Het was zo'n dag..

Het was weer zo'n dag. Iedere cameraman heeft eens in de zoveel tijd dat alles anders en minder makkelijk gaat dan anders. Murphy's law is dan van toepassing. Het begon al dat de afspraak anderhalf uur later was dan ik had doorgekregen. Dat was nog niet een probleem, zo kon ik nog snel een paar mails versturen om de overbodige tijd op de fabriek te doden.
Eenmaal in de auto zag ik dat iemand het ding niet had afgetankt na de dienst, dat doe ik dan op de terugweg wel. Heb ik weer een reden om zo'n smerige gehaktstaaf in mijn hoofd te duwen.
Toen we op de afgesproken plaats waren aangekomen nam ik voorzichtig de ruimte in me op waar we de helft van het gesprek zouden doen. De man is kunstschilder en  hoewel zijn schilderijen best fraai zijn, ligt het niet in zijn vermogen om de boel een beetje netjes te houden. De presentatrice zei nog dat ze wel erger was tegengekomen, op het excuus van de man. Ik zei misschien nét iets te snel "ik niet!"
Het ijs brak er niet door..
Omdat werken met een geluidsman bij de regionale omroep een luxe is die al jaren geleden is afgeschaft, maakte ik twee draadloze zenders klaar om het gesprek mee te kunnen volgen. Bij het inpakken van de spullen op de zaak had ik deze al getest en in orde bevonden. Na een paar minuten filmen begon 1 van de zenders zachtjes te storen. Gestopt, en gecheckt, en ontdekt dat het waarschijnlijk zou liggen aan de machines die bij de buren werden gebruikt. Naast de schilderswerkplaats bevonden zich een garagebedrijf en een houtzagerij. Toen ik later die dag in het bos geen storing meer had wist ik dat dat het geweest moet zijn. Het werd een gevecht van wachten en verplaatsen. Toen bovendien de batterijen van een andere zender opgingen op het moment dat de storing verholpen was, bereikte ik bijna het kookpunt. Het zou echter nog veel heter worden!
Het atelier was niet alleen klein een bende, er waren ook maarliefst 5 verschillende kleuren licht. Halogeen, daglicht, twee kleuren TL buis en ledlicht. Het was moeilijk, het was weer zo'n dag. Toen ik naar het raam was gekropen om daar met mijn rug naartoe te gaan staan, voelde ik langzaam maar zeker mijn been heter en heter worden. Iets eerder had ik aan de artiest gevraagd of hij iets aan de piepende gaskachel kon doen. Het nare geluid was blijkbaar verholpen door het ding volle bak aan te zetten. Nadat ik een plastic zak met lappen van de kachel had weggeschopt uit BHV technische redenen, brandde ik mijn hand tijdens het inklappen van mijn statief. Ook die had hete benen gekregen en liet me dat duidelijk voelen.

Alles kwam goed toen we eenmaal in het bos waren om met de man en zijn hond verder te praten. Goed licht, geen storende factoren en heerlijk verkoelende modder in mijn schoenen toen ik al achteruitlopend in een diepe plas stapte...

Morgen maar weer proberen..

De nieuwe vorm

Morgen is weer een gewone draaidag. Nu sluit ik een periode af waarin met een kleine groep collega's de nieuwe vormgeving van RTV Drenthe heb neergezet.
Begin van dit jaar kwamen we met 6 personen samen om door te nemen wat er moeten gebeuren. Een nieuwe huisstijl, logo, radio-, en TV vormgeving moest er komen. Dus voor TV nieuwe leaders, nieuwe stijl en nieuw decor.
Samen met vormgever Fred en baas Rego heb ik uren in de edit doorgebracht om te kijken naar de de creaties van Fred, er op schieten, tweaken en discussieren hoe het beter moet. Dit ging 's avonds ook nog door omdat de dropbox (een online map vanwaar we thuis in konden loggen) regelmatig werd volgestopt met bumpers, titels, en andere probeersels. Het werk stopte niet om 5 uur, in Fred zijn geval ging het creatieve proces 24 uur per dag door, zoiets kun je niet aan en uit zetten.

Mijn belangrijkste invloed zie je terug in het nieuwe decor. Gebouwd in Belgie, mannen die maken wat wij willen en naar onze wensen. Het is geworden wat ik wilde; ruimte, licht, mogelijkheden en modern..
Dat laatste paste precies in de toekomst die we met de omroep voor ogen hebben, een moderne uitstraling die ook een jongere groep kan aanspreken.



Deze week was voor voor mij eentje van puntjes op de i zetten. Na de pilots en repetities heb ik een shotboek gemaakt voor regie en camera. Tijdens uitzendingen heb ik iedereen de nieuwe opstartprocedures voor licht en techniek geleerd, en de cameramensen geholpen bij het maken van de gewenste uitsnedes. Van lichtkabels trekken en uitlichten tot het halen van Swiffer doekjes voor de witte vloer. Het is gedaan.

De leaders draaien, letterlijk, Fred heeft een geweldige 3D vormgeving uit zijn Appel getrokken. Het ziet er super uit, wij zijn trots en tevreden. En Max heeft zijn trotse papa op TV gezien. Sterker nog; Max zit zelfs in de weerleader. Tijdens een verdiende herfstwandeling heb ik nog beelden van hem gemaakt voor de 'herfst' weerbumper.. Ik kon het toch niet laten..

Laatst schreef ik al dat ik een filmpje had gemaakt voor mijn drummende broertje. Naar nu blijkt kan het jong nog zingen ook, dus moest er een clipje komen van zijn cover van Borsatos' Maskers Af. Tussen alle bedrijven door heb ik dat gedraaid, alweer op zo'n geweldige Canon spiegelreflex, en gemonteerd. Ik ben er best een beetje trots op, en ook op mijn broertje, die nu de vruchten plukt van zijn kinderkoortijd ;-)

Het is 2020...

Dag lieve Max, je kan inmiddels goed lezen. Dat geeft mij de kans om iets op te biechten..

Op 22 september 2010 heb ik tegen je gelogen. Jij bent gaan slapen met de gedachte dat ik 's nachts jouw speentje aan een ballon heb laten opstijgen zodat hij bij de spenenfee terechtkwam. Samen hebben we met onze ogen dicht gevraagd aan die lieve fee of ze jouw trouwe speentje wil ontvangen en wil geven aan een klein kindje die nu een speentje nodig heeft. Toen heb je er een kusje op gegeven en zachtjes gefluisterd 'dag speentje..'
Ik heb nog even moeten beloven dat de speen echt aan een ballonnetje naar boven zou gaan en ik heb gezegd dat ik dat doe als het nacht is…
Een week eerder was je gevallen en had je een enorme snee in je lip, daar kwam een grote korst op en omdat het zo'n pijn deed kon je je speentje niet in. Al die dagen lag je er mee in je handje in bed.

Nu is je mondje beter en je handje leeg en heb je afscheid genomen van iets wat al sinds je geboorte bij je was..Gelukkig heb je je KoiKoi nog, dat lieve gele vogeltje wat je koestert als ware het je rijkste bezit.
Morgenochtend krijg je een cadeau van de spenenfee en ben je weer een stapje dichterbij die grote jongen die je zo graag wilt worden.. Slaap lekker lieverd.

De Spenenfee (papa)



Max, peentje, KoiKoi en papa in 2008

Iedereen kan het!

Iedereen is journalist! Althans dat willen sommige mensen ons doen geloven. Burgerjournalistiek heet zoiets en iedereen kan het en mag het. Iedereen is bij machte om een site op te zetten en zijn eigen stukjes er op te plaatsen. Zoiets als deze weblog, maar ik ben geen journalist, en dat probeer ik ook niet te zijn. Als cameraman ben ik soms dienstbaar aan het journaille, ik denk ook mee indien gewenst, maar ik ben geen journalist.
Omdat er mensen zijn die wel journalistje willen spelen gaan ze op zoek naar misstanden in de wereld. Dan heb ik het niet over een chinees gezinnetje wat na 10 jaar wonen en wennen in Nederland door de ambtenarij terug wordt gestuurd naar land van makelij. Nee, men kiest de makkelijke weg en filmt met de Nokia een plassende agent of een te hard rijdende overheidsdienaar. Of men spreekt schande van een foto waarop een burgemeester van een niet nader te noemen hoofdstad van Groningen met twee glazen bier in de hand staat..
Helemaal hilarisch wordt het als serieuze media die berichten ook overnemen. Dat vind de zolderkamerartiest prachtig! Gerechtigheid, nu is het tijd om door te pakken. Wethouders in de kroeg, politieagenten zonder pet buiten. Soldaten die met de hand in de uniformjas over straat gaan.. Allemaal zaken die wij als brave burgers eens aan de kaak moeten stellen. Want met de Nokia in de hand durven we alles, GeenStijl plaatst alles, en misschien heeft de andere media een tekort aan echte journalisten en willen zij de beelden ook wel!

Maar misschien is het wel goed dat iedereen journalist is, want dan zou de wereld er een stuk mooier van worden. Als we elkaar aanspreken op elkaars gedrag is dat een goed ding vind ik. Als we het maar niet doen om iemand aan de schandpaal te nagelen, want dat is niet aardig..

Potje en poedie

Volgende week vrijdag is de mooiste dag van de rest van zijn leven. Dan trouwt Martijn en om dat te vieren namen we hem gisteren mee op tocht. Hij dacht dat hij voor RTL nieuws moest draaien, maar zowel de verslaggever als de productie zaten in het complot om hem op de plek te krijgen waar we hem wilde hebben. Terwijl hij in de stromende regen het interview staat te draaien lopen wij achter de gast zijn shot in.. Martijn kijkt verstoort op uit de viewer en spreekt zijn bekende zin '...en gestopt!'
Dan herkent hij ons en is de rest van de dag van ons. We nemen hem onder andere mee naar de snackbar Fekken in Muntendam waar hij vroeger eierballen draaide. Dat mag hij voor ons allemaal nu weer doen. Als we binnenkomen wordt Martijn onthaald door de Groninger zanger Erwin de Vries. Hij staat midden in het etablishement met een gitaar en zingt Doe.. Ik voel bij iedereen wat emotie opkomen en de snackbar is stil.. Niet alleen de eierbal zit als een blok in de maag
Dat is anders als Erwin de knaller Poedie inzet. Ik versta geen reet van het gronings, maar de rest van de aanwezigen, de wachtenden incluis, zingen het lied uit volle borst mee.
Ik heb Erwin de Vries heel hoog zitten. Zijn stem is geweldig en zijn teksten altijd raak. Hij kreeg mij al eerder aan het janken. 2 jaar geleden registreerden we de herdenking van de 3 omgekomen brandweerlieden uit de Punt. Toen speelde hij ook het lied Doe, ik stond te draaien op camera 3 en jankte ongezien mijn viewfinder vol. Martijn, waarmee dit verhaal begon, maakte met Erwin een clip van een andere tranentrekker. Het lied Mien Laid staat bij mij heel hoog in het rijtje van mooiste ooit. Ik versta niet alles, maar weet dat het lied is wat uit het diepst van de ziel komt. De clip is prachtig, met daarin zelfs een rol voor de meiden van Martijn. Met 1 ervan trouwt hij dus volgende week, ik heb der zin an en mag ook komen, samen met mien poedie..

verTrouwen

Het was gisteren een prachtige dag. De zon scheen sinds lange tijd weer eens zijn warmte over ons heen, prachtige wolkenluchten sierden het Groninger platteland en louter blije gezichten om me heen. Twee heel speciale mensen gaan trouwen met elkaar, Chiel en Mirjam. Enkele maanden geleden vroeg Chiel me of ik hun huwelijk wilde fotograferen, hij is ook cameraman en ik vroeg hem nog even of hij niet 'filmen' bedoelde.. Nee zei hij, fotograferen. We vinden dat jij mooie foto's maakt dus jij moet dat die dag dan maar doen...
Zoveel eer kan ik niet weigeren, en als bij toeval mag ik 2 weken later het huwelijk van onze vrienden Martijn en Marlies ook al 'doen'. Ik doe nooit huwelijken en dus vind ik dat ze me nogal wat verantwoording in de gympen schuiven. Ik laat me nog wat moed inpraten door mijn vriendin en check voor de 7e keer mijn spullen.
Met de spanning in mijn lijf rijd ik 's ochtends richting het achterland van Groningen. Ik begin bij de bruid en leg veel details vast. Als ik even alleen ben met haar vertelt ze me het verhaal van het tasje. Deze heeft ze jaren geleden van haar ouders gekregen, nu ken ik Mirjam niet echt als een tasjesmens maar dit tasje staat fantastisch bij haar outfit van die dag. Alsof het altijd zo heeft moeten zijn, niet lang geleden zijn haar ouders overleden.. Dit verhaal zorgt ervoor dat ik nog voor haar ja-woord samen met haar sta te huilen.
De tranen die later op de dag door velen gelaten worden zijn van louter geluk, ook ik heb zelden zo'n mooi stel gezien. Een droomhuwelijk wat 's avonds in hun eigen tuin met hun vele vrienden en dierbaren gevierd wordt.
Vandaag ben ik begonnen met het verwerken van de enorme reportage die ik heb gemaakt. De sfeer komt helemaal over, ik kan los met mijn stijl en geniet weer van ieder moment. Het is ze zo gegund.. Ik ga hier nog niet zoveel verklappen, die mooie mensen genieten nu van elkaar in een ver oord, en zij hebben straks natuurlijk de primeur.. Gefeliciteerd!

Krassen en deuken

Vandaag was het weer eens zo ver. Schade aan de bedrijfsauto.. Door mijzelf toegebracht, althans.. door een lantaarnpaal welke ik over het hoofd zag. Het was ook een drukte van belang daar in Gieten bij de Holland ladies tour. Wielrennen voor dames die met elkaar strijden in de wereldtop. Eerst was het nog de bedoeling dat ik de koers zou volgen vanaf de motor, maar omdat er slechts een kort nieuwsitem van gemaakt zou worden is besloten om op plaatsen langs de weg te gaan draaien.
Al bij het verlaten van de startplaats ging het mis, een paal in de dode hoek van de spiegel scheurde zich langs de bumper, daarbij een achterlicht stuk makend...
Jammer, de laatste keer was alweer 1 jaar geleden, toen reed ik een complete achterruit eruit.
De rest van de draaidag verliep goed, behalve dan dat moment waarop de bijrijder me vertelde dat we nog wel even linksaf het parcours op konden omdat 'ze' er toch nog niet aankwamen. De bijrijder vertrouw ik blind, hij zit in de organisatie en kent het parcours op zijn duimpje. Toch schrik ik me een petje als ik door een jury auto in de berm geduwd word, ook een politiemotor komt dreigend op ons af. Een politieagent zwaait als een schoolmeester met zijn korte dikke vingertje ons op onze plaats.. De man is denk ik met een helm op geboren, het lijkt me onmogelijk hoe hij anders dikke harsens in die helm heeft gekregen.. Maar de sterke arm heeft gelijk, 5 seconden later stormt het peloton op ons af. We hebben ze dankzij bromton ontweken.
De regen verdwijnt en het zonnetje schijnt.. De finishvlag valt en Marianne Vos wint de koers.
Het was een boeiende middag, volgende keer maar weer op de motor, achter de veilige rug van Dirk of Gert. Dan rijden we met de koers mee, in plaats van ertegenin of tegen palen aan.....

Inbraak bij RTV Drenthe

Op de toko krijgen we een compleet nieuwe huisstijl en vormgeving. RTV Drenthe door de wasstraat zeg maar, een frisse nieuwe look and feel' zoals de paarse broeken dat noemen. Een paar mensen konden niet wachten een kijkje te nemen...

Kruimels..

Knippen is leuk...

Teamwork..

Ik ben cameraman geworden omdat ik dat gewoon een stoer beroep vond. Altijd met je neus vooraan bij de leukste evenementen, zonder daarvoor een kaartje te hoeven kopen. Ik was toen 10 jaar oud, en had tijdens de Taptoe in Breda de NOS ploeg zien werken. Ik wist het zeker dat ik later ook met die grote camera's mocht gaan werken.
En inderdaad, toen ik 22 was kwam mijn droom uit. Na mijn tijd bij de Koninklijke Marine kwam ik in een interne opleiding van het NOB. Na de eerste trainingsdag waarop we leerden kabelen en camera's bouwen gingen we met het klasje nog even kijken in studio 24. Deze grenst aan de grote studio 22 waar we onze opleiding kregen. Lopend door de gangen van het decorcentrum werd ik geconfronteerd met de indrukwekkende wereld van het tv entertainment. Ik herkende veel van de decors, Staatsloterijshow, Soundmixshow, Wedden Dat?... Ik vond het prachtig en kon niet vermoeden dat slechts een jaar later deze programma's ook op mijn CV stonden.
Ik ben altijd wel een 'meer cameraman' geweest, met een hele ploeg een show doen en onderdeel uitmaken van een ge-oliede machine.
Tegenwoordig draai ik veel in een kleiner teamverband, met 1 of 2 collega's werk ik dan. Gisteren waren de nieuwsverslaggever en ik veroordeeld tot een dagje in de rechtbank van Leeuwarden. De zaak liep enorm uit en we zouden met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de uitzending gaan missen. Nu hadden we de beschikking over een laptop met een USB dongel waarop we het materiaal inlaadden  
en monteerden. Ik laadde in en maakte een tijdlijntje terwijl de verslaggever zijn teksten schreef, alles afgemaakt en door een trage verbinding naar de studio gedrukt. Het is maar een kleinigheidje, maar ook dit was weer een dagje samenwerken aan iets goeds... Daarvoor ben ik dit werk toch gaan doen, nietwaar?

Snelle service..

Ha! Das leuk. Broertje vandaag op visite, hij gaat drumles geven aan kinderen en wilde voor op z'n site een paar 'coole-dude'  foto's van hem en zijn drumstel. Wij dus naar de studio van mijn baas, want daar hangt een groot zwart gordijn in de studio, en daar wilden we de foto's maken.

'Kunnen we ook niet gelijk een intro-filmpje maken voor de site?' vroeg hij.. Tuurlijk, want met mijn Canon spiegelreflex kan ik ook niet onaardig (lees: waanzinnig) filmen. Dus maar even wat shots gemaakt met het ding, de Glidecam van een collega eronder gehangen en gaon!!

Thuis gekomen het geheel gemonteerd tot een bruikbaar filmpje en voila:

jeroen drums intro from Edwin van Stenis on Vimeo.

Vriend van de sterren...

Het is niet mijn gewoonte om met de sterren op de foto gaan. Meestal is er een professionele band tussen de ster en de cameraman. Soms een vriendschappelijke band, maar daar gaan nog wel eens wat draaidagen overheen.

Uit respect en professioneel oogpunt ga ik dus niet met ze op de foto als ik ze tegenkom. En ik mag inmiddels wel zeggen dat ik aardig wat helden ben tegengekomen de laatste 14 jaar. Zo ontmoette ik U2 backstage van de MTV Awards, stond bij samen met Robbie Williams te luisteren naar de soundcheck van Skunk Anansie, BBQ'de met de (ongeschminkte) heren van Rammstein en urineerde naast niemand minder dan Billy Ocean. Allemaal herinneringen die naast de andere in mijn geheugen staan gegrift.

Tot ik, op eigen verzoek, kon gaan draaien voor een repo over de grote opening van Plopsa indoor in Coevorden. Ik ben sinds 3,5 jaar papa en sinds 5 maanden nog een keer. In die functie heb ik vele nieuwe sterren leren kennen. Ondermeer de helden uit de Studio 100 stal. Groot was dan ook mijn enthousiasme toen ik wist dat deze helden in levende lijve bij de opening waren. Ik had me voorgenomen om die dag alle principes overboord te zetten, zodat onze Max 's avonds kon zien dat papa met K3, Piet Piraat en Plop op de foto stond. Mega Mindy was er ook, maar papa vind haar niet zo leuk, dus zij mag niet met mij op de plaat.

Nadat we de aankomst van onze kindervriendjes op de rode loper hadden gedraaid, was het tijd om in het speelparadijs te gaan filmen, maar eerst zouden we interviewtjes kunnen doen met de sterren. Stien Struis en Berend Brokkenpap van het piratenschip schoven in de interviewruimte hun rode wijn aan de kant om ons in hun rol te woord te staan. De grote vraag was zo gesteld, en even later stond Edwin met Piet en zijn maatjes op de foto. Ook met Kabouter Plop was het zo gepiept, de sympathieke kabouter verborg zijn pilsje (La Chouffe?) en poseerde trots met de cameraman. Toen was het de beurt aan mijn hoogtepuntje; de meisjes van K3.... Ook zij keken niet vreemd op van de vraag van de verlegen cameraman, het was tenslotte voor zijn zoontje, en vrolijk als ze zijn lachten ze samen met hem naar de camera..

Mijn missie was geslaagd en Max was trots, stiekum was ikzelf ook wel erg blij om ook mijn helden ontmoet te mogen hebben. Ik deel de herinnering graag met u...

   

Texel

Laatst een clipje gemaakt van een modeshow. Geheel op Canon 550D en 7D gedraaid.

Een bokkie of een geitie

Van geitenkaas kreeg ik zo’n rare smaak in mijn mond, dus proeven zou ik niet gaan doen. Bovendien volgde mijn laatst genoten maaltijd niet het gebruikelijke systeem, dus ik was ingewand-technisch wat van slag.

We mochten niet bij het melken van de geiten zijn omdat ze dan kunnen gaan stressen en dat is niet goed voor de smaak. Maar we waren vroeg genoeg op de boerderij om de melk in de ton te zien stromen. Vanaf dat moment volgden we het proces van geitenmelk tot geitenkaas.

De dag ervoor belde de programmamaker me met de vraag of ik geen luchtjes op wilde doen, ook geen deodorant. Dat beinvloed de smaak van de melk, en dus van de kaas... Het zou de warmste dag van het jaar worden, dus als de geitenkaas naar zweet ruikt weet u nu hoe dat komt.

De 470 liter melk gaat in een grote kuip, word verwarmt, bacterien erin, stremsel erbij en 2 uur wachten. Dat is kaas maken in een notendop.

Intussen verlaten we af en toe de kaasmakerij om in het winkeltje en bij de geiten in de stal en buiten te filmen. Dat betekent dat we regelmatig een nieuwe plastic jas, petje en schoenhoesjes moeten wisselen. Ik ben benieuwd in hoeverre het biologische proces dit allemaal compenseert.

We besluiten om ook een interview op te nemen in de stal. Het is een vrije uitloop geiterij, dus het duurt maar even tot 1 van de geiten over haar angst is, en ze komt langzaam dichterbij. Nadat ze mij en het statief uitvoerig heeft besnuffeld besluit ze een hapje te proberen. De smaak valt blijkbaar tegen maar ik blijf wel de rest van het gesprek in gevecht met de hoorns om te voorkomen dat ik of de camera een ram krijgt....

Aan het eind van de opnames, het is dan half 4, moet er nog even uitgebreid geproefd worden van de diverse geitenkazen. Ik moet zeggen dat ik voorzichtig mag concluderen dat ik het best wel lekker vind. Het bleef ook allemaal binnen, dus kocht ik in het winkeltje maar gelijk stukje belegen.. Dat kon ik dan samen met meisje tijdens de tweede helft van Ned-Bra. wegspoelen met bier en wijn.

Bevrijding

'Als je vleugels op een koelkast plakt, dan vliegt Robbie ermee weg...'

Zo word de piloot gekenschetst door zijn collega's op de vliegclub.

We zijn te gast bij een club van enthousiaste mensen die er een hobby in vinden om oude, voor-oorlogse, vliegtuigen in de lucht te houden. Tijdens de Liberty tour 2010 gaan ze een zgn. Poppy-drop uitvoeren. Duizenden rode papieren bloemetjes worden uit een oude Piper uit 1942 geworpen, boven op de herdenking '65-jaar bevrijd Nederland'

Samen met een collega cameraman volg ik al de hele dag deze optocht van 140 oude legervoertuigen, en het is mijn eer om in de formatie mee te vliegen.

De programmamaker en ik stappen in een iets grotere (maar net zo oude) kist om beelden te maken van langszij het vliegtuig van Robbie. In Robbie zijn vliegtuig heb ik onze nieuwe vriend de GoPro camera gemonteerd. Mijn collega op de grond maakt weer beelden van de neerdwarrelende poppy's.

Tijdens en na het opstijgen maak ik beelden van de formatie vanaf de achterbank van een oud legertoestel wat ook deelnam aan de invasie van Normandie. Ik heb twee posities voor mijn lens. 1 aan de rechterkant van een raamspijl, en 1 aan de linkerzijde ervan.... Door de turbulentie in de formatie wil ons vliegtuig weleens schielijk naar voren of achteren bewegen. Na de 'two minute' call, vraag ik onze piloot over de headset of hij het lerp even in deze positie kan houden.

Het lukt niet. Op het moment dat de Poppydrop plaatsvind denk ik het shot te missen, precies achter de raamspijl.....

Ik baal, maar wacht met het melden aan de programmamaker totdat we in de auto zitten op weg naar de volgende lokatie. Ik hoop dat het shot uit Robbie's kist goed genoeg is, dat zie ik 's avonds thuis pas als ik het materiaal uit de GoPro om kan zetten in een echte (appel) computer. Terwijl ik mijn camera doorzoek naar bruikbare shots die ik kan doorzenden naar de redactie, tbv internet, zie ik ineens het shot... IK HEB HET WEL!!!!

In mijn zwartwit viewer dacht ik het gemist te hebben, maar het is er wel. Het gaat alleen zo snel dat het vertraagd moet worden in de montage. Ook het beeld van de camera van Robbie is geweldig, en collega Remco op de grond heeft mooie beelden van mensen die de poppy's oprapen.

Wat een opluchting, ik heb me zelden zo bevrijd gevoelt!

Superleague Formula

'Eigenlijk moeten we nu alleen de sfeer langs de baan nog draaien....'

Ik kom zo terug op deze uitspraak.

Om 5 uur op de zaterdagochtend haal ik verslaggever Rik op bij zijn huis. Opgewekt rijden we samen naar Schiphol waar we ons voegen bij de rest van het gezelschap van pers, dat op uitnodiging van de Nederlandse promotor de openingsrace van de Superleague Formula op het Engelse Silverstone zal gaan bijwonen.

De SF is een klasse die drie jaar geleden is opgericht, en bestaat uit gelijke formule auto's die rijden onder de naam van een voetbalvereniging. Liverpool FC, AC Milan en PSV zijn er enkele van. Er doen twee en halve Nederlander mee; Yelmer Buurman, Robert Doornbos en Chris van der Drift. Die laatste is ook nog Nieuw-Zeelander. En wie van die 3 rijd er voor PSV? Geen 1. Nee, in de PSV auto van Team Holland kapitein Jan Lammers rijdt een Indier, Narain Karthikeyan.. Tot zover de uitleg van deze klasse.

Als je vergeet dat er voetbalteams op die auto's staan blijft er een bijzonder stoere klasse over. Snelle wagens met goede coureurs, een stel oud F1 rijders en een paar beloften. Serieuze teams en dito techneuten. De races zijn echt goed te pruimen vanaf de tribune. 3 stuks op race zondag, de eerste volgens kwalificatie, race 2 met een compleet omgedraaide grid (dus eindig je in Copse in het grind, dan sta je in race 2 vooraan..) en een finale met de 6 best scorende teams, die strijden om 'serious money' aldus technische baas Webb. 100K voor nummer 1, en de rest steeds een beetje minder.

De organisatie legde ons geen strobreed in de weg, en we konden werkelijk overal filmen. Zodoende kwam ik tot de conclusie dat dit toch echt wel een serieus te nemen klasse is. Ik verheug me nu al op de race in Assen in het weekend van 15/16 mei.

En daar mee kom ik op de uitspraak aan het begin van dit werkje. Alles hebben we kunnen filmen; coureurs, auto's, sleutelen, lekkere wijven, actiemomenten, concentratie, verlies en winst... Behalve de sfeer langs de baan. Omdat Silverstone is opgezet als testrace die wel voor de punten meedoet is er geen promotor op gezet. Zodoende was er nauwelijks publiek op de tribunes te bekennen.

'Het enige wat we nog moeten hebben is sfeer..' Ik ga er van uit dat straks in Assen genoeg sfeer te halen valt, niet van voetbalfans die hun 'club' komen aanmoedigen, maar van enthousiaste autosport liefhebbers die van een spannende wedstrijd houden. We hebben in Assen een eer hoog te houden wat dat betreft, het gaat zeker lukken daar...

Videograferen

'Videograferen' is een legitieme term voor het vastleggen van bewegend beeld. Nog nooit is een dergelijke naam treffender geweest voor het werk waar ik nu af en toe mee bezig ben.

Dat is namelijk filmen met een fotocamera, HDSLR, VDSLR,V-DSLR of wat de toekomstige naam maar zal worden. Daar zijn de geleerden het nog niet over eens. Sinds collega Fred een Canon 7D heeft aangeschaft ben ik geboeid door dit fenomeen. Ik was al langer met het ding bekend, mede door de geweldige verhalen van Frits van Eldik, maar ik had er nog nooit mee gewerkt. Toen Fred mij vroeg om met de 7D een clip te draaien zei ik natuurlijk volmondig 'JA!!'

Na een geslaagde proefopname van niemand minder dan de 3J's hebben we een mooie clip gemaakt.

Het werken met een spiegelreflex fotocamera is een feestje omdat zo'n ding op een relatief grote sensor opneemt en je bovendien met geweldige lenzen werken kan. Bij een groot diafragma is een prachtige scherptediepte je beloning. Bovendien registreert de camera op resoluties tot full HD (1920x1080) wat resulteert in geweldig gedetailleerde beelden.

Ik heb me de afgelopen weken ingelezen in dit fenomeen en ik kom tot de conclusie dat buiten Nederland het professioneel gebruik al vrij groot is. Er worden grote videoclips, corporate movies, budget films, commercials en zelfs wereldberoemde series mee opgenomen. Zo zijn bijvoorbeeld alle 'car plates' van de serie '24' opgenomen op een camera van Canon. Een car plate is het beeld wat je ziet als decor achter de acteurs die in een auto rijden. In werkelijkheid zitten ze in een auto die in een studio voor een groene wand staat, en in de montage wordt alles wat groen is vervangen door beeld wat gefilmd is vanuit een echt rijdende auto. Bij een volgend seizoen van '24' zullen de camera's ook als 'A en B' camera ingezet worden.

Kortom, interessant werk. Temeer omdat ik voor de Fabriek een Canon 7D en een set lenzen mocht aanschaffen om de nieuwe vormgeving op te draaien, en dat mag ik weer doen met eerder genoemde collega Fred. Het cirkeltje is weer rond dus....

Vanavond alvast geoefend tijdens magic hour in Assen:

setting down from Edwin van Stenis on Vimeo.

Ze is zo mooi....

Ineens was ze daar. Ik zag haar en eigenlijk was het liefde op het eerste gezicht, zo nieuw en groen is ze... Op een vreemde manier voelde alles wel normaal en bekend aan, alles zat op de plaats waar het hoort. De klik tussen ons was er direct.

Okee, nog niet alles kan ze, en het is even wennen dat ik weer back to basic moet. Maar wat ze van zich laat zien is fantastisch, zo puur en zuiver.

Ze is van een ander, maar ik hoop dat ze ooit de mijne is. Ik droom er zelfs van, de mogelijkheden.. de avonturen die we samen zullen beleven.

Moet ik dan afscheid nemen van wat ik de laatste 13 jaar zo heb gekoester? Of kan ze er gewoon bij? De vertrouwdheid die mijn leven vormgegeven heeft of het speelse van de toekomst? Ik kan niet kiezen, ik wil het allebei.

Gelukkig komt er snel een moment dat haar weer mag vasthouden, en haar meer mag leren kennen..ik kan niet wachten.

Ik leerde haar 3 weken geleden kennen en gisteren kwam het tot een hoogtepunt.

Toen heb ik voor de omroep een promo gedraaid op de Canon 7D. Een promo voor een radioprogramma(!) op hoge resolutie... op een fotocamera...

Wat een plaatje, wat een kwaliteit en wat een genot om mee te werken. Het vergt wat aandacht als het gaat om lenskeuze en instelling, maar het resultaat mag er zeker zijn.

In een tijd waarin kwantiteit de voorkeur heeft boven kwaliteit maakt deze camera het verschil. Hiervoor is kennis en gedrevenheid een vereiste. Fotografische kennis en liefde voor het vak zijn de ingredienten die dit feestmaal bereiden. Dit maakt het werk weer interessant.

Ik zal mijn schoudercamera er nog niet zo snel op inruilen, maar als ik even weer wil genieten pak ik haar even vast.

Ik heb er weer zin in!

Met dank aan Fred, die haar aan mijn handen toevertrouwde..volgende week meer!

3J's en 7D's

Er leek geen eind te komen aan de rustige nieuwsdienst. En wachten valt me zwaar want de nachten zijn kort, als je dan stilzit worden de oogjes waterig. Om de ogen weer wat te laten werken kwam collega Fred me vragen om 'even' een clipje te draaien ter voorbereiding op een muziekvideo die ik zondag met hem ga maken. Zondag werken we voor die clip met een Canon 7D in 1080p 25fps.

Fred vertelde me dat ik even kon gaan warmdraaien met de camera, de Volendamse 3 J's zouden de omroep met een bliksembezoek aandoen. Nu ben ik uitgesproken fan van deze 3 sympathieke muzikanten dus ik zette mijn beste beentje voor.

Natuurlijk moest het in beperkte tijd gedaan want de J's moesten nog een paar stations in het noorden aandoen. Goeie gelegenheid voor mij om uit de hand te werken met een speciaal oculair op het LCD scherm.

Met wat opnames tijdens de soundcheck en de live-versie is Fred aan de slag gegaan. We zijn best wel te spreken over het resultaat, dit geeft vertrouwen in zondag wanneer we ook de beschikking hebben over een glidetrack, een jib en een statief.

Ik zal later nog weleens een verhaaltje schrijven over mijn ervaring met het draaien met spiegelreflexcamera's.

Het sterke geslacht

Met natte ogen staar ik naar dat kleine bebloede mensje op de buik van mijn vriendin. Ik heb nog net een foto kunnen nemen als de zuster mijn camera uit mijn handen grist en er een schaar in stopt 'hier, knippen moet je...' Aan mij de eer om de fysieke band tussen moeder en dochter te doorbreken, ik moet twee keer knippen om er doorheen te komen, net zo vaak als de gynaecoloog 5 minuten eerder....

Het is 16.04 uur op maandag 18 januari, 3 minuten geleden is onze dochter Isa geboren. In de verloskamer zijn 5 vrouwen en 1 man aanwezig. Op het moment dat de zesde dame zich laat zien is de man in het gezelschap de enige die huilt, hij is dan ineens de enige van het zwakke geslacht. Voor mijn ogen heb ik de vrouw ineens zien worden tot een soort Master of the Universe, oerkrachten die mijn voorstellingsvermogen te boven gaan heb ik mogen aanschouwen.

Eerder die week maakte Diana zich nog een beetje ongerust over de aanstaande bevalling, de bevalling van Max was er 1 van de buitencategorie, zo zwaar kon het niet meer zijn. Jawel hoor, en zelfs nog een beetje meer.

Inmiddels zijn we vier weken en 1 dag verder, het lichaam van mijn held is druk doende geweest om nieuw bloed aan te maken. En het lichaam van mijn versgeboren dochter is alweer 6 ons zwaarder geworden. Het lichaam van vader is toe aan een lange nachtrust maar ik geef niet toe aan mijn klachtjes. Na wat ik op 18 januari heb mogen leren van moeder natuur zal ik nooit meer piepen om pijntjes en zware oogjes.

Ze is er!!

Onze dochter Isa.

Binnenkort meer!!

Gadgetcam

Bij de regionale omroep zijn budgetten niet bepaald sky high. Meestal is het krap aan met de centjes en creatief omgaan met wat je hebt om toch tot een leuk resultaat te komen. Zo af en toe mag ik voor de cameragroep investeringen doen die het werk een stuk leuker of interessanter maken. Zo hebben we vorig jaar een redelijke investering gedaan in een mobiele regieset. Met het ding, wat alvast geschikt is voor high definition, kunnen we meerdere losse ENG camera's schakelen teneinde een ingewikkelde montage achteraf te beperken. Soms zijn de uitgaven minder groot, maar zeker niet minder spannend.

Zo kocht ik vorige week een GoPro Hero HD. Een übercoole gadget die de harten van menig technisch collega al op hol heeft gekregen.

Het is een kleine camera die tot full HD (1080p) opnames maakt op een SD kaartje. Voorzien van een accu, onderwaterhuis (60m) en zuignappen en helmattachments is dit de ultieme gadgetcam. Nadat goeroe Phillip Bloom er positief over berichtte heb ik het ding onderzocht en toestemming gevraagd om het toe te voegen aan ons facilitaire assortiment. Inmiddels ben ik druk aan het experimenteren en toepassingen aan het bedenken. Ook mijn stagiaire maakt er reeds gebruik van. Voor haar stagefilmpje waarin ze een ploeg op reportage volgt maakt ze veelvuldig gebruik van de mogelijkheden van het ding. Het biedt je perspectieven die je met een grotemensencamera gewoon niet kan maken.

Als het bevalt zal een tweede apparaatje niet snel op zich laten wachten. Over bevallen gesproken, aanstonds zal onze tweede kindje zich aankondigen. Ik zal u op de hoogte houden natuurlijk.

(bij deze alvast een indruk van de gadgetcam...)

Beetje jammer... Het door mij gekozen liedje is door YouTube verwijdert ivm auteursrechtenschending. Jammer voor het bandje Madness, dit was hun kans om nog eens beluistert te worden. Heb het maar met audioruil van YT veranderd...

*update* raaarrrrr..hier doet Madness het wel, maar op m'n YT kanaal is de audio geruild met 1 of ander rockbandje dat ik niet ken!?

Een echte man

Voor de derde keer vandaag ga ik het barre weer in vandaag. Gewapend met een bezem ga ik maar weer naar de auto. Onze trouwe peu heeft het koud, en ik moet zorgen dat hij niet te diep met zijn voetjes in de steeds groter groeiende laag sneeuw verdwijnt.

Sinds 8,5 maanden groeit er een nieuw kindje in onze buik, en aanstonds zal hij of zij ter wereld komen in misschien wel dit sprookjeswinterwonderland. Omdat onze Max nogal moeilijk ter wereld kwam 3 jaar geleden, moeten we in het ziekenhuis bevallen. Om daar te komen moeten we met de auto, niet ver, slechts 4 kilometer, maar dat is een eind glibberen met dit weer.

Er is vandaag bijna 30 centimeter gevallen in Assen, en ik wil wel veilig bij de auto geraken. Dus heb ik gedaan wat een echte man doet, hardcore sneeuwruimen. Eerst de achtertuin, toen het straatje voor en rondom de auto om niet vast te zitten. Toen weer de achtertuin, niet meer aan de voorkant, dat schiet echt niet op. En toen het net stopte met sneeuwen maar weer de achtertuin en de auto. Ik voel me een echte man.

Het echte zware werk wordt straks natuurlijk door mijn dappere vriendin gedaan, dus ik ben op zoek naar mannenwerk. De zolder is klaar, de babykamer is klaar, de laatste zakken en dozen verzameld werk uit het verleden zijn naar de vuilstort gebracht, ik loop af en aan met wasmanden om hier thuis alles maar klaar te hebben en de kerstboom heb ik in 2en gezaagd en in de groene bak gedumpt.

Wat mij betreft kan ze hij het komen, we zijn der klaar voor, hoewel 10-01-10 toch ook wel een coole datum is.