Ijzig

Het is ijzig koud op de fiets, maar met de juiste kleding en handschoenen van Falke is het goed te doen. Als mijn traanbuizen weer ontdooit zijn en mijn cameraspullen voor die dag gepakt ga ik op weg voor mijn laatste ENG kunstje van 2008. Het heeft natuurlijk alles te maken met ijs en schaatsen. Bij een lokale schaatsboer in Hoogeveen zijn we getuige van een constante stroom passers, meters, slijpers en betalers. Als warme broodjes gaan ze werkelijk over de toonbank. Vervolgens op naar de ijsbaan in Hooghalen, die is 3 jaar geleden geopend maar nu hebben ze voor het eerst schaatsbaar ijs. Sfeervol hoor, dit is lekker werken. Niet die vieze waterkoude temperaturen en regen uit grijze luchten. Alles ziet er mooi uit en zelfs Destenis vind het weer prettig, en dat is bijzonder want ik ben absoluut een Mooi Weer cameraman. Zoals ik in de vorige blog al meldde ga ik wat fanatieker met de fotocamera in de slag, en ik ben inmiddels al druk aan het posten op mijn Flickr-account. Ik zal hier ook maar twee foto's plaatsen, ter leering ende vermaeck mijnerzijds.

 

Fijn, feestdagen..

De vrouw aan het werk, de zoon aan de Duplo en zijn opa en oma zijn onderweg. Dat betekent dat ik me zo op de voorbereidingen van het kerstmaal moet storten. Geen tijd voor een nieuwe blog, maar ook even geen inspiratie. Ik weet wel zeker dat dit straks allemaal goed komt, bovendien is één van mijn goede voornemens om weer wat meer te gaan fotograferen. Ik zal regelmatig hier een foto gaan posten met als bedoeling het ding te laten beoordelen. Meldt mij uw ongezouten mening en ik zie wel of ik er iets mee doe. Ik wil graag beginnen met deze:

En deze is voor de trouwe lezers van mijn weblog, de enige belangrijke boodschap; Veel plezier vandaag en morgen, en een bijzonder gelukkig 2009 !

the pianist

. Hij kan wel spelen die Jan Vayne, en dat zonder te zeuren over galm en meer van die verbloemende effectjes. Vanmiddag was hij, en zangeres Petra Berger, te gast op de fabriek. Ik had weer de opdracht gekregen om een 3-tal clipjes te draaien met de grote Fred. Nummer 1 was een kerstliedje, nummer 3 een cover van een andere grootheid, en nummer twee een eigen werkje van die twee. Dat tweede nummer moest er in één keer live op, dus dan stel je als ambitieuze cameraman voor om dan ook de clip in één shot te draaien, 1 lange beweging waarin de cameraman op het juiste moment de juiste dingen doet. Alleen dan 'prima vista', dus zonder te repeteren, omdat geen tijd, en zonder voorkennis van het liedje.

Is gelukt, zij het met zweet op de rug, maar het is gelukt. Het filmpje volgt zodra Fred het door de Apple heeft getrokken.

[update] Hier dus het filmpje:

de oude man..

.. kan het nog. Op zijn kruk gezet door twee begeleiders begon Ramses Shaffy aan zijn twee liedjes van die avond. Voor speciale gelegenheden wordt de oude man nog opgehaald uit het bejaardentehuis. Eenmaal op het podium speelt hij als vroeger, het is alsof de tijd dan uit zijn gezicht verdwijnt. Hij zingt zijn  liedjes begeleid door een trio, en hij geniet zichtbaar. Zoals ook het publiek om me heen geniet van 'Laat me' en 'Zing, Vecht, Huil' en zo verder.

Een andere Ramses zorgde vanavond voor de vrijkaarten van dit concert, hij moest zelf toeteren in het orkest en samen met zijn vrouw togen wij naar Groningen.

Shaffy, Heerink, de Buisonné, de Boussevain, B., Eshuis en vele anderen zorgden voor een mooie avond met een mooi orkest. Bert Heerink werd tot ridder geslagen en zong samen met Ali B. een duet. Dezelfde Ali die eerder die avond nog een paar diepbejaarde mensen deed meeswingen op de klanken van ''Who's the fucking Boss?''  'Geen idee wat die marokkaan zong maar het klonk wel lekker' hoorde ik om me heen. Oud en jong  genoten van een concert wat was georganiseerd door het Dagblad van het Noorden. Netjes gedaan, goeie arrangementen ook. Volgend jaar maar weer dan?

Nummer 50 ?

'Nummer 50?' vraagt een verkoper. Aarzelend kijk ik naar de man en naar mijn nummertje, er staat nummer 50 op, maar de man is een iets te glad donkerblauw pak met lichtbruine, halfhoge leren schoenen. Deze combinatie staat garant voor een onbetrouwbaar verkooppraatje. Ik hap toch maar toe, want ik weet wat ik wil en ik pretendeer er verstand van te hebben.

'Ik wil graag een Nikon D90 aanschaffen' zeg ik de man, en ik vertel wat voor type ik nu heb en welke lenzen ik reeds heb, bovendien laat ik vallen dat de 50 mm 1.8 lens mijn favoriet is. 'Als dat je favoriete lens is, waarom wil je dan een D90? Die kan alleen DX lenzen hebben, je moet een D300 kopen...'  Even val ik stil, aan de ene kant verbaas ik me over de snelheid waarmee onze gladjakker de Nikon D300 op het computerscherm tevoorschijn tovert (prijs= 300 euri hoger !), aan de andere kant verbaas ik me over de onzin die de man opboert. De D90 is een DX sensor camera, dat weet ik, maar hij kan prima werken met lenzen die ooit voor 35 mm camera's gemaakt zijn, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Nikon D40. 'Wacht maar, geef je 50 mm lens maar hier dan zul je het zien'  Wat ik zag was een D90 die prima met de door mij zo geliefde lens omging. Ik heb de man een nieuwe camera en verticale greep laten halen uit het magazijn, heb de inhoud van de dozen gechecked en geprobeerd en ben tevreden vanuit Den Ham naar huis gereden.

De komende tijd is het aan mij om de camera eigen te maken, en er zoveel mogelijk kwaliteit uit te gaan halen. Misschien dat die verkoper ook eens met zijn eigen spulletjes moet gaan spelen, dan weet hij misschien wat er in de vitrines ligt. Het is in ieder geval een uitzondering deze man, de ervaringen die ik eerder had in die zaak zijn positiever, hoewel ik bij iedere verkoper meer liefde voor de provisie dan voor de professie proef.

Een moment van rust..

Vanaf vandaag daalt er een deken van rust over mij neer. De maand november was druk, quizzzen en sinterklaasfilm, kerstprogramma's en dagelijkse werkzaamheden liggen achter me. Nu is het grote bijkomen begonnen. De sinterklaasfilm heeft zijn draaidagen gehad, het geheel is klaar en wordt op dit moment gemonteerd. Op 3 december ziet de film het levenslicht, dan is de eerste van vele uitzendingen. Tot en met 7 december gaat de film op kindvriendelijke tijden uitgezonden worden. Er is door een grote groep enthousiaste mensen hard aan gewerkt. Geestelijk vader Rik zag dat het goed was, en samen met Fred maakt hij de stapel ruw materiaal tot een begrijpelijk verhaal. Op 22 december is er een feestje ter gelegenheid van het Verhaal van 2008. In de kroeg van de 'Boef' zien we met cast en crew het verhaal nogmaals, met aansluitend de bloopers. Die zijn er genoeg kan ik u melden.

Enkele dagen later wordt 'Hillige Daag' uitgezonden, en jaarlijks terugkerend muziekprogramma, met liedjes gezongen in het drents. Zondag jl. hebben we dit opgenomen, en het resultaat mag er zijn. Omdat een regionale omroep als het onze kampt met structureel te kleine budgetten, was het stevig aanpoten voor Destenis en zijn 2 cameracollega's. Om het 25 koppige orkest en de 3 zangers een beetje fatsoenlijk in het shot te krijgen moet je stevig aan die 3 camera's trekken. Maar het lukte, en alweer kunnen we spreken van een geslaagde lowbudget actie. Kun je nagaan wat we kunnen maken als we de centjes krijgen die we verdienen....

Én last but not least; de eerder zo geroemde D90 is nu in mijn bezit. Iets eerder dan de beurs eigenlijk toestaat, maar mooi op tijd om onze zoon zijn 2e verjaardag vast te leggen. Ik ben op dit moment nog bezig om de video modus van het ding onder de knie te krijgen, dit is bij nader inzien toch iets moeilijker dan Destenis dacht. Maar foto's maken kan het ding in ieder geval wel. Binnenkort meer hierover.

 

Ik bid nie ...

... veur bruune boon'n. Da's wel de bekendste Drentse uitspraak die er is. Iedereen weet dan dat dat de woorden van Bartje zijn. Zo sprak men vroeger, en nu nog in de kleinere dorpen van Drenthe. Maar het drents is aan het uitsterven, steeds minder mensen beheersen het drents. In geschrift en spraak, want de meeste mensen die in Drenthe wonen of mensen uit Drenthe kennen kunnen diezelfde mensen ook verstaan als ze drents spreken. Ondanks dat de drentse taal steeds minder gesproken wordt zijn er nog altijd mensen die graag zien dat er bij een regionale omroep als RTV Drenthe louter in die taal gesproken wordt. Die mensen roepen om het hardst dat al dat hollands niet thuis hoort op hun omroep, en dat de werknemers van drentse komaf moeten zijn. Een ietwat dubieuze voorstelling van zaken in mijn optiek.

Ik werk voor de drentsche omroep, maar ik ben van oorsprong geen drent, ik zal dit ook niet worden want zo tolerant is de provincie niet. Mijn vriendin en zoon zijn absoluut drents, hun viend en vader blijft, ondanks een enorme kennis van het drentse land, altijd een hollander. Ik zou, als het aan een paar drents-extremisten ligt niet bij hún omroep mogen werken. Dan zou de omroep me wel missen, en met mij nog 90 procent van de werknemers. Want er werken nogal wat níet-drentstaligen bij RTV Drenthe. Nu ik er zo over nadenk, ik ken niet één drentstalige cameraman....

Wat die 90 procent wél gemeen heeft is hun liefde voor de provincie, én hun liefde voor radio of televisie maken. Samen maken ze radio en tv voor iedereen die in Drenthe is geinteresseerd, en niet alleen voor een clubje gaorenkloppers.

 

D90

Sinds een jaar of 3 ben ik weer een beetje aan het fotograferen met een spiegelreflexcamera. Ik kocht toen een Nikon D70s, ik heb er inmiddels een paar lenzen en een goede flitser bij. Nu wilde ik eerder dit jaar al overstappen naar een Nikon D80, totdat Nikon uitkwam met de D90. Een camera met een CMOS sensor die to 1600 iso zo goed als ruisvrij blijft, 12,5 MP en een 3" high res LCD. Én als klap op de vuurpijl, je kan er ook mee filmen. Goed doorlezen die reviews, want alleen manual focus, auto iso, en geen live aanpassing van diafragma of shutter. Is allemaal heel goed mee te leven, goed instellen en weten wat je wilt. Grootste plus van het filmen met een spiegelreflex is dat je waarneemt met een grotere sensor dan doorgaans in een profi broadcastcamera te vinden is, en je draait met fotolenzen. Met name dat laatste maakt een groot verschil in het gebruik van je scherptediepte. Je krijgt nu een prachtig plaatje zoals we gewend zijn van dure film producties. Ik zie er wel wat in, en heb al een afspraak staan om een videoclip te maken in het begin van het volgende jaar. Ik zie geen enkele reden om dit niet te proberen met een fotocamera. Tis voor de leut, maar het mag wel goed. Ik hoop binnen enkele weken de camera in mijn tas te leggen, naast de D70s, want die hou ik graag als back-up. Onderstaand filmpje vond ik bij een collega Nikonian, het laat zien wat je met de D90, een paar knappe prime lenzen en een goede editor kan maken. Wel even op hoge kwaliteit bekijken natuurlijk...

Gevaar!!

Ik doe mijn eigen stunts zelf.. Althans, ik ga ver voor een shot. Want er is zelden diep nagedacht over een verantwoorde werkplek voor een cameraman. Wat doe je als je een vrachtauto, al rijdend, van voren moet draaien? Dan ga je in de laadruimte van de Zafira zitten, met de achterklep open, je zet je schrap tegen de zijkant en je hoopt op het beste. In een enkel geval zeker je jezelf met een spanband, maar als zulks niet voorhanden is, dan hoop je dus op het beste. Ook voor de Sinterklaasfilm van de vorige blog moesten er achtervolgingsshots opgenomen worden. Van afstand, vanuit de bijrijdersstoel, point of view bestuurder, en vanuit een rijdende auto die voor de stoet uit scheurde. Nou ja scheurde, de achtervolging ging zo snel als de langzaamste auto, en dat was een politie 2-takt uit het verkeerspark in Assen. Dat ding gaat maximaal 20 kilometer per uur. Maar goed, dat is ook nog best hard vanaf de bumper van een auto.

Op Mallorca filmde ik mee aan de DVD van 'VanDeWijs'. Voor het nummer "Harrie kan scatten" moesten we plaatsnemen achterop een vrachtwagen die door een dorpje reed. Zonder railing natuurlijk, want dat staat niet mooi in beeld.. Terwijl de politieauto's ons gewoon voorbij rijden draaien wij de clip, want van ARBO regels hebben ze in Spanje nog nooit gehoord. Alleen bij het keren in een aardappelveld moet iedereen zich vast houden want dat hobbelt een beetje. Slechts de piano is aan de vrachtauto vastgezet, want die hebben we nog nodig voor het nummer 'Boerenkool'

Ooooh....

..oohh, oooh, ooh. Dit zo'n beetje wel de tekst van de PolitiePiet.

We filmen de scenes bij de Baggelhuizerplas in Assen. De boef heeft een bal in water gesmeten waarmee hij eerder alle Zwarte Pieten heeft versteend. Meneer Rik en de PolitiePiet zien het gebeuren, en meneer Rik springt met zijn athletische lichaam in het water. Het is waterkoud, het water is ook koud. De boef en meneer Rik worstelen onder water om de bal weer te pakken te krijgen. Na 10 minuten zijn beide acteurs voldoende onderkoeld, en gaat de hele crew naar het binnenzwembad om daar de onderwaterscene te draaien.

Het is de eeuwenoude strijd tussen goed en kwaad die zich hier voor mijn lens afspeelt. Zelfregisserend, en met 1 camera draai ik dit jaar voor de traditionele Sinterklaasfilm van RTV Drenthe. Om het budget nóg kleiner te houden is geen goede cameraregisseur, en geen tweede camera ingehuurt. Dat tweede is niet zo'n probleem, als er twee camera's 1 scene moeten draaien duurt het over het algemeen nog langer eer de 'mis en scene' staat. Maar zo alleen is het wel aanpoten, en moet ik me ernstig in het verhaal verdiepen om te zien of we nog wel de goede kant uit 'achtervolgen'. Als ik niet oplet dan rennen de 'goeden' de 'slechten' tegemoet, in plaats van er achteraan. Er wordt met louter vrijwillige amateurs gewerkt dus tekstvast zijn ze niet echt. Is helemaal niet erg, zolang we in de tekst maar van A naar B komen.

Twee dagen hebben we nu gehad, nu nóg twee en het geheel kan gemonteerd worden, op 3 december om 14.00 uur is de eerste uitzending van de film. Hij zal daarna op 4, 5, 6 en 7 december weer vertoond worden op de zender. Maar op de vierde december gaan we ook kijken hoe het live publiek de film ervaart. Dan is er voor de kinderen van de omroepmedewerkers het Sinterklaasfeest, en zullen enkele van de hoofdrolspelers ook in hun rol aanwezig zijn. De kinderen kijken vol spanning naar een verhaal, en wij naar hun gezichtjes. Hebben we het goed gedaan? Is alles duidelijk en kinderlijk genoeg? Als de kijkertjes tevreden zijn, ben ik het ook.

Geschiedenis..

..De geschiedenis herhaald zich. Zo ook de Drentse Geschiedenisquiz. Vorig jaar had ik nog de regie over deze show, maar dit jaar heb ik mij, op eigen verzoek, een camera ten deel laten vallen. Niet dat ik als regisseur de boel in het 100 heb laten lopen hoor, integendeel, het ging prima. Maar ik voel me bij dit soort klussen toch nog wat lekkerder als ik zelf kan helpen met bouwen, trekken van kabels, en niet in de laatste plaats, het camerawerk. Als regisseur moet je toch een paar weken van te voren gaan vergaderen, en discusseren over futiliteiten. Die tijd heb ik op dit moment gewoon niet, er gebeurt zoveel op dit moment in ons bedrijf. Bij bijna alle producties heb ik wel een rol, soms heel klein en kort, maar soms iets duidelijker.

Zaterdag aanstaande ga ik draaien voor de nu al legendarische 'Sinterklaasfilm' van RTV Drenthe. Waar alle omroepen al lang klaar zijn met de montage, gaan wij, vlak voor de verjaring van de oude baas, het werkje nog opnemen. Over twee weken moet het klaar zijn, en tot die tijd zal ik er vast nog wel even over berichten.

Een andere lopende klus is 'Heren in Kwestie'. Een wekelijks live praatprogramma dat nog in zijn eerste seizoen zit. Dit programma regisseer ik wel, en met veel plezier. Het is een waardige afsluiter van de week. En het begint een heel aardig programma te worden. Iets nieuws moet altijd de tijd hebben om te groeien, en zijn plaats op de zender te vinden. Na een pauze in de zomer zijn we verder gegaan met de vooruitgang die we vlak voor de zomer hadden geboekt. Een beetje slijpen hier en daar, wat veranderingen in de volgorde van gasten. Muzikaal intermezzo in de show. Het wordt nog wel wat... Het nadeel van zo'n programma is dat het nogal een wissel trekt op het budget van de omroep, maar aan de andere kant is het wel een programma waar je niet zonder kunt. Veel politici hebben het programma inmiddels omarmt, en komen graag aan tafel hun verhaal doen. Het zou jammer zijn als je door bezuinigingen dit soort programma's niet meer kan uitzenden.

Toch zie je dat zo vaak bij de regionale omroepen. Een mooi programme, sneuvelt na 1 seizoen omdat het teveel centjes kost. Als je echt goed gaat kijken naar de uitgaven zul je vaak zien dat het met minimale middelen gemaakt wordt, en dat er door creatief werken met weinig, véél gemaakt wordt. Een programma met inhoud, dat een podium biedt aan de politiek, of verdieping, legt het af tegen snel gemaakte, 13 in één dozijn passende 'magazines'.... 'Maar de inhoud hebben we al in het dagelijkse nieuwsprogramma..' hoor je dan. 'Dat is onze core-business'  Een nieuwsbulletin heeft geen ruimte voor een boeiend gesprek van 10 minuten. Dat wordt meestal gevuld met 5 repo's van maximaal 2 minuten over dingen die de gemiddelde internetter 's middags al op een regionale webkrant las.

Ik wil het werk van de regionale televisiejournalist niet meteen degraderen, maar zijn werk zou meer tot zijn recht komen als er na vertoning van het filmpje over gepraat gaat worden aan een tafel, met mensen die er toe doen. Kijkers die kunnen inbellen met een frisse mening. Uitgepraat? Dan gaan we verder met het volgende item wat onze mede-provincialen bezig houdt...

Goede televisie meets 'Het nieuws'.... het kan, maar je moet het durven maken. Je móet het durven maken, want door het internet verouderd het nieuws tegenwoordig steeds sneller. Als je niet snel je vorm van televisie maken, en nieuws brengen veranderd, ben je binnen een paar jaar zélf geschiedenis, en ben je nog slechts een vraag in één of andere geschiedenisquiz.

EMA!!!!

Vanavond zendt MTV de MTV Europe Music Awards uit. Traditioneel in november is er de beste Awardshow van Europa. Een feest van licht, geluid en cameravoering. Vanavond was het in Liverpool, het dorp van The Beatles. Sir Paul kreeg dan ook, uit handen van Bono, de Ultimate Legend Award uitgereikt.

In 1997 hed ik het onwaarschijnlijke genoegen om als camera-assistent deze show van héél dichtbij mee te maken. Ik was toen net bezig met een interne opleiding bij het NOB, ik maakte deel uit van een clubje techneuten die voor MTV Europe een paar leuke klussen mochten doen. De EMA's is daar één van. Onder leiding van onder meer de grote Hamish Hamilton, waarmee ik later nog een paar keer mocht werken, repeteerden de Engelse cameramensen de show, en wij van het NOB voorzagen hen in de faciliteiten. Als NewBee in dit vak liep ik backstage, kruiste het pad van U2 en vergaapte ik me aan de geweldige show.

Het werken met die engelsen was een feest. Het was een hechte groep die we bij veel concertregistraties weer terug zagen komen. Iedere cameraman/vrouw had zijn eigen plaats bij het concert waar hij uitblonk, Hamilton regisseerde dit alles door slechts de timing van bewegingen te cue'en en de stijl voor te kauwen, de rest deed zijn schakelaar Rob, en het geheel bleef in de maat door hun vaste regie-assistente Hayley. Wat me met name opviel was het zwoegen van de cameramensen, alles voor de show geven, slechts tevreden zijn met de beste shots. Maar ook hun enthousiasme als ik iets te vragen had of toevoegen kon. Ik kreeg vaak de kans om, naast het 'grippen', zelf de camera te bedienen bij Rock am Ring of Rammstein in Berlijn. Ze hielpen me met het goed uitvoeren van rijders op de rails, of lopen met een HandHeld camera. In mijn eerste jaar als cameraman in opleiding pakte ik die kansen met beide handen aan.

Bij het NOB kreeg je die kansen niet zo snel. Als ik een oudere NOB cameraman assisteerde vond hij het met name belangrijk dat ik z'n camera bouwde, en koffie haalde voor hem. Ik ben daar getuige geweest van een arrogantie waar ik óók weer veel van leerde. Toch was het NOB een instituut waar het cameravak tot in de puntjes werdt beheerst. Maar het meeste heb ik toch geleerd van de engelsen. En Hamish Hamilton zal toch altijd wel voor mij een voorbeeld blijven, de rust, het persoonlijke en vooral de energie die van hem uitgaat is aanstekelijk. Met een handdoek om de nek tegen het dak aan springen in de NOB 61, op de klanken van The Prodigy of U2. Complimenten en correcties tegelijk uitsprekend.

Ik hoop dat ik, als ik later groot ben, een beetje van die kwaliteiten zal hebben. Tot die tijd kijk en leer ik van de Engelsen, want die weten ook wat TV maken is.........

Obama verslagen..

...door Nederlanders

'Laten we lekker met een grote groep afreizen naar Amerika, en een kleine groep Nederlandse kijkers verwennen met reportages over de verkiezingen'  'We moeten laten zien hoe een Hollander tegen de verkiezingen aankijkt'

Ik vermoed dat er veel zinloze argumenten zijn gebruikt om een goede reden te hebben om als Nederlandse actualiteitenrubriek naar Amerika te gaan.

Ik kijk op dit moment naar Nova, rechtstreeks vanuit NewYork. Twan schakelt er lustig op los, vanuit de hele VS van A staan de Willem Lusten ons te vertellen dat Obama de grote winnaar gaat worden. Bij Twan schuiven een serieus kijkend BNN-blondje en een Regisseur met Hollywood ambities aan. Moet ik blijven kijken of ga ik naar 1 Vandaag, Netwerk of de NOS?? Er zal zelden zoveel parkeerruimte zijn geweest op het mediapark in Hilversum als vandaag. Bijna alle medewerkers van de publieke zenders zijn de presidentsverkiezingen aan het verslaan. Komt dit omdat er een zwarte Amerikaan president kan worden? Omdat er een democraat gaat winnen? Omdat het nu zo goedkoop verblijven is in Amerika vanwege de sterke Euro? Omdat we in Nederland zo opkijken tegen dat bizarre land van de onbegrensde mogelijkheden? Of gewoon omdat het kan?

Omdat er teveel geld naar de nationale publieke omroep gaat. En al dat geld moet worden opgemaakt. Vroeger sloegen de actualiteitenrubrieken nog weleens de handen ineen, en maakten ze een gezamelijke uitzending die de kijkersvrindjes op de hoogte hielden van eventuele ontwikkelingen in de wereld. Waarom nu niet, waarom de aandacht verdelen over zoveel omroepen?

Ook ik kijk tot vanavond laat naar de verkiezingen, en ook morgenochtend, als mijn zoon zich weer meldt, zal ik afstemmen op een zender die mij verteld wie de nieuwe president van Amerika zal zijn. Eerder kon ik me prima redden met CNN of BBC, of de NOS of RTL. Ook nu zal ik naar die zenders kijken, en ik zie absoluut niet in wat de toegevoegde waarde is van Nova, 1 vandaag of Netwerk. Weggesmeten geld vind ik het. En een grof schandaal dat er zó met de spaarzame centjes voor de Nederlandse Publieke Omroep omgegaan wordt.

Terug naar de orde van de dag.

De Filmpjes..

Lang Leve YouTube!!  De zaak heeft een YouTube kanaal, dus kan ik hierbij de filmpjes van deze, en deze blog plaatsen.

Brommer..

'...en dan gaan we nú naast hem rijden en zoek je hem maar op'  Dit hoor ik over de intercom in mijn helm. Ik sta achter op de motor en ga langzaam zitten, ik schrik me kapot, want waar ik een helmkist verwacht voel ik niets, en ik flikker bijna van de motor af.

10 minuten eerder reden we nog op de grote BMW van Dirk zelf, we volgen de Wintertriathlon in Assen. Met mijn schaarse ervaring op de motor moet ik nu 3 diciplines doen; lopen, fietsen en schaatsen. Respectievelijk 10 kilometer, 50 kilometer en 20 kilometer. Met name tegen het schaatsen zie ik een beetje op. Vol gas langs de binnenbocht, vlák langs het ijs. Als we nu vallen, nemen we de hele kopgroep mee...

We vallen niet, maar het valt me zwaar. Inmiddels lukt het me wel weer om als een wokkel op de motor te zitten, maar het was alweer een half jaar geleden en mijn rug is stijver dan ik dacht. Het helpt me ook niet dat het ene rechte stuk in het felle najaars zonlicht staat, en het andere in de schaduw. Ik red me wel, en verheug me op de eerste koersen in het nieuwe jaar. Mijn goede voornemen heb ik al; vaker achter Gert of Dirk staan, en werken aan mijn ervaring in deze dynamische vorm van camerawerk.

De Fabriek..

Terwijl ik door het enorme gebouw de weg naar de uitgang zoek, begin ik opeens de tune van 'De Fabriek' te fluiten.

Ineens voel ik me heel klein en alleen hier, zojuist heb ik een groot gedeelte van een geschiedenisprogramma opgenomen. Een mevrouw uit Emmen is 37 jaar geleden uit Joegoslavie naar Nederland gekomen om hier kousen te maken in de Danlon fabriek. Voor het programma 'Het verhaal van Drenthe'  volgen we haar verhaal over de fabriek. Het pand staat al een decennium leeg, en alles herinnert aan de tijd dat honderden meisjes in een enorm naaiatelier de kousen maakten en in zakjes stopten. 1 uur eerder maakte ik me nog ernstig zorgen over de zenuwen van de mevrouw, ze is nerveus voor de opnamen en komt soms moeilijk uit haar woorden. Het is voor haar heel bijzonder om 35 jaar na dato weer voor het eerst op deze plek te zijn. Nadat we de personeelskantine hebben bezocht gaat het weer beter met haar. Hier ligt nog steeds dezelfde vloerbedekking, en ook dezelfde gordijnen hangen voor het raam. Die hangen daar al zó lang dat ze op dit moment weer in de mode zijn.

Ik moest even terug naar de auto om een verse accu voor de camera op te halen. Eenmaal terug bij de camera richt ik me op alle details in de hallen. Er zitten nog stickers op de muren, een kalendersticker van Esso met de kalender van 1976. Oude speakers bungelen aan een touwtje aan het plafond en zelfs de bekerkast in de kantine hangt er nog. Daarin staan nog de bekers uit de zeventiger jaren waar vroeger het bedrijfsvoetbalteam nog zo voor had gestreden. Terwijl ik een shot maak van een paar oude schakelaars aan de muur hoor ik plots de mevrouw een kreet van herkenning slaken. Ik loop met draaiende camera naar haar toe en zie over haar schouder waar zij met de hand voor de mond naar staat te kijken. Een toerismeposter van Joegoslavie, 'die is hier altijd blijven hangen' zegt ze. Ik draai om haar heen en registreer de stilte. Ik zie aan haar gezicht dat ze 37 jaar terug in de tijd is met haar gedachten. Ze loopt van de camera weg, en ik draai de lens naar onscherp. Dit wordt het laatste shot van de uitzending. Dit was háár verhaal, dit was óók het verhaal van Drenthe.

Lidl liedje..

Ken je dat? Een liedje wat je hoort en vervolgens niet meer uit je hoofd gaat. Soms niet erg, maar vaak een drama. Zo'n liedje is 'Bie de Lidl' van Voorheen de Bende mit Pazzipanten. Een groningstalig bandje, en ze waren afgelopen vrijdag in ons programma 'Heren in Kwestie' te gast. Nu werd er aan tafel gepraat door één van de zangers, maar de bedoeling is dat het stukje natuurlijk ook live gezongen zou worden. Dat betekent voor mij, ik word geacht één en ander te regisseren, dat ik me enigzins verdiep in het chanson zodat we het een beetje kunnen schakelen met 3 camera's. Dit lied blijft na 1 keer al hangen, laat staan als je het 4 keer in de voorbereiding en 3 keer tijdens de repetitie hoort...

Tijdens het programma op vrijdagavond zullen we elke week een muzikale gast hebben. Voorwaarde is dat het uit maximaal 4 mensen met bijv. gitaren bestaat, of uit max 3 personen met onze vleugel. Niet meer en geen drumstel. Reden; te weinig ruimte op de vloer, en te weinig ruimte op de mengtafel. Vandaag belde onze productie-stagiare met het bandje van vrijdag, zij willen met 6 personen komen, en alle 6 spelen ze op een bepaalde vorm van gitaar, behalve 1, die speelt op een Dobro. Een stuk slagwerkdoos..

'Kan niet' zei de stagiare, maximaal 4 personen met instrument... 'OK, dan komen we wel met 5 en laten we de ukelele wel achterwege' antwoordde de manager... 'Telt u even mee.....?' . was de repliek van de stagieuze. Resultaat; ze komen wel, maar spelen een ander nieuw nummer, met z'n vieren. Puntje voor de stagiare.

Tip!! Niet het liedje bekijken omdat hardnekkig!!

Geduld..

..is een schone zaak. Heb ik meestal ook wel, maar niet als iets niet zo gaat als voor ogen had. Vandaag waren het nichtje Nikki en neefje Robin van onze Max op bezoek. Natuurlijk wilde ik die drie eens leuk op de foto zetten, maar door een gebrek aan ervaring met modellen, laat staan met modellen die lak aan je hebben en volkomen hun eigen gang gaan, werd dit een soort mission impossible. De les van vandaag; ga niet met een vooropgezet plan kinderen fotograferen, laat ze hun eigen ding doen en misschien rolt er iets leuks uit. Zoals deze:

Filevrij..

Het is exact 8 uur als wij neerploffen op het pluche van het Nieuwe Luxor in Rotterdam, het zaallicht gaat uit en de voorstelling begint. Het ensemble zingt het eerste thema van Les Miserables, en ik ben in gedachten bij de auto. Want deze staat op de kade aan de maas, net naast de Erasmusbrug. Ik heb er geen slagbomen gezien en ik vraag me af of ik straks geen boete krijg. Ach, dan maar een boete, als ze het ding maar niet wegslepen. Nee...., dat kan niet eens want de auto staat pal aan de waterkant, daar kan geen vrachtwagen meer voor.......  'Ik heb hem toch wel op de handrem gezet?!'  vraag ik me bijna hardop af. Er doemt ineens het beeld van een lege plaats op waar ooit onze auto stond, en belletjes die aan de oppervlakte van de maas komen borrelen. In de pauze ren ik als een gek van de vierde verdieping naar beneden en worstel me tussen de rokende mensen bij de hoofdingang een weg naar buiten. Gelukkig, hij staat er nog én op de handrem.

De tweede helft van de musical ga ik er eens echt voor zitten. Ik ben blij dat ik het verhaal al ken, in het premierejaar heb ik Les Mis al gezien in Londen, en 10 jaar later weer in datzelfde theater op West End. Mijn angst werd bevestigd, de verstaanbaarheid in het nederlands is soms zeer slecht. Liedjes zijn soms zo ingewikkeld en ouderwets vertaald dat je er geen touw aan kan vastknopen. Gelukkig is de geluidskwaliteit geweldig, en het orkest werkelijk fantastisch. Ook de hoofdrollen werden geweldig vertolkt door de sterrencast die die avond dienst had. Mooi theater ook, Luxor, gelegen op een mooie plek in de Maasstad. Alleen de reis ernaar toe was een drama. Op filevrije dag verwacht je ook niet dat je moet omrijden voor 30 kilometer file op de A12.

Super de Lux...

Kende je deze al? Het is Sacha de Boer die live in het Staatsjournaal de belichter van dienst afbekt. Mevrouw vindt dat het licht te fel is voor haar ogen.. Maar dat klinkt bekend, iedere cameraman zal weleens hebben meegemaakt dat de ster of een bobo begint te piepen dat het licht op hem of haar te hard is. 'Ik wil niet in de zon kijken, ik ga met mijn rug in de zon staan' Als ik dan probeer de gast er vanaf te praten omdat haar haar er dan uit gaat zien alsof het in brand staat trek ik meestal aan het kortste eind. De reporter van dienst heeft dan al snel de neiging het voor zijn gast op te nemen, en we eindigen dan meestal binnen in een kantoor of aan de verkeerde kant van het licht. Hetzelfde probleem doet zich voor met mensen die een pet of zonnebril dragen...

Ook in onze studio komt het wel eens voor dat de presentatreuze begint over het licht. 'Gisteren was het veel zachter' hoor ik dan, en ik leg dan maar weer uit dat het studiolicht al maanden niet is aangepast. Het is de enige variabele in onze studio die slechts zeer zelden een aanpassing vraagt. Hooguit moeten de camera's iets aangepast worden wanneer de 'Anchor' in diepzwart of sneeuwwit gekleed gaat. 'Zeg, die lamp schijnt precies in mijn gezicht, is dat altijd zo geweest?' Ja, dat is je voorlicht. Hangt er al jaren, en zorgt er voor dat de mensen kunnen zien wat een mooie ketting je om hebt. Alleen kwam zij net uit een donkere hoek van de studio, en moesten haar ogen gewoon wennen aan het licht.

In het geval van eerder genoemde NOS presentatrice vind ik dat ze er prima uitzag, goede make-up en een prima belichting. Het enige niet-professionele in die uitzending was de opmerking van de Diva in kwestie. Wacht maar tot je wat ouder bent geworden, dan ben je maar wat blij dat de belichter met een bak lampen de groeven in je gezicht maskeert. Niet meer doen, ga maar gewoon even over praten wat er mis ging die avond. Verder trouwens een vakvrouw natuurlijk..

Zand of Veen..

Waar rijden race auto's beter op, het zand van Zandvoort of het veen van Assen. Op het asfalt natuurlijk, en of dat nu in Zandvoort of Assen ligt maakt dan niet uit. Waar het asfalt zich bevind maakt niet zoveel uit, maar de vorm van die strook is meer van belang. En de faciliteiten voor de teams, pers en publiek zijn ook belangrijk, net als de bereikbaarheid van het complex. Met name op die laatste twee punten wint het TT circuit het van Circuit Park Zandvoort ben ik van mening. Vanaf de snelweg draai je zo de Haarweg naar de TT baan op, en ook met parkeren ben je tegenwoordig in Assen zo klaar. Lekkere zitjes op permanente tribunes, en een paddock waar je U tegen zegt, van alle gemakken voorzien. Én het is maar 10 minuten fietsen van mijn huis, ook niet onbelangrijk.

Echter, de sfeer die Zandvoort in álles uitademt maakt het tot een geweldige baan. Met je reet in het duin zit je boven op de actie. Met de glooiing in sommige bochten is het een geweldig gezicht om de auto's ze volgas te zien nemen. De uren in de file die nodig zijn om als bezoeker aan te komen worden dus ruimschoots goed gemaakt door de ambiance. Bovendien wordt je ondergedompeld in het aanhoudende enthousiasme van de ware autosportliefhebber die het er wel voor over heeft om tot op de draad nat te worden.

Want nat was het gisteren tijdens de eerste race van het A1GP kampioenschap. Geweldig om daar tussen die menigte mijn werk te mogen doen. Terwijl die oranje schmink van de gezichten afdroop bleef men het teleurstellende Nederlandse team van harte steunen. Hulde voor de fans!! Slechts 1 kwart van de deelnemende landen haalden de finish van de hoofdrace. Een belangrijk deel viel uit door de regen, de rest kwam niet eens aan de start bij gebrek aan auto. Ferrari kreeg het niet voor elkaar om alle teams op tijd van een bolide te voorzien. Er waren zelfs coureurs die op zaterdag pas voor het eerst in hun auto plaatsnamen.

Een evenement waar je als Nederlander trots op kan zijn, waar het ook verreden wordt. Beide circuits krijgen van het kabinet 12 vrije geluidsdagen. Er moet alleen een verandering in de wet voor gemaakt worden, en dát kan in dit land nog wel minstens 4 jaar duren.

Relus..

Vannacht is Relus ter Beek overleden. Hij was nog altijd Commissaris van de Koningin in Drenthe, en een bevlogen politicus en sportliefhebber. Ik heb de man niet goed persoonlijk gekend, maar ik heb toch een aantal leuke momenten met hem meegemaakt. Zo was hij op onze uitnodiging in Srebrenica in Bosnie, 10 jaar na de val van de enclave waren wij van de omroep daar voor een reportage. De avond vóór de draaidag met ter Beek ontmoette we hem in ons hotel. Samen hebben we die avond daar gegeten.

'Is iemand van jullie wel eens eerder in Joegoslavie geweest?' vroeg Relus. Ik antwoordde dat ik 'officieel' hier nog niet eerder was. Natuurlijk vroeg hij wat ik precies bedoelde. Ik vertelde hem dat ik ten tijde van de Joegoslavie-oorlog aan boord van de Hare Majesteits Walrus voer. Een onderzeeboot uit de gelijknamige klasse, en wij verzamelde daar heimelijk informatie over de oorlog aan land. Relus veerde direct op en ik merkte dat ik daar een snaar mee raakte. Hij was in die tijd minister van defensie, en wist van de, toen, geheime missie die wij daar hadden. De rest van de avond zaten we te praten over de Neerlandse onderzeedienst, zijn bezoeken aan de Koninklijke Marine en natuurlijk zijn theezakjes avontuur.

'Edwin, geef maar even een gil als je gaat filmen, dan stop ik die sigaret even achter mijn hand weg'  Ons bezoek aan Srebrenica en de begraafplaats van Potocarie liet hem niet koud. Regelmatig trok hij zich even terug om in gedachten weg te zinken of liet hij zijn emoties de vrije loop. Voor hem een moment om een peuk op te steken, lekker voor het moment maar het staat zo lelijk op tv dus niet filmen.

Sinds die reportage wisselden we altijd wel een knipoog of een hand uit als we elkaar zagen. Hij was, zoals hij dat zelf ook zei, tenslotte de voormalige baas van die onderzeeboot bakker.

Vandaag was een drukke dag met extra uitzendingen en interviews met kopstukken uit zijn omgeving. Vanavond ben ik nog even gaan zitten voor die indrukwekkende reportage over  Srebrenica. Een bijzondere dag met een bijzondere man. Een drent onder de drentenaren. Mijn medeleven gaat uit naar zijn familie.

Hier een link naar de reportage: klik

poele poele poele....

Wanneer er om de één of andere reden niet meer dan 1 camera ergens is toegestaan, wordt vaak de afspraak gemaakt dat die camera als pool voor de andere omroepen. De Poolcameraman (Engels....niet de goedkope Oost-Europeanische tegelzetter) ziet zijn beelden dan bij alle aanwezige omroepen terug. Eerder heb ik dat namens de omroep ook al eens moeten doen. Vandaag dus weer, maar nu in de rechtbank van Assen waar de eigenaar van de afgebrande loods in de Punt terecht moest staan. Hem is ten laste gelegd dat hij schuldig is aan de dood van de drie brandweerlieden omdat hij zou hebben gerommeld met de zekeringen. Een deskundige was er niet zo zeker van dat dat de oorzaak is van de brand, en mogelijk wordt de verdachte dan ook op vrije voeten gesteld en gaat hij niet de 5 jaar brommen die het openbaar ministerie hem zo graag ziet doen.

Er zijn bedrijven waar men vaker met het Poolbijltje hakt, maar zoniet het onze. Dus moest er een plan uit de duim geschud worden. Zo heb ik er voor gekozen om met een arsenaal recorders naar de rechtbank af te reizen. 1 recorder zou naast mij in de rechtzaal staan, met daarin de schijf voor vijf. Deze master ging ik vervolgens kopieren voor de collega-omroepen. Idealer zou zijn om een touwtje uit de camera naar de kopierstraat te trekken, maar de edelachtbare stond het ons niet toe om een kabel de rechtzaal te laten verlaten.

Het was een dag van hollen en stilzitten. Hollen tijdens de schorsingen om alle interviews te draaien, daarbij wachtend op de collega's en andersom, en stilzitten tijdens de enorm langdurige verhoren die ik niet mocht filmen van de rechtert. Af en toe kon ik de zaal verlaten om eens bij te kletsen met de collega cameramensen van de andere omroepen. Het is wel een kleine wereld, maar vandaag kende ik ze allemaal goed, en dat komt niet zo vaak voor. Dus samen dronken we koffie, en wisselden we sterke cameramannenverhalen uit. Na afloop waren de omroepen dik tevreden met Destenis, en ik doe hierbij een oproep aan de winkel om ondergetekende en Appie S. te verblijden met een extra dik kerstpakket.

 

Buren..

Morgen is het Nationale Burendag. Dé dag om je buurt beter te leren kennen. Iedereen in Nederland kan een buurtfeest organiseren én daarvoor geld lospeuteren uit het Oranjefonds. Ik ken mijn buren al heel goed, met grote regelmaat vormt zich een groepje buren zich rond de picknickbank op het grasveld in ons hofje. Een spontane BBQ of drankgelag, en we hebben het leuk. Bindende factor in deze; de kinderen. Ik woon in een nieuwbouwwijk, en in ons hofje wonen 7 kinderen die jonger zijn dan 3 jaar.

Vanmorgen werden de door subsidie betaalde Huurfeestelementen hier afgeleverd. Een feesttent, bankjes en tafels, sumoworstelpakken en een enorm springkussen. Een eerder aangeschaft volleybalveld bepaald de verdere inrichting van ons hofje. Een bij de gemeente werkzame buurman heeft het geheel georganiseerd, en ivm het volleybalveld ook maar geregeld dat de wipkip 10 meter verplaatst is.

De Nationale Burendag is in beginsel niet voor ons bedoeld vrees ik. Wij gaan al heel aardig met elkaar om. Maar toch is dit een clubje dat de mogelijkheid tot een feestje niet zal laten schieten. De dames gingen vanavond met elkaar uit eten, de heren zetten het feestje (lees: tent, springkussen) alvast op.

Op de picknicktafel staan inmiddels enkele lege flesjes en blikjes bier tussen de 5 babyfoons. De mannen passen goed op.. De dames komen thuis, drinken nog een pot thee, en praten over de kinderen.

Tot zover het voorprogramma, morgen giet het los.

Iets nieuws..

Wat een heerlijke baan heb ik toch. Dit denk ik vaak als ik in het zonnetje door het Asser bos fiets op weg naar mijn werk. Een kwartier fietsen van mijn huis, nooit in de file, veel invloed tijdens het maken van programma's, vast salaris, af en toe een klusje buiten de deur en een paar leuke creatieve collega's. Collega's met wie ik al de nodige leuke programma's heb gemaakt, ook goede programma's en een paar programma's die we wel góed hebben gemaakt maar waar ikzelf niet voor zou thuisblijven. Het gaat dan om de kwaliteit. Creatieve programma-ideeen, en creatief licht en decor gebruik.

Maar de laatste tijd moet ik steeds vaker creatief met niets zijn. Dat wil zeggen dat het woord creatief te vaak in 1 zin met bezuiniging gebruikt wordt. Er is dan geen budget om een televisieprogramma het 'smoel' te geven die je denkt dat het nodig heeft, en dan moet je ineens maar 'creatief' doen. Een ander soort creativiteit dan die ik in gedachten had toen ik 12 jaar geleden met dit werk begon.

"Dan ga je toch ergens anders werken Stenis" hoor ik u denken. Dat kan, ik ben allround genoeg om voor een brede groep programmamakers te werken. Sinds ik geen freelancer meer ben heb ik echter niet zo'n groot netwerk meer. Ik zou ook kunnen solliciteren bij mijn vakbroeder Jan Rein. Maar dan moet ik toch echt verhuizen naar het door de Drenth zo gevreesde Westen. Ik kwam er ooit vandaan, maar inmiddels hebben mijn wortels zich verschoten in het Drentsche zand.

Rechts van het tekstvak waarin ik deze hersenspinsels schrijf verschijnt inmiddels een grote advertentie van Monsterboard. "Je nieuwe leven wacht op jou" staat er. Een teken van boven?? Maar waar is dat nieuwe leven? Is het in Hilversum, ik weet inmiddels dat dat voor mij niet meer het summum is. Waar je ook werkt, je hebt maar 1 baas en dat is de kijker. Welk logo er ook in de rechterbovenhoek prijkt, het moet gewoon goed zijn.

Misschien heb ik er wel gewoon zin an om iets nieuws te gaan doen. Misschien moeten we eens gaan nadenken over een nieuw programma om zo iedereen die in Drenthe is geinteresseerd weer aan de buis te kluisteren. Een nieuwe frisse benadering van het onderwerp, cameravoering en interviewen. Leuk, een collega heeft een halfjaar geleden al iets op papier gezet. Laten we dat er eens bij pakken, misschien heeft iemand er oren naar.

Er schieten me ineens allerlei 'creatieve' ideeen binnen. Shots, decors, belichting, draaistijlen, veel tussen de mensen op straat, altijd in de buurt, de stem van het volk, verdieping in de studio...... Genoeg stof tot nadenken zolang schraalhans de keukenmeester is. Ik weet zeker dat ik morgen weer fluitend op de fiets naar mijn werk ga. Tis tenslotte de eerste dag van mijn nieuwe leven...

Vulling..

Om een uitzendcarrousel precies 1 uur te laten zijn moet wij van de omroep regelmatig promo's en clips tussen de programma's plaatsen. Die clips worden met regelmaat door de betreffende artiest zelf door de brievenbus gegooid. Aan iemand in ons bedrijf dan de taak om te kijken of het werkje wel aan de laagste kwaliteitsstandaard voldoet. Zoniet dan zal het de lijst met vulclips niet halen. Zoja dan wordt het aan het systeem toevertrouwd, en kan de regisseur van dienst zijn lievelingsliedjes delen met de kijker. Zo zijn er regisseurs die louter Belle Perez laten zien, waarom is mij een raadsel ;-)  Anderen maakt het geen moer uit, als het liedje maar precies 3 minuut vierentwintig duurt, dan sluit het volgende program weer op de juiste tijd aan. Zelf geef ik de voorkeur aan eigen werk, dat is dan een optreden die uit een eerder uitgezonden programma is geknipt, een beunklus van ondergetekende of een clip gemaakt 'tussen neus en lippen door'

'Heb je even een half uurtje de tijd? Hansen Tomas komt zingen en ik wil er even een clipje van maken' zo sprak onze vormgever deze week. Een kwartier later zou mijn half uurtje ingaan. Geen tijd om de foeilelijke radiostudio uit te lichten, maar snel even de Jib opzetten moet lukken. De vormgever moet het maar zwart-wit maken, dan is van het TL-licht niet meer zoveel te zien. 4 snelle takes later stond het erop. De eerste take met wat 'out of focus'  bewegingen, daarna de lipsync close up, handjes op de piano en tot slot een ruim medium. Daar doe je het maar mee. De volgende dag was het al klaar, en zag ik dat het goed was, zoals een goed editor betaamt had Fred alle shots gelezen, en de overgangen keurig gezien. Wanneer je de clip op de zender ziet, kun je gelijk al voorspellen wie de regisseur van dienst was.

(wat jammer dat YouTube het niet altijd zo nauw neemt met de aspect ratio, origineel is natuurlijk 16:9)

Snel..

..voordat het te laat is. Vlug nog even een weblogje schrijven. Later deze week gaat namelijk de Huge Motherf*cker deeltjesversneller in Zwitserland draaien. In deze Large Hadron Collider gaat professor Barabas een oerknal reconstrueren, en sommige mensen zijn bang dat daarbij een zwart gat ontstaat waardoor wij allemaal (u ook) als vieze drab in het doucheputje van het heelal verdwijnen. Dat zal allemaal zo snel gaan dat 'Zie nou wel..' zeggen niet eens lukt. Dus daarom deze blog van uw met een writersblock kampende auteur.

In Nederland kan 1 klager het verzieken voor een hele bevolking. Zulks zien we op dit moment natuurlijk ook met het TT circuit in Assen en Circuit Park Zandvoort. De baanverlenging van vliegveld Eelde wordt nu al 20 jaar tegengehouden door een kleine club klagers. In het buitenland kent men deze klaagcultuur schijnbaar niet, als men al kan klagen moet dat tegen een muur....  Wellicht is het zinvol om de Stichting Geluidshinder Baggelhuizen, Vole én de heer Lever op excursie naar Genéve te sturen. Wij zorgen wel voor karton en de stiften.

Ik vond het fijn om deze Blog voor jullie te onderhouden, mocht het zo zijn dat de oerknal tóch niet het bestaan van onze aarde deed creeeren, dan spreek ik u volgende week weer. Dank u.

Weekje nieuws draaien..

Zie hier het resultaat van 1 week nieuwsdienstjes draaien voor RTV Drenthe. Een keur aan personen stonden voor mijn lens; kunstenaars, voorlichters, politici, ornitologen, tokkies, huisvrouwen, kinderen, ouders. De rest van het jaar heb ik het aardig druk met allerhande programma's, maar in de zomer is er volop tijd voor het nieuws. Leuk, en afwisselend vaak. Hollen of stilstaan.

Dank u..

Mijn Pbase account gaat over een paar dagen sluiten. Ik heb dankzij u de 100.000 gehaald. Nu heb ik een nieuwe Flickr account. U bent van harte uitgenodigd.

Doe mij een lol...

.. en neem even een kijkje op mijn fotosite. Over minder dan 2 weken loopt mijn account af, en ik moet nog 244 views hebben voor de 100.000. Dat moet lukken, ik wil het na 3 jaar Pbase graag nog even halen.

Dank u   :klik:

Cameraman

Toen ik 10 was wist ik het al, ik zou later cameraman worden. Mijn vader fotografeerde toen veel en ik wist dat dat ook iets voor mij was. Met een radio-cassettespeler op mijn schouder liep ik al door huis, niet omdat ik een boze gangsterrapper uit de ghetto's van New York na wilde doen, maar omdat in mijn hoofd de radiospeler een schoudercamera was. Trap op en af, achter mijn moeder aanlopen en proberen het ding stil te houden. Voor mijn verjaardag kreeg ik een televisie-reportagewagen van Playmobil. Ik woonde toen nog in de buurt van Rotterdam, en als ik uit mijn dakraampje keek kon ik nog net de bovenkant van het Feijenoord stadion zien. Toen had je daar de LosVast spektakels, en die waren live op TV. Dus TV aan en tijdens de eerste nummers keek ik waar de camera's stonden en bouwde ik het podium met schoenendozen na, en plaatste mijn Playmobilcamera's op dezelfde plekken als in het echt. Vlak voor het eind veegde ik dan mijn speelgoed opzij en ging voor het vuurwerk weer uit mijn dakraampje hangen. Tijdens mijn sollicitatiegesprek bij het NOB vertelde ik dit verhaal ook, en de heren eerste cameramannen hoorden het glimlachend toe, waarschijnlijk waren zij het die voor het echie in de Kuip stonden.

Op de MAVO belde ik samen met de rector van dienst naar de NOS om te vragen hoe ik cameraman kon worden. De mevrouw aan de telefoon antwoordde me dat ik dan cameraman moest zíjn.. Ze nam nog wel de moeite om me een promotie NOS pakket toe te zenden. Al die plaatjes van studio´s, kabels en stoere cameramensen maakte mij nog enthousiaster. Dat werd in de kiem gesmoord door iemand die zei dat ik alleen bij de TV kon komen door naar de filmacademie te gaan. Daar had Destenis de moed nóch de brains voor en dus werd hij kok... Voorlopig ging de droom om als een Lajos Kalanós de brandhaarden van de wereld in beeld te brengen niet door. Want dat was een droom, voor Brandpunt naar de oorlog en die verschrikkingen aan de rest van de wereld te tonen.

Veel jaren later is juist die droom gelukkig niet uitgekomen. Nu heb ik ook een gezin, en voel niet de minste behoefte om mijzelf aan mogelijk geweld bloot te stellen. 1 bedreiging op een camping in de week is wel de grens. Toch blijf ik een grenzeloos respect hebben voor de collega's die de verhalen over de oorlogen in het buitenland op onze buis brengen. Met gevaar voor eigen leven en met een niet te temmen inzet.

Ik kende Stan niet, maar als collega betuig ik mijn diep medeleven aan zijn familie.

Onze studio in Peking

'Het lijkt ons wel leuk om tijdens de Olympische spelen een webcam te hangen in de Radio Olympia studio' 'Kun jij daar even een voorbeeldje van maken voor op internet?' 'Ja hoor, maar welke omroep is technisch al zo ver dat ze een radio-webcam hebben?' 'Nou, kijk eens bij RTV Drenthe, dan gebruiken we die wel..'

Big deal

'Mevrouw, u kijkt echt teveel films' grap ik tegen de echtgenote van een varkensboer. 'U hoeft niet bang te zijn dat we uw woorden verknippen tot iets anders wat u niet gezegd heeft'

We lopen op het erf van een varkenshouder in West-Drenthe, en we zijn daar omdat hij graag wil uitbreiden van 4000 naar 14.000 varkens. Lijkt hem leuk, en is tevens de enige manier om zich te wapenen tegen zijn medeboeren. Andere medeboeren zijn het niet zo met deze plannen eens. Deze boeren wonen in de directe omgeving en vrezen een enorme overlast van de varkensfecalien en vrachtwagens die het voer voor die roze stinkerds komen brengen.

Nadat de verslaggeefster de man en zijn vrouw telefonisch heeft weten te overtuigen dat het goed is om een tegengeluid te laten horen, togen we dus naar hun hoederij. Terplaatse vrezen de beste mensen dat wij van de grote boze media hun woorden uit hun verband zullen rukken, zodat de buren er positiever uitkomen. 'Zij hebben jullie tenslotte ingeschakeld' zeggen ze... Ik mompel nog iets over objectiviteit en dat we niet zijn ingehuurd door de tegenstanders, maar het duurt héél lang voordat we beelden mogen maken in de stal. Ik denk dat mijn charme-offensief heeft bijgedragen aan de beelden van de varkens. 'Mijn zoontje van anderhalf is gek op varkens, hij zou het geweldig vinden als hij die lieve biggetjes vanavond op de televisie zal zien.'

Plotseling sta ik beelden te maken tussen zogende zeugen en zachtroze zuigelingen. Alles komt goed.

Bij de boze buren draaien we de andere kant van het verhaal. Iets over té grote vrachtauto's en een te smalle weg, stank en aversie tegen bio-industrie. Ik hoor het allemaal maar half aan. Ik ben in gedachten bij vanavond, dan zit Max op schoot en kijken we naar de reportage. 'HRRRR HRRRR' knort hij bij het zien van de half-fabrikaat speklap.

Bijna..

..opgeslokt door de stadsschouwburg ligt in hartje Amsterdam de Melkweg. Veel mensen wisten dit natuurlijk al lang, maar ik was daar deze week voor het eerst. En wel voor het langverwachte concert van Jason Mraz. De man is niet zo vaak in Nederland, maar deze keer moest ik maar bij zijn. En dat was me de moeite waard zeg, wat een heerlijke avond, een zaal vol fans die het funkelnagelneue album meezongen. En een enthousiaste Destenis op het balkon die vrolijk meebléérde en genoot van de mensen om zich heen. Het zijn van die avonden die er voor zorgen dat je de volgende dag na slechts 3 uur slaap tóch vrolijk wakker kan worden en op het werk kan verhalen over de man die met zijn teksten en muziek een zaal plat krijgt.

Opvallend was de hoeveelheid mobieltjes en fotocamera's die regelmatig omhoog werden gehouden. Naar het schijnt vind Jason's platenmaatschappij het geen probleem dat er bootlegs van concerten verschijnen, en daarom waren er zelfs videocamera's te zien in het publiek. Iets wat ik eigenlijk nooit eerder zag bij een concert. Het is volgens mij ook wel een goede promotie, als ik er niet nu geweest was zou ik ná het zien van zo'n filmpje op YouTube de volgende keer wél gaan.

Deze vond ik ook op YouTube, opgenomen vanuit de hoek waar ik ook stond.

Daar gaan we weer !!!

Zo, de vakantie zit er op. Vier weken uit de lucht geweest en genoten van een heerlijke tijd. Dit jaar zijn we voor de tweede keer met een geleende sleurhut op pad geweest. Na een serieus te nemen rit zijn we op een camping aan de Belgsche grens terechtgekomen, daar het ding opgezet en 3 weken blijven staan. Dit alles is zo goed bevallen dat er door Huize Stenis ernstig gespaard wordt om ook een caravan aan te schaffen. Na enig onderzoek kwamen we er achter dat onze peug 306 break enorm in overtreding was afgelopen trip. er schijnt zoiets te bestaan als een 'maximale treklast', die ligt in ons geval op 1000 kg, het door ons getrokkene was minstens 15% zwaarder. Als ik dat aan de vooravond van onze exodus had geweten had ik, zo mogelijk, nóg slechter geslapen. Gelukkig lag de combinatie als een blok op de weg.

Dus vanaf nu op zoek naar een betaalbare én tevens lichte sleurhut.

Voor Destenis zelf begint het einde van de vakantie met het fietsen naar het werk. We hebben onze 2e auto verkocht omdat we het ding best kunnen missen als ik tenminste de moeite neem om de 4 kilometer heen én later weer terug gewoon ga fietsen. Dus fietstassen gekocht ( ja, als ik toch al ga kamperen dan kan dit ook wel) voor de boodschappen, en een klein fietscomputtertje om de prestaties bij te houden. Afgelopen week toen mijn vriendin al aan het werk ging heb ik dagelijks geoefend door naar de kruidenier en de kinderboerderij te peddelen.

Morgen zal ik me door een collega maar weer even moeten laten inwerken want ik heb echt geen minuut aan het werk gedacht afgelopen tijd. En wie Destenis een beetje kent weet dat dat een prestatie van formaat is. Er zit voor mij een tijd van louter nieuwsdiensten aan te komen, dit omdat de programma's die ik doorgaans in de zomer doe niet doorgaan, of ik ben er door de 1 of andere manier niet bij betrokken. Geeft niks, ik heb nóg een bultje dagen staan die op moeten dus er gaat nog wel een weekje op een boerencamping aankomen.

 

Wachten..

'Dames en Heren, de rechtbank!'  Iedereen gaat staan, behalve ik, ik sta al en film de opkomst van de rechtbank. De opkomst, de voordracht van de officier van justitie en een paar minuten meer heb ik de tijd om beelden te maken. Dan kijkt de rechter me aan en geeft me de tijd om de zaal te verlaten. Dan begint het grote wachten, wachten tot het eind van de zitting tot ik de interviews met openbaar ministerie en advocaat kan filmen.

Gelukkig werk ik bij de regionale omroep en is de studio om de hoek van de rechtbank, dus even snel een bakkie en dan weer met de volgende reporter op pad. Een leuke klus, een babyzeeleeuw is geboren in Dierenpark Emmen, altijd leuk. Tijdens het draaien gaat het enorm hozen en we moeten lang wachten onder een afdakje.

Terug in de studio word ik meteen naar de rechtbank gestuurd want de zaak is over 'één kwartier' afgelopen.. 1 uur later zit ik in de hal mijn vijfde Donald Duck te lezen. Het loopt wat uit, en er zit niet veel meer op dan wachten.

Dat wachten maakt een belangrijk deel uit van het werk van een cameraman. Wachten op het eind van de raadsvergadering, een saaie perspresentatie, tot de directeur klaar is met bellen, tot de radioverslaggever klaar is met zíjn interview. Je moet soms beschikken over een engelengeduld. Zo wachtte ik eens in de tweede kamer op een minister die uitleg moest geven over iets wat ging over economische zaken. Mevrouw Jorritsma liet nogal op zich wachten, en getuige de verveelde cameraploegen om ons heen deden andere bewindslieden dat ook. Wij waren daar voor  TV Oost, en de rest voor alle andere omroepen. Maar zij wachtten op minister Pronk die in zijn eentje een heel kabinet kon laten vallen. In de tweede kamer is een gang met bankjes, en het kwam op mij over dat iedere omroep zo zijn eigen bankje had om op te wachten. Toen ik een seintje kreeg dat vrouw Jorritsma zou gaan verschijnen pakte ik de camera en stelde me op bij een uitgang van de kamer. Terwijl ik daar stond kwamen er steeds meer cameramensen om me heen staan, blijkbaar dachten ze dat Pronk tevoorschijn zou komen. Toen dat niet zo was en Jorritsma met ons een gesprek begon bleek dat minister Pronk via de andere deur probeerde te 'ontsnappen'. Binnensmonds vloekend rende de andere ploegen ervandoor, ze hadden niet voor niets een paar uur zitten wachten, dit was het moment om te pieken.

Toen ik thuiskwam zag ik dat het kabinet op sterven na dood was, en ik had bijna medelijden met de tv-ploegen die in Den Haag hun zoveelste kopje Haags Bakkie moesten drinken in afwachting van de val van een kabinet.

 

Pardon?!

Wat zegt u? 34 jaar alweer, ja hij is vandaag weer jarig. Kusjes van mijn geliefde en de kleine man, en een kado. Een fietsendrager voor achterop de toet. Oke, we gaan lekker veel fietsen in de vakantie, vooruit dan maar. Da's trouwens ook alweer over 1 week. Gebakje iemand??

Uitvoering..

'Plan B treed in werking, we gaan de standby cameraman oproepen en we doen het vanavond met 3 camera's in 1 keer goed!'  Zo luidde hedenmiddag het telefoontje dat ik kreeg van de regisseur, althans van de arme ziel die straks een berg schijven uit verschillende camera's mag monteren tot een registratie van een amateurmusical in Sleen. Plan A was om op 2 dagen met 2 camera's de registratie te maken, maar om weersvoorspellingstechnische redenen is besloten om op de vrijdagavond alles vast te leggen. Het viel mij eerlijk gezegt alles mee, hoewel het moeilijk blijft om alle camera's gelijk te houden qua diafragma en kleur. Met onze regisseur achter de afkijkmonitoren in de audiowagen hadden we iemand die de balans enigzins in het oog hield.

En met een heuse M&M verslaafde cameraman op de 'hoog totaal frontaal' camera kon de avond niet meer stuk. Nu even mijn saté uit de pan, en een pilsje uit de vriezer vissen, en papa gaat slapen. Want nog 2 nachtjes en hij verjaart voor de 34ste keer...

Generale

'..en RTV Drenthe maakt opnames die eind van dit jaar worden uitgezonden..' schalt een stem over de brink van een drents dorp. Ik zit naast mijn camera op de tribune te kijken naar het begin van de generale repetitie. De laatste repetitie voordat de musical echt goed moet zijn. Morgenavond en zaterdagavond speelt de drentstalige musical zich af op de plaats van handeling; de Brink van Sleen. Een legertje amateurzangers en toneelspelers doen hun ding. Onze omroep heeft het idee opgevat om een en ander op te nemen en later dit jaar dus uit te zenden, maar dan wel graag een MNK productie. Dus we registreren met 2 ENG camera's, en laten ons verrassen door hetgeen ons geboden wordt. De belichter van de musical doet zijn uiterste best om ons zoveel mogelijk tegemoet te komen. 1 scene speelt zich in het duister af, maar in plaats van een totale blackout knipt hij voor ons 1 lamp uit. Het stuk strekt zich over de gehele avond uit zodat we van daglicht naar volslagen nacht gaan, maar onze belichter (de plaatselijke ijzerwarenhandelaar, echt..) heeft serieus met ons meegedacht en zorgt ervoor dat alle licht daglichttemperatuur blijft. Hij doet dit ook niet vaker maar ik ben tot nu toe best blij met de man en zijn zoon.

Ook de mensen van het geluid denken mee met het beeld en hebben microfoons verstopt in plantenbakken vóór op het 'toneel'. Helaas zijn de boompjes in die bakken bijna manshoog, zodat we maar besluiten om ze gewoon op statiefjes te zetten.

Als de nachtscene zich aandient wacht ik op het lichtchangement, er was tenslotte gezegt dat er 1 lamp uit zou gaan om de nacht te suggereren. Ik zie de zoon van de belichter een trap opklimmen, zich reiken naar de lamp en welja, de lamp wordt uitgeknipt om na de scene weer áángeknipt te worden. Ik geniet met volle teugen, had ik eerder die avond nog zo mijn twijfels over deze manier van registreren, het enthousiasme waarmee deze mensen aan hun produktie werken is aanstekelijk. Echter wordt er van ons door de kijker verwacht dat we een tv-technisch hoogwaardig product afleveren.

Morgen draaien we de 'ten voeten uit' en de totaal shots, en zaterdag de mediumshots, het is nu aan ons om deze mensen recht te doen. Wij zullen ons best doen, en liften mee op de inzet en het enthousiasme van deze mensen.

   

Ergernisje..

[update] Een blik op onderstaand werkje 'the day after' leerde me dat ik niet gehinderd ben door tact, bovendien is wel duidelijk dat ik de verkeerde persoon aan de schandpaal nagel. Nu doe ik niet aan zelfcensuur dus laat ik het wel staan. Maar lees voor eindregiemedewerker; promo-beleidsmaker. EvS

'Werk jij in de eindregie van SBS6, en had jij dienst tussen 20.30 uur en 21.30 uur op dinsdagavond?'  'Ja?'  ZOU JE DAN AJB JE ONTSLAG WILLEN AANBIEDEN?? Hoe haal je het in je hoofd om een reclame voor Holland's got Talent tíjdens House in te starten. Gerard Joling zelf duwt met een foute wipe de aflevering uit beeld, en vraagt of hij 'even tuusendoor' mag komen, trekt een blik lulkoek open over zijn show, en House komt terug in beeld.

Waarschijnlijk bedacht door een paarse broek met een blauw overhemd met witte boordjes, maar als je dit durft in te starten moet je snel een andere baan gaan zoeken want bij de TV heb je niks te zoeken. &Ikelbijter!!

Mijn lief..

..is gisteren 30 jaar oud geworden. Zoals zij wilde vierden we haar verjaardag, inclusief slingers, baileys en gevulde tomaatjes. Toen ik dertig werd ben ik uit een vliegtuig gegooid met een vent op mijn rug, die had gelukkig weer een parachute op zijn rug, en zo kwam alles goed. Mij is door haar uitdrukkelijk verboden hetzelfde met haar te doen. Het leek me dan ook gepast om haar dan maar onder een ballon in een mandje mee te later varen. Met haar stewardessenverleden in het achterhoofd is het zeer onwaarschijnlijk dat ze hier bang voor zal zijn. De kadobon allen al maakte een enorm enthousiasme in haar los. Een nacht eerder gaf ik haar al een klein kadootje wat voor haar veel betekend. Ik mag graag fotoboeken maken die dan door de Zaanse grootgrutter afgedrukt worden. Ik heb haar ouders gevraagt om een aantal foto's van vroeger op te duikelen die ik inscande, en verwerkte in het boek. Ik ben dit jaar 12 jaar met mijn schat, dus heb ik zelf ook al aardig wat materiaal verzameld. Dit alles resulteerde in een prachtige bloemlezing uit haar leven. Ik hoop dat ik nog zeker 2 vervolgdelen voor haar mag maken.

Niet leuk..

Het werk van een cameraman is niet altijd leuk en spannend. Soms sta je ergens waar je je enorm teveel voelt. Tenminste, ik wel. Vandaag en morgen heb ik die dagen.

Vorige week vrijdag zijn bij een brand in De Punt 3 brandweermannen om het leven gekomen. Vandaag en morgen worden ze met korpseer begraven. Op uitdrukkelijk verzoek van de familie mag daar alleen RTV Drenthe bij aanwezig zijn. Zo gebeurde het dus dat ik samen met een collega gisteren op locatiebezoek werd gestuurd. Donderdag de dienst in een hangar van vliegveld Eelde en vrijdag in een veilinghal van de bloemenveiling. Met de camera krijg ik een vaste positie aangewezen waarvandaan ik alles moet registreren. Bovendien fungeer ik als pool voor andere omroepen. Vanuit mijn camera loopt een kabel naar onze wagens, daar komt 'ie uit in 3 recorders met daarin schijven voor de andere omroepen. RTL Nieuws, NOS Journaal en Hart van Nederland willen de beelden graag hebben. Dat kan, alle papieren zijn op de fabriek voor elkaar gemaakt, en de productie-afdelingen van de betreffende omroepen bellen mij om de details.

Voordat ik naar mijn positie ga heb even kennis gemaakt met de cameraman en de verslaggeefster van SBS. Ik vertel ze over mijn restricties en ze lijken het jammer te vinden dat ik geen familie in het gezicht kan zien. Ik vind het geen probleem, ik vrees dat deze mensen niet zitten te wachten op een hijgerige cameraman in hun buurt. Nu juist de reden dat ik de enige ben die van achter mag draaien. Volgens mijn collega bij de wagens vond de cameraman het maar jammer dat ik niet zoveel close-ups van huilende mensen liet zien. Dan heeft mijn bedrijf de verkeerde cameraman naar deze klus gestuurd in mijn optiek. De tranen opzoeken is niet mijn ding, maar het Hart van de Natie verdiend er haar brood mee dus als hij zelf weer achter de camera staat moet hij dat maar lekker weer doen.

Gelukkig kan ik vrij goed mijn werk doen omdat iedereen die bij de dienst betrokken is weet dat ik er mag zijn. De mannen in de erehaag laten me er even tussen als ik het vraag, en dat komt me mooi uit want dat geeft me zo weer een paar nieuwe mogelijkheden. Als ik via de intercom doorgeef dat ik het naar buiten dragen van de kist moet filmen zonder de kabel klinkt er gemor van het verslaggeversfront. Dit betekent dat ze weer 5 minuten langer moeten wachten tot ik die laatste beelden heb gekopieerd. Ik bits ze nog even zachtjes toe dat die 5 minuutjes het verschil maakt tussen alleen maar beelden van ruggen en nette buitenshots van schuifelende kistendragers (waarschijnlijk was mijn uitspraak meer iets van; graag of niet..)

Nadat ik de andere omroepen heb bekeken moet ik bekennen dat onze eigen zender het beste stukje gemaakt heeft. Voor mij was het in iedergeval een juist verslag van het gebeuren. Geen tranentrekker, hoewel ik op hetzelfde moment als vanmiddag weer even een brok moest wegslikken.

                                                                                                                                              

Mooi werk

De zon schijnt, alles staat in bloei. De wereld, de natuur en de meisjes zien er weer zomers uit. Ik rij met een verslaggever door de provincie en heb voor het eerst deze week tijd om om me heen te kijken en van dit alles te genieten. Zoveel dat ik een extreem omslachtige route rij van Assen naar Exloo, omdat ik tot 3 maal toe een afslag mis. Onze kwartier voorsprong is ineens verdwenen, we vinden het allebei niet erg, het is het omrijden waard. We genieten van de toeristen die met hun kinderen bij de schaapskooi staan te kijken, van de enorme stofwolken achter een tractor van een boer die zijn land ploegt. We wisselen asperge-recepten uit nadat we een aspergeteler zijn gepasseerd en fantaseren over een witbiertje op een terras in de schaduw van het bos.

Het was druk deze week, als de uitzending morgenavond klaar is en ik aan een pinksterweekeinde kan beginnen heb ik voor 10 uitzendingen van 6 verschillende programma's gedraaid deze week. En dat is mooi, want er gaan weken voorbij dat ik door vergaderingen en regiediensten veel minder aan filmen toe kom. Die tijd veranderd nu weer even omdat de zomer er aan komt. In de zomer word het gelukkig weer tijd voor komkommernieuws. Omdat veel andere programma's stilliggen in de zomer, en alle pakken en stropdassen op vakantie of reces zijn, is het tijd voor ditjes en datjes. En daar kun je mij voor wakker maken. Een medium van een wethouder uitzagen kunnen we allemaal, maar het echte cameramannenhart gaat sneller kloppen als je van een drol een diamantje moet maken. Van drukte op de camping, een festival, de fietsvierdaagse, een wespenplaag, mislukte oogsten door droogte moet ik het hebben deze zomer. Zeg maar de stukjes waar de redactiestagiere naar toe gestuurd wordt.

De zomer is begonnen, laat de creativiteit en het witbier maar weer stromen !!

De majesteit..

..is op streekbezoek in Drenthe, en namens RTV Drenthe moet mag ik de hele dag met het gezelschap mee. De zon brandt er lustig op los, we worden het wachten een beetje moe, hier in alweer het vierde persvak. Straks neemt de aardige mevrouw van de RVD mij weer mee naar binnen, om me na een dikke minuut alweer mee naar buiten te nemen, terug de zon in. Nee het is prachtig weer, daarover hoor je me niet. De talrijke oranjefans hebben het prima naar hun zin, en de RVD laat ons opvallend veel ruimte. Niet dat er dus niet veel pers is, in tegendeel, behalve ons is ook Blauw Bloed, en een Nederlandse ploeg voor de ZDF erbij. En een bataljon fotografen. Van ANP tot de echte zolderkamerartiesten. Er is in het persvak tijd genoeg voor een praatje, een fotograaf van een mij onbekend persburo slikt een lullige opmerking over regio-tv nét op tijd in, maar verbaast zich openlijk erover dat 'wij' met zulke professionele spullen werken. Ik antwoord hem dat het eigenlijk een goedkoop ding is maar dat stoer kijken ook een hoop doet. Met een arrogantie van heb ik jou daar antwoord hij; 'uit de randstad' , op een vraag van een paar oer-drentse dames achter ons. 'Ja, dat idee kregen we al.' 'Maar de randstad is groot hoor, we zijn niet achterlijk.. waar woon je dan?' bitsen de dames terug. Ik kan mijn lachen nauwelijks inhouden als ze hem zeggen dat hun mannen net zo'n spiegelreflex hebben als hij heeft.

De majesteit en ik genieten van de hele dag. Thuisgekomen zie ik dat alle inhoud de eindmontage niet heeft overleefd. Een kleine 7 minuten zwaaien en Koningin kijken. Ik vind het prima, ik weet dat er een hoop mensen zullen kijken. Ik heb aan zeker de helft van de aanwezigen persoonlijk moeten vertellen hoelaat het begint.

Voordeel van zo'n overgeorganiseerde dag is dat er riante lunchtijd is gepland. Halverwege het programma worden we verwacht in Exloo alwaar een feest van lekkernijen op ons wacht. Iedereen valt aan, tv mensen relaxen in de zon en de fotografen buigen zich binnen over hun laptop om hun identieke foto's over het land te verstrooien.

Eenmaal thuisgekomen wacht ik met mijn zoontje Max in de tuin tot de majesteit in haar helicopter over Assen vliegt, op weg naar het paleis. Hij zwaait, zoals hij naar alle overvliegende dingen zwaait, en ik beeld me in dat Beatrix thuisgekomen haar pumps uitschopt, de hoed wegslingert, en eens lekker gaat zitten voor een goede film met een blik bier in de hand. Ik ook hoor hoogheid, we hebben het verdiend  ;-)