Het was weer zo'n dag. Iedere cameraman heeft eens in de zoveel tijd dat alles anders en minder makkelijk gaat dan anders. Murphy's law is dan van toepassing. Het begon al dat de afspraak anderhalf uur later was dan ik had doorgekregen. Dat was nog niet een probleem, zo kon ik nog snel een paar mails versturen om de overbodige tijd op de fabriek te doden.
Eenmaal in de auto zag ik dat iemand het ding niet had afgetankt na de dienst, dat doe ik dan op de terugweg wel. Heb ik weer een reden om zo'n smerige gehaktstaaf in mijn hoofd te duwen.
Toen we op de afgesproken plaats waren aangekomen nam ik voorzichtig de ruimte in me op waar we de helft van het gesprek zouden doen. De man is kunstschilder en hoewel zijn schilderijen best fraai zijn, ligt het niet in zijn vermogen om de boel een beetje netjes te houden. De presentatrice zei nog dat ze wel erger was tegengekomen, op het excuus van de man. Ik zei misschien nét iets te snel "ik niet!"
Het ijs brak er niet door..
Omdat werken met een geluidsman bij de regionale omroep een luxe is die al jaren geleden is afgeschaft, maakte ik twee draadloze zenders klaar om het gesprek mee te kunnen volgen. Bij het inpakken van de spullen op de zaak had ik deze al getest en in orde bevonden. Na een paar minuten filmen begon 1 van de zenders zachtjes te storen. Gestopt, en gecheckt, en ontdekt dat het waarschijnlijk zou liggen aan de machines die bij de buren werden gebruikt. Naast de schilderswerkplaats bevonden zich een garagebedrijf en een houtzagerij. Toen ik later die dag in het bos geen storing meer had wist ik dat dat het geweest moet zijn. Het werd een gevecht van wachten en verplaatsen. Toen bovendien de batterijen van een andere zender opgingen op het moment dat de storing verholpen was, bereikte ik bijna het kookpunt. Het zou echter nog veel heter worden!
Het atelier was niet alleen klein een bende, er waren ook maarliefst 5 verschillende kleuren licht. Halogeen, daglicht, twee kleuren TL buis en ledlicht. Het was moeilijk, het was weer zo'n dag. Toen ik naar het raam was gekropen om daar met mijn rug naartoe te gaan staan, voelde ik langzaam maar zeker mijn been heter en heter worden. Iets eerder had ik aan de artiest gevraagd of hij iets aan de piepende gaskachel kon doen. Het nare geluid was blijkbaar verholpen door het ding volle bak aan te zetten. Nadat ik een plastic zak met lappen van de kachel had weggeschopt uit BHV technische redenen, brandde ik mijn hand tijdens het inklappen van mijn statief. Ook die had hete benen gekregen en liet me dat duidelijk voelen.
Alles kwam goed toen we eenmaal in het bos waren om met de man en zijn hond verder te praten. Goed licht, geen storende factoren en heerlijk verkoelende modder in mijn schoenen toen ik al achteruitlopend in een diepe plas stapte...
Morgen maar weer proberen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten