'...en dan gaan we nú naast hem rijden en zoek je hem maar op' Dit hoor ik over de intercom in mijn helm. Ik sta achter op de motor en ga langzaam zitten, ik schrik me kapot, want waar ik een helmkist verwacht voel ik niets, en ik flikker bijna van de motor af.
10 minuten eerder reden we nog op de grote BMW van Dirk zelf, we volgen de Wintertriathlon in Assen. Met mijn schaarse ervaring op de motor moet ik nu 3 diciplines doen; lopen, fietsen en schaatsen. Respectievelijk 10 kilometer, 50 kilometer en 20 kilometer. Met name tegen het schaatsen zie ik een beetje op. Vol gas langs de binnenbocht, vlák langs het ijs. Als we nu vallen, nemen we de hele kopgroep mee...
We vallen niet, maar het valt me zwaar. Inmiddels lukt het me wel weer om als een wokkel op de motor te zitten, maar het was alweer een half jaar geleden en mijn rug is stijver dan ik dacht. Het helpt me ook niet dat het ene rechte stuk in het felle najaars zonlicht staat, en het andere in de schaduw. Ik red me wel, en verheug me op de eerste koersen in het nieuwe jaar. Mijn goede voornemen heb ik al; vaker achter Gert of Dirk staan, en werken aan mijn ervaring in deze dynamische vorm van camerawerk.
Knap hoor! Ik vind alleen het achterop een motor zitten al een hele opgave. Om dan ook nog met een camera in je handen, die ook nog scherpe en goede beelden moet maken achterop een motor te zitten... RESPECT!
BeantwoordenVerwijderenMooi omschreven: ''Als een wokkel''
BeantwoordenVerwijderen