De Filmpjes..

Lang Leve YouTube!!  De zaak heeft een YouTube kanaal, dus kan ik hierbij de filmpjes van deze, en deze blog plaatsen.

Brommer..

'...en dan gaan we nú naast hem rijden en zoek je hem maar op'  Dit hoor ik over de intercom in mijn helm. Ik sta achter op de motor en ga langzaam zitten, ik schrik me kapot, want waar ik een helmkist verwacht voel ik niets, en ik flikker bijna van de motor af.

10 minuten eerder reden we nog op de grote BMW van Dirk zelf, we volgen de Wintertriathlon in Assen. Met mijn schaarse ervaring op de motor moet ik nu 3 diciplines doen; lopen, fietsen en schaatsen. Respectievelijk 10 kilometer, 50 kilometer en 20 kilometer. Met name tegen het schaatsen zie ik een beetje op. Vol gas langs de binnenbocht, vlák langs het ijs. Als we nu vallen, nemen we de hele kopgroep mee...

We vallen niet, maar het valt me zwaar. Inmiddels lukt het me wel weer om als een wokkel op de motor te zitten, maar het was alweer een half jaar geleden en mijn rug is stijver dan ik dacht. Het helpt me ook niet dat het ene rechte stuk in het felle najaars zonlicht staat, en het andere in de schaduw. Ik red me wel, en verheug me op de eerste koersen in het nieuwe jaar. Mijn goede voornemen heb ik al; vaker achter Gert of Dirk staan, en werken aan mijn ervaring in deze dynamische vorm van camerawerk.

De Fabriek..

Terwijl ik door het enorme gebouw de weg naar de uitgang zoek, begin ik opeens de tune van 'De Fabriek' te fluiten.

Ineens voel ik me heel klein en alleen hier, zojuist heb ik een groot gedeelte van een geschiedenisprogramma opgenomen. Een mevrouw uit Emmen is 37 jaar geleden uit Joegoslavie naar Nederland gekomen om hier kousen te maken in de Danlon fabriek. Voor het programma 'Het verhaal van Drenthe'  volgen we haar verhaal over de fabriek. Het pand staat al een decennium leeg, en alles herinnert aan de tijd dat honderden meisjes in een enorm naaiatelier de kousen maakten en in zakjes stopten. 1 uur eerder maakte ik me nog ernstig zorgen over de zenuwen van de mevrouw, ze is nerveus voor de opnamen en komt soms moeilijk uit haar woorden. Het is voor haar heel bijzonder om 35 jaar na dato weer voor het eerst op deze plek te zijn. Nadat we de personeelskantine hebben bezocht gaat het weer beter met haar. Hier ligt nog steeds dezelfde vloerbedekking, en ook dezelfde gordijnen hangen voor het raam. Die hangen daar al zó lang dat ze op dit moment weer in de mode zijn.

Ik moest even terug naar de auto om een verse accu voor de camera op te halen. Eenmaal terug bij de camera richt ik me op alle details in de hallen. Er zitten nog stickers op de muren, een kalendersticker van Esso met de kalender van 1976. Oude speakers bungelen aan een touwtje aan het plafond en zelfs de bekerkast in de kantine hangt er nog. Daarin staan nog de bekers uit de zeventiger jaren waar vroeger het bedrijfsvoetbalteam nog zo voor had gestreden. Terwijl ik een shot maak van een paar oude schakelaars aan de muur hoor ik plots de mevrouw een kreet van herkenning slaken. Ik loop met draaiende camera naar haar toe en zie over haar schouder waar zij met de hand voor de mond naar staat te kijken. Een toerismeposter van Joegoslavie, 'die is hier altijd blijven hangen' zegt ze. Ik draai om haar heen en registreer de stilte. Ik zie aan haar gezicht dat ze 37 jaar terug in de tijd is met haar gedachten. Ze loopt van de camera weg, en ik draai de lens naar onscherp. Dit wordt het laatste shot van de uitzending. Dit was háár verhaal, dit was óók het verhaal van Drenthe.

Lidl liedje..

Ken je dat? Een liedje wat je hoort en vervolgens niet meer uit je hoofd gaat. Soms niet erg, maar vaak een drama. Zo'n liedje is 'Bie de Lidl' van Voorheen de Bende mit Pazzipanten. Een groningstalig bandje, en ze waren afgelopen vrijdag in ons programma 'Heren in Kwestie' te gast. Nu werd er aan tafel gepraat door één van de zangers, maar de bedoeling is dat het stukje natuurlijk ook live gezongen zou worden. Dat betekent voor mij, ik word geacht één en ander te regisseren, dat ik me enigzins verdiep in het chanson zodat we het een beetje kunnen schakelen met 3 camera's. Dit lied blijft na 1 keer al hangen, laat staan als je het 4 keer in de voorbereiding en 3 keer tijdens de repetitie hoort...

Tijdens het programma op vrijdagavond zullen we elke week een muzikale gast hebben. Voorwaarde is dat het uit maximaal 4 mensen met bijv. gitaren bestaat, of uit max 3 personen met onze vleugel. Niet meer en geen drumstel. Reden; te weinig ruimte op de vloer, en te weinig ruimte op de mengtafel. Vandaag belde onze productie-stagiare met het bandje van vrijdag, zij willen met 6 personen komen, en alle 6 spelen ze op een bepaalde vorm van gitaar, behalve 1, die speelt op een Dobro. Een stuk slagwerkdoos..

'Kan niet' zei de stagiare, maximaal 4 personen met instrument... 'OK, dan komen we wel met 5 en laten we de ukelele wel achterwege' antwoordde de manager... 'Telt u even mee.....?' . was de repliek van de stagieuze. Resultaat; ze komen wel, maar spelen een ander nieuw nummer, met z'n vieren. Puntje voor de stagiare.

Tip!! Niet het liedje bekijken omdat hardnekkig!!

Geduld..

..is een schone zaak. Heb ik meestal ook wel, maar niet als iets niet zo gaat als voor ogen had. Vandaag waren het nichtje Nikki en neefje Robin van onze Max op bezoek. Natuurlijk wilde ik die drie eens leuk op de foto zetten, maar door een gebrek aan ervaring met modellen, laat staan met modellen die lak aan je hebben en volkomen hun eigen gang gaan, werd dit een soort mission impossible. De les van vandaag; ga niet met een vooropgezet plan kinderen fotograferen, laat ze hun eigen ding doen en misschien rolt er iets leuks uit. Zoals deze:

Filevrij..

Het is exact 8 uur als wij neerploffen op het pluche van het Nieuwe Luxor in Rotterdam, het zaallicht gaat uit en de voorstelling begint. Het ensemble zingt het eerste thema van Les Miserables, en ik ben in gedachten bij de auto. Want deze staat op de kade aan de maas, net naast de Erasmusbrug. Ik heb er geen slagbomen gezien en ik vraag me af of ik straks geen boete krijg. Ach, dan maar een boete, als ze het ding maar niet wegslepen. Nee...., dat kan niet eens want de auto staat pal aan de waterkant, daar kan geen vrachtwagen meer voor.......  'Ik heb hem toch wel op de handrem gezet?!'  vraag ik me bijna hardop af. Er doemt ineens het beeld van een lege plaats op waar ooit onze auto stond, en belletjes die aan de oppervlakte van de maas komen borrelen. In de pauze ren ik als een gek van de vierde verdieping naar beneden en worstel me tussen de rokende mensen bij de hoofdingang een weg naar buiten. Gelukkig, hij staat er nog én op de handrem.

De tweede helft van de musical ga ik er eens echt voor zitten. Ik ben blij dat ik het verhaal al ken, in het premierejaar heb ik Les Mis al gezien in Londen, en 10 jaar later weer in datzelfde theater op West End. Mijn angst werd bevestigd, de verstaanbaarheid in het nederlands is soms zeer slecht. Liedjes zijn soms zo ingewikkeld en ouderwets vertaald dat je er geen touw aan kan vastknopen. Gelukkig is de geluidskwaliteit geweldig, en het orkest werkelijk fantastisch. Ook de hoofdrollen werden geweldig vertolkt door de sterrencast die die avond dienst had. Mooi theater ook, Luxor, gelegen op een mooie plek in de Maasstad. Alleen de reis ernaar toe was een drama. Op filevrije dag verwacht je ook niet dat je moet omrijden voor 30 kilometer file op de A12.

Super de Lux...

Kende je deze al? Het is Sacha de Boer die live in het Staatsjournaal de belichter van dienst afbekt. Mevrouw vindt dat het licht te fel is voor haar ogen.. Maar dat klinkt bekend, iedere cameraman zal weleens hebben meegemaakt dat de ster of een bobo begint te piepen dat het licht op hem of haar te hard is. 'Ik wil niet in de zon kijken, ik ga met mijn rug in de zon staan' Als ik dan probeer de gast er vanaf te praten omdat haar haar er dan uit gaat zien alsof het in brand staat trek ik meestal aan het kortste eind. De reporter van dienst heeft dan al snel de neiging het voor zijn gast op te nemen, en we eindigen dan meestal binnen in een kantoor of aan de verkeerde kant van het licht. Hetzelfde probleem doet zich voor met mensen die een pet of zonnebril dragen...

Ook in onze studio komt het wel eens voor dat de presentatreuze begint over het licht. 'Gisteren was het veel zachter' hoor ik dan, en ik leg dan maar weer uit dat het studiolicht al maanden niet is aangepast. Het is de enige variabele in onze studio die slechts zeer zelden een aanpassing vraagt. Hooguit moeten de camera's iets aangepast worden wanneer de 'Anchor' in diepzwart of sneeuwwit gekleed gaat. 'Zeg, die lamp schijnt precies in mijn gezicht, is dat altijd zo geweest?' Ja, dat is je voorlicht. Hangt er al jaren, en zorgt er voor dat de mensen kunnen zien wat een mooie ketting je om hebt. Alleen kwam zij net uit een donkere hoek van de studio, en moesten haar ogen gewoon wennen aan het licht.

In het geval van eerder genoemde NOS presentatrice vind ik dat ze er prima uitzag, goede make-up en een prima belichting. Het enige niet-professionele in die uitzending was de opmerking van de Diva in kwestie. Wacht maar tot je wat ouder bent geworden, dan ben je maar wat blij dat de belichter met een bak lampen de groeven in je gezicht maskeert. Niet meer doen, ga maar gewoon even over praten wat er mis ging die avond. Verder trouwens een vakvrouw natuurlijk..

Zand of Veen..

Waar rijden race auto's beter op, het zand van Zandvoort of het veen van Assen. Op het asfalt natuurlijk, en of dat nu in Zandvoort of Assen ligt maakt dan niet uit. Waar het asfalt zich bevind maakt niet zoveel uit, maar de vorm van die strook is meer van belang. En de faciliteiten voor de teams, pers en publiek zijn ook belangrijk, net als de bereikbaarheid van het complex. Met name op die laatste twee punten wint het TT circuit het van Circuit Park Zandvoort ben ik van mening. Vanaf de snelweg draai je zo de Haarweg naar de TT baan op, en ook met parkeren ben je tegenwoordig in Assen zo klaar. Lekkere zitjes op permanente tribunes, en een paddock waar je U tegen zegt, van alle gemakken voorzien. Én het is maar 10 minuten fietsen van mijn huis, ook niet onbelangrijk.

Echter, de sfeer die Zandvoort in álles uitademt maakt het tot een geweldige baan. Met je reet in het duin zit je boven op de actie. Met de glooiing in sommige bochten is het een geweldig gezicht om de auto's ze volgas te zien nemen. De uren in de file die nodig zijn om als bezoeker aan te komen worden dus ruimschoots goed gemaakt door de ambiance. Bovendien wordt je ondergedompeld in het aanhoudende enthousiasme van de ware autosportliefhebber die het er wel voor over heeft om tot op de draad nat te worden.

Want nat was het gisteren tijdens de eerste race van het A1GP kampioenschap. Geweldig om daar tussen die menigte mijn werk te mogen doen. Terwijl die oranje schmink van de gezichten afdroop bleef men het teleurstellende Nederlandse team van harte steunen. Hulde voor de fans!! Slechts 1 kwart van de deelnemende landen haalden de finish van de hoofdrace. Een belangrijk deel viel uit door de regen, de rest kwam niet eens aan de start bij gebrek aan auto. Ferrari kreeg het niet voor elkaar om alle teams op tijd van een bolide te voorzien. Er waren zelfs coureurs die op zaterdag pas voor het eerst in hun auto plaatsnamen.

Een evenement waar je als Nederlander trots op kan zijn, waar het ook verreden wordt. Beide circuits krijgen van het kabinet 12 vrije geluidsdagen. Er moet alleen een verandering in de wet voor gemaakt worden, en dát kan in dit land nog wel minstens 4 jaar duren.