weeritem

De cameraman filmt de cameraman die de cameravrouw filmt die Lammert filmt. Het was in het echt nét zo verwarrend als het lijkt. Lammert is een inwoner van Nieuw Buinen die een liedje heeft, en ieder zich zelf respecterende artiest heeft ook een clip nodig. Die werd vandaag door de cameravrouw gefilmt, ik filmde haar voor ons nieuws en ik werd door de cameraman van Man bijt Hond gefilmt. Lammert begon zijn carriere bij dit NCRV programma als 'paradijsvogel'. Gewoon een rare snuiter uit Drenthe dus, vinden de kijkers leuk, een man die zijn hond in de tuin laat schijten, zijn geiten in de woonkamer laat lopen en de pan met aardappels in het gazon flikkert voor de kippen. Zingen kan hij niet, maar het is gewoon leuk om te doen. De producer van het werkje staat erbij met de cd speler en start de muziek zodat Lammert het mopje kan mee-playbacken. Zelfs de geluidsman van Man bijt Hond kan zich niet meer inhouden, en hij tapt met zijn voet ritmisch op de maat mee.

Dit 'nieuws' heet bij ons een 'weer-item'. Dat wil zeggen dat het aan het eind van het nieuws zit met daaraan de weerleader vastgemonteerd. Soms is het echte nieuws in onze provincie zo ver te zoeken dat we wel 3 weeritems hebben... Ik vind het persoonlijk de leukste dingen om te doen, gewoon tussen het volk de dingen filmen die iedereen leuk vind om te zien. Positief nieuws dus, niet echt de stukjes waar de echte journalist op zit te wachten. Je ziet bij het draaien van dit soort items wel de echte tv-maker bovendrijven.

Je hebt verslaggevers die goed zijn in het harde nieuws, maar die kunnen geen tv maken. Er zijn tv-makers die niet journalist genoeg zijn, én er zijn er die het allebei niet kunnen. Een enkele kan het wel allebei, maar die gaan vaak naar rechtbanken en dure politici, daar is voor mij geen eer te behalen. Laat mij dan maar het non-nieuws doen, de items die Regioned halen halen. Regioned is een programma waarin de opmerkelijkste items van de regionale omroepen dagelijks worden verzameld om vervolgens op ál die zenders uitgezonden te worden. Das leuke televisie, en op één of andere manier is onze omroep opvallend vaak weer item leverancier.

Kabeltje Prik Prak..

Na 7 jaar trouwe dienst is onze wasmachine overleden. Dus moet Destenis op zoek naar een geschikte vervanger. Na studie van de folders en op internet waag ik de rit naar de stad. Aangekomen bij de eerste dozenduwer laat ik me voorlichten over een door mij gewild model, het deskundige streepjesoverhemd verteld me alles was ik al wist, en dat dit het model is wat ik mee kan nemen. Op mijn vraag of ze niks meer in het magazijn hebben antwoord de middenscheiding ontkennend 'Ze gaan snel hé'. Het blijkt dat geen van de 5 door mij gewilde modellen op voorraad is. Deze mensen verkopen ze alleen uit de winkel blijkbaar. Nu is het zo dat hierop duidelijk te zien is dat iedereen er met zijn vieze handjes aan heeft gezeten, ook ik natuurlijk. Krasjes en loszittende knopjes, maar er kan écht niets meer van de prijs af zegt de gaatjesschoen.

Ik heb in het verleden louter vervelende ervaringen met spullen die vanaf de plank verkocht werden. Geen complete dozen, verkeerde afstandsbedieningen of gewoon kapot. Dus ik wil het uit het magazijn en in de verpakking.

Bij de volgende winkel is het al niet beter, zelfde praatje, zelfde 'voorraad', zelfde praatjesmaker. Kent u die reclame van Bol.com? Nou, ze zijn allemaal zo. Ook bij de derde winkel verkopen ze alleen de showmodellen. Als ik me hardop afvraag of ze het erom doen krijg ik als antwoord dat dat service is 'we verkopen deze, zodat de klant niet hoeft te wachten op de nieuwe levering'..... Ik loop richting de uitgang en mompel nog iets over internetwinkels en de terechte doodsteek voor de witgoedketens, als ik wordt teruggeroepen door een stropdas. 'We hebben toch nog 1 in het magazijn, is wel het nieuwere model, maar heeft dezelfde prijs!' Ik zie het ding en zie dat het goed is, ik reken hem af, we sjouwen het in de auto en thuis installeer ik de machine. Hij doet ut, de was wordt weer schoon en droog, dus we kunnen weer schoon ondergoed aan. Het tweede wasje draait al en hij doet het nog steeds

De oude vrouw..

De oude vrouw staat wat onwennig voor de lens van mijn camera, is logisch want in de 80 jaar dat ze nu leeft is het voor het eerst dat ze op tv gaat komen. Ik heb net een microfoontje aan de revers van haar overgooier geklemt, en ze merkt op dat er een probleem is. 'Is de opname in zwart-wit of gaat het in kleur?' vraagt ze... Achter me hoor ik mijn stagiaire zachtjes grinniken. In de auto op de heenweg hadden we het nog over een anekdote van een collega. Deze draaide een filmpje met een dure meneer van de veluwe, en die wilde de video graag in zwart-wit, en of de regisseur daar in de keuze voor de camera even rekening mee wilde houden.

Ik antwoordde dat we het vandaag in kleur zouden doen, en daarop meldde de oude dame dat ze dan even ging omkleden. De overgooier was blauw en dat vloekte met de groene trui eronder. Ik mompelde nog iets over typisch vrouwen, en dat vloeken in het huidige modebeeld onmogelijk is geworden. Maar ze was niet te vermurwen, en ze toog naar de kledingkast voor iets anders. Teruggekomen vingen we aan met de opnamen, mevrouw gaat naar een verzorgingstehuis, en haar boerderij met klassieke houtzagerij schenkt ze aan de plaatselijke hysterische historische vereniging. Een vrolijke veurzitter deed het woord namens deze. Vrolijk omdat hij 3 ribben had gebroken tijdens het vallen op de schaats, stijf van de morfine vertelde de man blij te zijn met dit stuk geschiedenis. De oude mevrouw heeft zelfs nog geen waterleiding, en pompt nog dagelijks, zij het machinaal, het water uit een bron omhoog.

Dit vertelde ze terwijl we na afloop een kopje koffie dronken in het piepkleine keukentje met de gaskachel op 10. Koffie die nog gewoon van gemalen bonen werdt gezet, mét een schepje Buisman voor de smaak. Terwijl we dronken uit het inmiddels weer helemaal in de mode geraakte Boerenbont, zag ik plots alles in zwart-wit. Was het de koffie, of de dingen om me heen die me aan vroeger bij oma van Stenis deden denken. Of was het toch de hitte van de gaskachel? Met de bekende smoes van 'druk, druk, druk, het nieuws wacht niet' zijn we vertokken uit het oude huisje, de vrouw en de veurzitter achterlatend met koffie en Jodekoeken.

We hebben het stukje ook gewoon in kleur uitgezonden

Mooi hé..

Ik ben trots op mijn schatten..

De Regisseur

"De cameraman of -vrouw moet luisteren naar de regisseur, wat betreft kader, scherpte, positie enz. en mag nooit op eigen houtje op zoek gaan naar een mooi shot, al zou het alleen maar ietsje in- of uitzoom zijn. De regisseur dicteert en bepaalt welke camera actual on the air is."

Bovenstaande is door mij klakkeloos gecopy-paste uit een stukje proza van een aankomend collega-cameraman. Het is wat ze op de school leren.. Me dunkt toch niet dat dit uit een serieus leerdocument afkomstig is. Zou een gefrustreerde leraar zulke onzin uitkramen? Dat kan toch bijna niet, zo kweek je hersenloze mediumzagers die zich compleet laten onderschijten door een onzekere regisseur. Zo'n hork die zijn twijfels begraaft onder een hoop schelden en tieren, ééntje die alleen presteert als hij zich laat omringen door het neusje van de zalm op facilitair gebied. Een regisseur die niet kan werken zonder het enorme budget dat hem de hoeveelheid camera's schenkt waarmee iedereen die terug kan tellen een show kan regisseren.

Sorry, sterke taal van iemand die zelf nog maar net 2 jaar regisseert. Maar wel van iemand die ook met die bullebakken heeft gewerkt, en daarvan leerde dat ik het absoluut niet zo zou doen. Geef mij alsjeblieft cameramensen die tijdens de repetitie vertrekken op mijn idee, aankomen op mijn doel, maar samen met mij de beste route uitstippelen. Ik heb vaak de neiging ook met dezelfde cameramensen te werken, niet alleen omdat ze hun vak verstaan maar ook omdat ze mijn keuzes ter discussie durven stellen. Uiteindelijk besluit ik, maar pas nadat ik de andere opties ook gezien heb. Hetzelfde geldt voor de schakeltechnicus, ze zijn er die denken ' u vraagt, wij drukken' maar liever heb ik iemand naast me die het kan overnemen van me als ik ruggenspraak heb met een eindredacteur, iemand die mijn reet red als ik wil schakelen naar een camera die precies op dat moment gaat changeren.

Leer deze cameramensen de basis van het vak, leer ze hun plaatsje te verdienen door zich te bewijzen. Leer ze niet bang zijn om iets toe te voegen, maar leer van elkaars werkwijze. Dan krijg je een team wat voor elkaar een stapje harder durft te lopen.