Mijn vak..

..is cameraman, een edel vak. Een fotografisch vak dat uitgevoerd dient te worden door vaklieden. Mensen met een scherp oog voor kaderen, perspektief en andere, meer technische, aspecten van dat vak. Scherp zijn, zowel qua concentratie alsook met de camera. Letten op kleur, lichtgebruik en uitsnedes. Een compositie zo maken dat je shot het verhaal ook kan vertellen. Ik hou van mijn vak.

Sinds enige jaren word mijn vak ontsiert door diverse lieden met zogenaamde Camjo camera's. Een Camjo is een CameraJournalist. Van beide beroepen nét niks dus. Camjo wordt te vaak als bezuinigingsmaatregel ingezet. Een journalist op pad sturen met een plastic camera van dito kwaliteit, en dan mag hij of zij het werkje zelf monteren, en we hebben weer een reportage om onze kijkers mee te kwellen. Soms duren die repo's wel 20 minuten, ik vraag je. Frans Bromet draait zich om in zijn stoel 'Maar als ik dít had geweten was ík er nooit mee begonnen' hoor ik hem denken, Bromet is in mijn optiek een cameratechnisch vaardig journalist, die niet de arrogantie heeft te denken dat hij er dan ook nog wel even het geluid bij kan doen. Daarvoor sleept hij keurig een geluidsvrouw achter zich aan. Een uitzondering op de regel dus.

In ons mooie bedrijf hebben een paar visionairs een paar jaar geleden besloten om een paar handenvol journalisten op een peperdure Camjocursus te sturen. Een camjogoeroe spuwde daar een bak flauwe kul over de deelnemers uit waar ons fotografisch hart van zal stilvallen. 'houd de camera voor je borst, dan hou je het zelf veel langer uit' baselde de prutser. Met als gevolg dat we veel te vaak bij mensen in de neusgaten kijken. Als ik mij niet vergis duurde deze toestand 3 dagen, waarna de cursisten vol goede moed de Drentsche kijkers zouden trakteren op de toegevoegde waarde van de camerajournalist. Het ontbreekt vervolgens aan geschikte items voor dit soort werk. Ook is de kijker niet achterlijk en prikt al snel door de amateuristische beeld-en cameravoering heen. Heeft u zich ooit afgevraagt waarom je bij de journaals van NOS en RTL geen camjo stukjes meer tegenkomt? Let wel, ik ben heel kritisch als het gaat om camjogebruik, maar als iets écht nieuws is dan mag het wat mij betreft zelfs uit een mobiele telefoon komen. Als je de kans krijgt een unieke blik op iets te werpen en dat kun je, of mag je, niet maken met een cameraploeg (Kamp Uruzgan bijv.) moet je het óók doen. Maar camjo zien als de redder van televisie en er ondermaatse series mee maken, nee dat is vloeken in de kerk.

Eerder noemde ik al Frans Bromet een uitzondering op de regel dat camjowerk prutswerk is. Er zijn nog meer uitzonderingen, en 1 ervan werkt bij onze omroep. Justin is namelijk door ons bedrijf met een journalistenreis naar China op pad gestuurd. Hij trok daar met mensen van het Drents Museum langs diverse kunstenaars en musea om een indruk te krijgen van wat het Drents Museum over een jaar de bezoeker zal bieden. Ze zijn onder andere geweest bij het terracottaleger. Wat Justin ons laat zien is van grote camjoklasse. Alle shots zijn raak, het geluid is prima en ook de montage is goed verzorgd. Dit soort stukjes zorgen er helaas ook voor dat visionairs van eerder genoemd kaliber denken dat iedereen met een handycam hiermee van een verre reis thuis kan komen. Maar een goede camjo'er is nog geen goede cameraman, gelukkig. Onze Justin komt een heel eind, hij is dan ook nog een goede journalist, zo één die weet hoe je een reportage moet bedenken, uitleggen aan de cameraman en monteren. Dat is niet iedereen gegeven, en als ze er al zijn gaan ze voor een heel ander vak kiezen.

Er zal altijd wel Camjo blijven bestaan, al zie je nu dat het een eigen plaatsje begint te krijgen op internet. Kranten als de Volkskrant en Dagblad van het Noorden hebben er zelfs mensen voor in dienst genomen. We komen ze in ons werk steeds vaker tegen, en in tegenstelling tot de profi cameramensen gaan de krantenhandycammers doodleuk vóór je staan ipv naast je. Maar dat komt weer omdat ze dat hebben geleerd van hun eigen persfotografen.

Ach, ik zie ze niet als bedreiging, integendeel, ik haal er energie uit om zelf méér mijn best te doen om te laten zien hoe het ook kan. Maar ook onder de cameramensen lopen mindere goden rond, en dat zijn de collega's die moeten vrezen voor het werk van mensen als Justin. Volgende week deel 2 van zijn reportage in China, ik zal kijken, maar ik hoop dat ik de volgende keer weer gewoon mee mag.

Ontslag..

..nou, zomaar uit het niets lag daar de brief op de mat. Ontslagen..... Een mooie tijd heb ik er gehad, maar nu rest alleen de herinnering. Fijne collega's, een beetje van de wereld gezien, hard werken maar alles meer dan de moeite waard. Waren ze me zat? Nee, dat niet. Had ik kritiek op de leiding, nee, niet altijd, ik ken mijn plek. Zeuren op de baas is niet mijn ding, ik kijk liever hoe ik ervoor kan zorgen dat het bedrijf beter presteert.

Maar goed, als het oorlog word hoef ik niet meer onderzeebrood te bakken in ieder geval, want ik ben ontslagen uit de Marine reserve. In 2006 al, maar nu pas krijg ik de brief waarin staat dat ik niet meer op de reservelijst sta en dat ik niet meer verplicht ben mijn uniform in onberispelijke staat te bewaren. (moest dat dan.....?) Ach het meeste van de kleding ligt nog in 2 plunjebalen op zolder, sommige dingen zelfs nog in het plastic. 11 jaar geleden zwaaide ik na 4 jaar af bij de marine, ik heb de laatste 2,5 jaar daarvan op de Hare Majesteit Walrus gevaren, een onderzeeboot uit de gelijknamige klasse. De koude oorlog was al voorbij, maar wij hebben nog voldoende dingen voor het echie gedaan. Als de grijze bovenwaterschepen buiten territoriale wateren dobberden, verkenden wij de kust van een brandhaard ergens ter wereld met gevaar voor eigen leven. Zíj kregen een lintje bij thuiskomst en wij een geheimhoudingsplicht, zelfs mijn ouders hadden maandenlang geen idee wáár ter wereld hun zoon was. Een geweldige tijd heb ik gehad bij de marine, ik heb toch niet bijgetekend omdat ik graag als cameraman opgeleid wilde worden. Via via én via Johan is dat dus gelukt. Maar er gaat maar zelden een dag voorbij dat ik niet denk aan die tijd op die varende rioolbuis die 7 maanden per jaar mijn thuis was.

[update] Onderaan dit stukje stond een foto die ik stal van een Marine website, om mijn toenmalige baas niet op stang te jagen heb ik die foto vervangen door een exemplaar van de Walrus op het droge, met daarop mijn insigne van de Onderzeedienst de 'Flipper'  ,deze dolfijntjes moet je verdienen en is een internationaal bekend insigne voor onderzeebootpersoneel

Hillige..

..Daag. Da's de titel van een kerstprogramma van RTV Drenthe. Morgen zouden we gaan bouwen, en overmorgen opnemen. 4 artiesten die hun roots buiten Nederland hebben maar wonen in Drenthe, zij zouden vertellen over hun jeugd, en hoe zij toen de kerst beleefden. 1 belde af, te druk (?) en 1 werd ziek en verloor haar stem. Dus de helft van de artiesten met custom-made liedjes kan niet komen. Einde show. Jammer, alles geannuleerd, licht en decorplan terug in de kast en wachten tot volgend jaar. Zonde, dit jaar geen kerstfeestje voor de creatievelingen onder ons, want Hillige Daag was altijd een feestje van mooie belichting en fraai camerawerk. En een mooie geluidsregistratie, want alles gaat live op tape. Dit kan ervoor zorgen dat een hele mooie cameraregistratie over moet omdat er iets met de stemming of audio was. In de eerste versie van het programma zaten 2 liedjes die in 1 track waren opgenomen, ik bediende de camera en Willem de dolly waarop ik stond. Alle uitsnedes bedacht en de timing was gepland, maar het liedje moest tot 20 (!!) keer over. Door de kou in de kerk waar we opnamen, veranderde de vleugel steeds van stemming, en ook de zangeres moest af en toe een paar slokken warme koffie. Elke keer als Willem en ik een mooie opname dachten te hebben had de pianist wel wat te mekkeren, hij zat 1 keer een half nootje te hoog of zo. Zodoende dreigde ook mijn stemming te veranderen,maar goed, wij waren professioneel genoeg om hetzelfde kunstje wél goed te doen. Uiteindelijk een geslaagde uitzending geworden.

Hier een nummer uit de uitzending van 2004 Martijje Lubbers zingt As ik in je ogen kiek. Een drentstalige cover van een lied van Eric Clapton, Change the world.

Welkom..

..in de familie lieve Nikki.

In de rij...

Op internet kwam ik een filmpje tegen waarbij stond 'handtekeningen Champcarrijders in Assen' ik dacht, in een narcistische bui,hé daar was ik ook om te draaien, even kijken of ik mezelf zie. En ja hoor achteraan de rij Pitspoezen sluit Destenis zelf aan. Ik kan mijn gedachten lezen; 'niet kijken, dat valt op. Stoer om je heen blijven kijken'

Overigens; net als het laatste meisje in rij hebben verscheidene andere meiden hun latex pakje verkeerd om aan, de ontwerper had Bavaria toch écht op de billen bedacht. Misschien had ik dan wél gekeken.

Ik heb het originele filmpje her-edit, dwz, dit stukje eruit gehaald. Ik weet niet van wie het origineel is, als jíj het bent, laat me dat dan even weten.

Dom..

..ino. Het zat er een keer aan te komen hé, 's lands grootste kind verliest het van zijn eigen idee. Mr. Domino, gaat tenonder aan zijn eigen waanzin. Ik kon het vanavond toch niet laten en heb weer naar Domino Day zitten kijken. Ik vind het altijd weer knap hoe regisseur Jos Budie zoiets in beeld weet te brengen, af en toe onscherp of een werkzoom pik je wel op zo'n moment. Maar nu zie je bij SBS6 ook dat de waanzin de controle over neemt. Telaat terug bij de steentjes omdat SBS wanhopig probeert mensen aan het sms'en te krijgen, totale paniek bij de presentatie die niet zeker weet of ze wel live zijn. En natuurlijk een mislukte recordpoging. Waarom mislukt? Omdat vorm en commercie boven het doel zijn gesteld. Robin Paul, ontsla die prutser die de veertjes, klepjes, slagboompjes en andere rare techniekjes heeft bedacht. Hij is de schuldige die verantwoordelijk is voor het falen van je jaarlijkse projectje. Ga maar weer aorta's bouwen die uitkomen in grote velden, lange halen, gauw thuis. Dit maakt het gelijk ook beter in beeld te brengen, en scheelt waarschijnlijk ook veel treurig correcte muziekjes en geluidseffecten. Gadverdamme, het word ieder jaar hopelozer, té kitscherig, teveel techniek, teveel effectjes. Teveel gepruts. Wat doet SBS als duidelijk word dat het record niet gehaald is? Gaan ze net als RTL Duitsland de emotie van de bouwers laten zien die door Budie in hapklare brokken wordt aangeboden? Nee, tuurlijk niet, we gaan naar Gaby die het land toemekkerd dat ze moeten meedoen aan één van de laatste belspelletjes die SBS6 speelt. Misschien dat we volgend jaar de deuren van het FEC maar weer open moeten laten staan om gevogelte, van diverse pluimage, roet in het eten te laten gooien.

Wij waren er..

..als de kippen bij. De Hoogeveense sleurhuttenbouwer Kip is failliet. Althans hun moederbedrijf in Belgie gaat eraan, en dus sterft ook de Kip met de gouden eieren. Want ondanks dat het goed gaat met de Kip heeft ze wel vandaag al het personeel moeten ontslaan. En dat is jammer, ik heb een paar maanden geleden voor ons economisch programma een mooie bedrijfsrepo gedaait bij dit symphatieke bedrijf. Vandaag werden we zelfs uit de kou naar binnen gehaald voor een kop koffie, en nadat ik netjes toestemming had gevraagd, mocht ik in de kantine de personeelsbijeenkomst filmen. Ook de werknemers stonden ons netjes te woord, zo ook de directie. Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten, wij van de media zijn helemaal niet gemeen, en als je eerlijk bent zullen we niets gemeens zeggen. Goed zo Kip, zo kan het ook. Ik wens jullie allemaal het beste, een directie voor wie het personeel boven alles gaat, en voor wie datzelfde personeel door het vuur gaat. Kijk Cordis, het kan wel, rare amerikanen !!!!

Oja, de kwaliteit van de camera in mijn Nieuwe LG Shine is helemaal r#k !

Terugdenken..

..aan wat gebeurt is. Vandaag deden ze dat in Groot Brittannie, op de BBC keek ik vanochtend naar Remembrance day. Een mooie registratie van hun '4 mei'. De Engelsen doen dat goed, mooi in al zijn eenvoud, simpele shots, instarts met inhoud en een timing om door een ringetje te halen. Sinds 2004 doet onze omroep RTV Drenthe dit ook op 4 mei, we zenden dan de dodenherdenking live vanaf voormalig Kamp Westerbork uit. We doen dit met 5 camera's waarvan 1 in een crane hangt. Ziet er allemaal prachtig uit, wordt heel goed bekenen en zeer goed gewaardeerd dor onze kijk-en luisteraars. Ook ver over de provinciegrenzen heen, vorig jaar was de TV Recensent nog vol lof over de manier waarop we het deden. Alleen misschien was dit wel gelijk de laatste keer dat we het op deze manier deden, stoppen we op ons hoogtepunt? Nee natuurlijk niet, maar ons bedrijf moet een beetje geld besparen en dit is 1 manier om dat te doen. Zo'n registratie kost namelijk een lieve duit, iets wat door de provincie en gemeentes niet altijd begrepen word. Niets is nog officieel, maar ik vrees dus dat we niet op dezelfde mooie en sfeervolle manier verslag kunnen doen van iets waarvan jaarlijks meer mensen thuis getuige van willen zijn. En móeten zijn, want niet iedereen is in staat om de herdenking terplaatse bij te wonen. Ik neem wel aan dát we erbij zullen zijn, maar dan in klein commitée. Misschien een SNG wagen met 2 camera's, want dat het live moet staat voor mij als een paal boven water. Of misschien kunnen we iets betekenen voor de landelijke omroepen, want de NOS en collega's mogen ook weleens verder kijken dan de Dam en de Waalsdorpervlakte. Bijna iedere provincie kent zijn eigen herdenkingsplaats die ook van Nationaal belang is. Hoe dan ook, ik weet wel waar ik 4 mei om 20.00 uur ben. Ik hoop alleen dat ik dat moment met een camera op mijn schouder mag beleven, en zoniet, dan zal evengoed terugdenken met alle mensen daar om me heen.

De regie..

..is leeg, en donker.  Iedereen is weg, terug naar huis na een enerverende dag. De Drentse Geschiedenisquiz is klaar, uitgezonden en gespeeld. Pim is de winnaar, maar eigenlijk zijn we allemaal een beetje winnaar. De klus ging goed, de Deko uit het verhaal hiervoor heeft het gehouden dankzij de inzet van de automatiseerders. De stemkastjes deden het prima, en op een paar kleinigheden na ging het best goed. Persoonlijk had ik het voor de uitzending wel zwaar, er was veel werk te doen in de dagen ervoor, veel uit te leggen aan de mensen die voor het eerst erbij betrokken zijn, en veel problemen het hoofd te bieden. Maar goed, toen de leader liep zat ik er meteen helemaal in. Dit heb ik altijd, op dat moment is je volledige aandacht bij het programma, de nacht erna nog steeds trouwens. Ik heb het spelletje nog 2 keer gespeeld die nacht. Die concentratie is te merken bij alle medewerkers aan zo'n programma, iedereen is stil en geconcentreerd voor de show, en daarna gaat het bier en kaasblokjes er net zo makkelijk in als de flauwe grappen. Iedereen helpt mee met afbreken, en als het laatste stukje tape van de vloer is gepulkt is iedereen voldaan. Dat geldt overigens niet altijd voor de collega's die niets met het programma van doen hadden, op de 1 of andere manier hoor ik altijd een soort van ongevraagde kritiek, die gaat dan vaak niet verder dan 'ik vind het maar saai zo'n quiz live op TV'  Het zal de journalist diep van binnen wel zijn. Ik wil best kritiek horen hoor, maar ik kan niet alle monden voeden. Eerlijk, als ik slechts kijker zou zijn ipv medewerker gaat mijn interesse die avond misschien wel naar iets anders uit dan een quiz vol vragen over de Drentsche Geschiedenis. Maar het gaat er in dit geval over hoe we het, door ons te maken programma, hebben gemaakt tot wat het is geworden. Ik denk dat we erin geslaagd zijn om met weinig middelen een goeie show hebben neergezet. Ik ben tevreden, en ja, dat zegt wel iets, de omroep is ook tevreden (GBGB?), en ik dank alle betrokkenen hierbij nogmaals voor hun inzet.

Poeh hé...

..ik zit al redelijk stuk als ik dit stukje schrijf. Wij zijn bezig met de Drentse GeschiedenisQuiz. Deze show word live uitgezonden op 8 november, en ik mag de regie ervan op me nemen. Na weken voorbereiding heb ik met Peter (ja, hij is weer ontslagen uit het ziekenhuis) het decor en licht opgebouwd vandaag. Ik doe dat werk al een paar jaar erbij (licht en setontwerp) maar ook nu kan ik het niet laten, tis gewoon leuk om te zien in levende lijve, wat je eerst alleen in je hoofd had. Het nadeel ervan was dat ik nu nét klaar ben met de puntjes op de i van het draaiboek. Bovendien laat een betrekkelijk belangrijk stukje techniek ons nu ook in de steek, de Dekko... Het ding speelt op commando de vragen en antwoorden in mooie graphics voor ons uit. Fred is hier al weken mee bezig, en als we proefdraaien nokt het kreng ermee. ICT'ers erbij, weer draaien weer crashen alles kwijt 2 dagen werk naar de verdommenis. Nu hebben de mannen van automatiseren het waarschijnlijk gevonden en is het misschien stabiel. Nu is het te laat om een nieuw systeem, dat we niet kennen, te laten komen, dus gaan we van start met dit ding. Een backup hebben we vanavond bedacht, als hij er live mee ophoud, deze oplossing is enorm bewerkelijk, dus laten we duimen dat 'ie het volhoud, maar daarna gaat die bak ook meteen bij het grof vuil. (Westbroek; als je tips voor een andere doos hebt hoor ik het graag ;-)

God wát een week, ik had gehoopt me op deze klus rustig te kunnen voorbereiden maar door de calamiteiten eerder deze week, en die shit met apparatuur, ga ik er vol adrenaline in.  Voor de geinteresseerden, het spelletje word gespeeld met 36 kandidaten onderverdeeld in 4 groepen, na een 20-tal vragen blijven er 4 finalisten over, uit iedere groep 1. En zij spelen de finale. Klinkt simpel, maar met minimale technische middelen ( wel stemkastjes, dat dan weer wel), geen écht decor en 3 camera's wordt het stevig aanpoten morgenavond, vanaf 18.45 uur Live op RTV Drenthe (op de site klik op live tv )  En als het donker wordt, of de antwoorden niet meer in beeld komen, bedenk dan dat er waarschijnlijk een computer in splinters op straat komt te liggen, want ik flikker het ding persoonlijk uit het raam....

Kaaimannen..

..worden ziek, en gaan dood op mysterieuze wijze. Dat vraagt om een stukje in het RTV Drenthe nieuws. Collega's Peter en Ineke gaan vanochtend op pad naar Hoogeveen, we doen er nog wat lacherig over, maar het lachen verging ons toen duidelijk werd dat er mensen onwel werden. Een radioverslaggever van ons is in quarantaine gezet, en meldde geemotioneerd live op de radio dat 'ie door mannen in witte pakken wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. Inmiddels zat ik alweer op de bank thuis, en als je dan hoort dat het hele bedrijf in rep en roer is, dan gaat het kriebelen. Dus bel ik maar met de eindredactie met de vraag of ik van betekenis kan zijn, ik word naar Groningen gestuurd om te draaien bij het UMCG alwaar de 'slachtoffers' aankomen. Mannen in witte pakken laden er mensen uit, en een druk bellende voorlichtster houdt ons aan het lijntje. Ons zijn ík en Harrie Popken, een verslaggever die namens onze radio aanwezig is. Deze man heb ik graag aan mijn zijde, waar andere verslaggevers zeulen met statieven, haalt Harrie voor ons 2en een grote kop koffie. Inmiddels wordt duidelijk dat RTV Drenthe officieel rampenzender is. Grappig detail; we zenden al vanaf 17.00 uur nonstop uit, en het verzoek daarvoor komt pas om 23.50 uur. Maar net zoals politievoorlichting in Drenthe, komt dit verzoek ook als mosterd na de spreekwoordelijke maaltijd. Ondertussen zijn ook Ineke en Peter met de ambulance opgehaald bij de studio. Ook zij ondergaan onderzoeken in Groningen.   

Oja, de eerste grapjes circuleren ook al rond; het zou gaan om een aanslag van Al Kaaiman.

[update] Inmiddels is van besmettingsgevaar geen sprake, de collega's lopen geen gevaar. Ik zou niet een luchtig stukje hebben gemaakt als dit niet duidelijk was geweest uiteraard. Peter, Ineke, Wouter en Andries; doe maar kalm aan, we leefde met jullie mee. Morgen weer fijn naar huis. We zijn trots op jullie. Zowiezo ben ik trots op ons bedrijf, tis te prijzen hoeveel mensen ongevraagd zich op de fabriek melden met de vraag of ze iets kunnen doen. Sjapoo...

Kinderen en regen..

..2 zaken waar ik altijd moeite mee heb als ik aan het werk ben. Tuurlijk, ik ben gek op kinderen, maar die dingen worden altijd dol in de kop als ze ook maar denken dat ze een televisiecamera zien. 'Filmt 'ie al? Staat 'ie aan? Kom ik ook op de film? Wanneer komt dit erop? Bent u van de televisie? Mag ik ook op de camera?' gillen de kinderen voor mijn lens, het ene vieze handje na het andere wordt voor de lens gehouden, ik blijf poetsen. Als jullie gewoon gaan spelen worden jullie gefilmt, als jullie blijven zwaaien wordt dit er allemaal uitgeknipt! roep ik, en een paar kids gaan braaf spelen. Zij hebben geluk want die beeldjes heb ik nodig, het gaat over een nieuw geopende natuurspeeltuin. En daar komt mijn tweede 'vriend' kijken, want natuur en regen zorgt meestal voor modderige voetjes en handjes. Nu ben ik er wel op gekleed hoor, en ook mijn camera is goed beschermd. Maar de lens regent continue vol door die vieze miezerregen. Dan maar weer poetsen met mijn roze zeempje, ook de viewer blijf je afvegen. Nu is deze hoeveelheid water nog niet zo schadelijk voor de lens, maar een paar jaar terug had ik aanmerkelijk meer problemen met dit element.

Ik draaide in een zwembad om mij inmiddels ontschoten redenen, ik had alle voor de hand liggende shots al gemaakt, en ik was toe aan het wat creatievere werk. De oppervlaktespiegel was gelijk aan de zwembadrand, dus dit was een regelrechte uitnodiging om mijn camera maar nét boven de waterlijn te plaatsen. De lens bevond zich ongeveer 5 centimeter boven het water toen ik riep '..en dan zwemt u van links naar rechts door het beeld!...Ja, kom maar!....'   De boeggolf van de man overspoelde de lens helemaal, en een lichte paniek maakte zich van me meester. Goed drogen in de wc's onder de handendroger, en het probleem leek opgelost. Totdat ik later op de dag in het midden van de lens een beetje condens waarnam, het roze zeempje bood geen uitkomst, omdat condens zich meestal aan de binnenkant van glas bevind. 1 weekend op de kachel, en de vlek was weg. Gelukkig bleek er geen schade verder aan de lens te zijn, en een lichte deuk in mijn ego was alles wat restte. Het shot haalde de uitzending overigens wel, het was nog een mooi shot ook.