weer op de motor gezeten, samen met motard Gert deed ik de PWZ Zuidenveld tour. 180 kilometer door Nederland en Duitsland, net de spierpijn van me afgedouched, maar ik denk dat er morgen nog wel een restje zit. Verder heb ik van de week weer een close encounter met Hare Majesteit gehad. Zoals ik eerder wel schreef lijkt het of ik een abonnement heb ik op koninklijk bezoek filmen, het Zweeds koningspaar werd door Beatrix uitgezwaaid vanaf vliegveld Eelde. Eelde ligt in Drenthe, en dit gegeven was reden genoeg om ondergetekende weer te accrediteren bij de RVD.

De laatste weken in foto en video:

De val..

Afgelopen zondag waren de traditionele paasraces op het TT circuit, de opening van het brommerseizoen. Wij waren daar om de drenten in de diverse klasses te volgen. Veel drenten en 1 fries.. De beer uit Lemmer is na het schaatsen en rijden in Clio's en BMW's op de motor geklommen. Gelijk maar een 1000cc Superbike, want zo'n grote vent op een 125cc brommer is natuurlijk geen porem. Het drentse 'Folkertsma T for Telecom racing Team' heeft de Fries aangetrokken, en dat blijkt bovenal een goede promotie.

In de eerste race kan Rintje Ritsma geen goede kwalificatietijd rijden en moet hij vanuit de Strubben toekijken hoe zijn teammaat Bertus de race rijdt. De tweede race gaat hij wel van start omdat een aantal deelnemers verstek moesten laten gaan. Ritsma rijdt een aantal goede rondetijden, maar eindigd als laatste.

De dag erna is, opmerkelijk genoeg, de teampresentatie. Veel pers is aanwezig en dat zal ook wel te maken hebben met de aanwezigheid van de schaatser. Zoals gezegd een goede promotie. Zeker als Rintje tijdens een demorondje zo vriendelijk is om voor de aanwezige pers te crashen. De beelden die collega Peter maakte van een teruglopende coureur zijn inmiddels overal uitgezonden. Ikzelf ontmoet de schaatser voor de tweede keer deze week als hij terugkomt uit het ziekenhuis, voor mijn lens verteld hij dat zijn sleutelbeen is gebroken en dat hij 4 weken niet kan rijden. Ook deze beelden worden op verzoek naar veel andere stations gestuurd. Helaas voor zijn team staat Ritsma ons te woord in een mouwloos wit hemd, omdat hij het teamshirt niet aankrijgt. Maar mede dankzij de val kent iedereen Team Folkertsma uit Drenthe weer een beetje beter....

de Held

Ze belt me op terwijl ik thuis ben en mijn overuren compenseer. 'Wat ik heb meegemaakt het afgelopen uur!!' snikt ze..

Het was haar laatste dag bij het gezin dat net een versgeboren jongetje rijker is geworden. Ze pakte het mannetje in een warm jasje en maakte hem klaar voor een wandeling door het dorp. Moeder zou ook meegaan. Plotseling wordt het jongetje blauw en lijkt het te stoppen met ademen, alle systemen gaan bij haar op noodstroom en draaien volop. Jasje uit, over de arm, wrijven over de rug..'Ademen!!" 'Bel 112! laat ze nú komen!' krijgt de moeder te horen. 10 minuten later is de woonkamer vol met profs, de huisarts, ambulanceverpleger en de trauma-arts buigen zich over het kindje. Op straat staat de heli, de motoragent houdt nieuwsgierige buren op afstand. De blauwe kleur gaat langzaam weg, het kindje doet het weer goed. Diana krijgt van de verpleger te horen dat ze het uitstekend heeft gedaan, het kind gaat mee naar het ziekenhuis voor onderzoek naar de oorzaak. Op de gang hoort de moeder dat de huisarts tegen iemand zegt dat hij vind dat er wel erg veel heisa op de been is.........

Op tafel staat een enorme bos bloemen met een lief kaartje eraan, wij hebben aan tafel gezeten en gepraat en gewacht op de telefoontjes van de vader uit het ziekenhuis. Het is die nacht nóg 3 keer gebeurt, personeel was er natuurlijk steeds op tijd bij. Onderzoek door een soort Dr. House toonde aan dat het een soort storing in de hersentjes is; komende 9 maanden een medicijn door de fles, en het kindje is zo goed als zeker genezen.

Diana Post; mijn viendin, Max' moeder, kraamverzorgster en fulltime heldin!!