De Laatste..

..van dit jaar. Ik was eerst bezig een blogje te schrijven over een indrukwekkende documentaire die ik vanmiddag zag, maar omdat de boel vastliep is het stukje proza verloren gegaan. (ja, Windows Fietstas) Dus sluit ik dit jaar maar af met een mozaiekje van foto's die op de 1 of andere manier iets met weblogjes op deze site te maken hadden. Ik heb dit jaar met veel plezier mijn blogactiviteiten weer opgepakt en ben natuurlijk voornemens deze voort te zetten in het komende jaar. Met deze belofte wens ik iedereen een geweldig nieuwjaar, en tot ziens hier op de blog, of in levende lijve.

oja, het eind van het jaar staat natuurlijk in het teken van de traditionele lijstjes. Even dacht ik erover om een top zoveel te maken van favorieten weblog verhaaltjes, maar ik vrees dat ik velen tekort zal doen. Daarom voor de aardigheid twee stukjes waar ik in ieder geval hartelijk om heb moeten lachen. Deze van Jan Rein, en deze van Johan. Ga zo door mannen, tot volgend jaar !!

Youp..

December 1999  'Ik heb een leuke klus voor je op oudejaarsavond, wil je de oudejaarsconference van Youp van 't Hek gaan doen?' vraagt het meisje van NOB Tv planning. Ik was nog maar net cameraman, en ik had aangegeven dat ik met de millenniumwisseling best wilde werken. Dat was mijn kans om klussen te doen waar ik van droomde, als andere cameramensen misschien liever thuis waren. 'Tuurlijk' zei ik professioneel, en alweer een droompje zou in vervulling gaan. Ik was al jaren een Youp fan, en om mee te werken aan dé oudejaarsconference is natuurlijk je van het. Het was tegelijkertijd een kleine teleurstelling toen ik in het draaiboek ontdekte dat zelf een slokje water gescript was. Ik deed camera 6, ik had 2 posities op het balkon van het Nieuwe de la Mar Theater, en een handheld plekje bij het orkest. Trots was ik, de repetitie was leuk, leuke voorstelling. Tijdens de eerste opname met een paar isolated opnames kon ik me beter concentreren op mijn taak, en tijdens de tweede opname was alles perfect. Deze opname lag standby in Hilversum, en draaide op de oudejaarsavond synchroon mee voor het geval de live-verbinding zou uitvallen.

Om 6 uur op oudejaarsavond stond ik op de Dam in Amsterdam met mijn vriendin. (onze partners mochten de millenniumwisseling met hun werkende partners doorbrengen, en zij hadden vrijkaarten gekregen) We luisterden naar Blof die op dat moment optrad, en de telefoon ging. Hetzelfde meisje van de planning belde weer, 'ga maar naar het Theater, jullie moeten afbreken want in verband met bedreigingen door de 'kaartjesmaffia' gaat de voorstelling niet live maar starten ze de opname van gisteren in.' Dus, de hele ploeg stond de camera's weer af te breken en wij mochten naast onze partners in de zaal plaatsnemen. Een leuke party nadien in de foyer volgde, we werden nog uitgenodigd om om een uur of 3 een borrel te nuttigen in huize van 't Hek, maar Diana en ik gingen liever nog even op de Dam kijken. Dom natuurlijk, want toen we daar aankwamen en zagen dat alles daar al afgelopen was, realiseerde we ons dat we niet wisten waar mijnheer van 't Hek woonde. Een koude nacht wachten was ons deel. Op het Damrak maar even een schnitzel gegeten in een smerig 24 uurs restaurant, en daarna geslapen in de koude hal van het Centraal Station.

Later werd ik door regisseur Joep Krijne gevraagd voor de registratie van de Vliegende Panters' Hype, hierna eindigde onze samenwerking helaas weer omdat ik in dienst kwam van een concurrerende facilitaire instelling genaamd UBF.

Vanavond keek ik weer naar een Youp voorstelling op tv, dezelfde cabaretier met dezelfde scherpe grapjes. En een reden om een weblogje te schrijven. Maandagavond om 21.00 uur wordt op het digitale themakanaal Hilversum Best de show Mond vol Tanden uit 1999 herhaald. Ik heb hem nog altijd niet op tv teruggezien, nú wil ik hem opnemen en plaatsen tussen de DVD's 'Leuke Klussen'

Opstand..

April 2006  Een persfotografe van Reuters loopt achteruit ons te fotograferen, ik weet wat er op de sensor van haar camera terechtkomt, 2 blanke toeristen met backpackerrugzakken die door de verder verlaten straten van een miljoenen-hoofdstad lopen. We zijn onderweg naar een provisorische bushalte waarvandaan de Nepalese overheid buitenlanders gaat evacueren. Nog 2 uur wachten we in de hitte op de bus, tegenover ons is een militaire post ingericht waarvandaan zwaarbewapende soldaten ons in de gaten houden. Ik heb geen zin meer om er foto's van te maken, ik wil samen met Diana weg uit Kathmandu. Ik voel me pas weer veilig als we in het vliegtuig naar Oman zitten. De afgelopen weken waren spannend, 3 dagen na onze aankomst in Nepal brak er een revolutie uit met als doel Koning Gyanendra van de troon te stoten. Een reis die een half jaar eerder al geannuleerd werd omdat ik 10 dagen voor vertrek mijn onderbeen brak. Het is met de reis niet meer goed gekomen, de reisorganisatie ter plekke deed haar uiterste best om ons steeds alternatieven te bieden, maar waar we ook kwamen, overal staakte de mensen en waren er blokkades en kleine veldslagen tussen de bevolking en het leger.

Op onze autorit tussen Kathmandu en Pokhara kwamen we meer dan 20 blokkades tegen, we zijn korte tijd vastgehouden in een ziekenhuis met een paar Fransen en Russen. Diana die toen net 6 weken zwanger was was op van de zenuwen, en toen we op een zeker moment de Fransen met een noodgang de andere kant op zagen rijden, hebben we onze gids maar verzocht de 6 uur terug naar de hoofdstad te rijden. De Franse toeristen waren een nóg vijandiger groepje dorpelingen tegengekomen, en hebben de bekogeling niet afgewacht, en stoven ons weer voorbij. Terug dus naar het hotel in Kathmandu, waar ik de resterende 2 weken de tijd doodde met het lezen van veel boeken. Boeken die we kochtten in de boekhandeltjes, die stiekum opengingen, maar als er soldaten kwamen, gingen de rolluiken helemaal dicht, en moesten we wachten tot ze weer weg waren. De boeken die las ik in de tuin van Kathmandu Guesthouse in de zon, terwijl ik genoot van het zoveelste flesje Everest bier. Flesjes van 650 ml, die Diana om zwangerschapstechnische redenen aan zich voorbij zag gaan. Zij had het er op dat moment moeilijker mee dan ik.

Het was een emotioneel weerzien op Schiphol, onze familie had regelmatig heftige beelden gezien op CNN en BBC. Zij hadden geen idee dat wij veilig binnen de muren van ons hotel zaten, er was geen telefoonverkeer mogelijk die maand, en slechts zeer zelden konden we emailen vanuit een stiekum geopend internetcafe. Het werd allemaal nog emotionelere toen we konden vertellen dat we zwanger waren van ons eerste kindje.

December 2007  Max is 1 jaar, en in Nepal heeft de regering besloten om per april 2008 de monarchie af te schaffen. De bevolking hoopt op een betere toekomst, en bij vertrek uit dat land hebben Diana en ik gezworen terug te gaan als het weer beter gaat met het prachtige land en haar mooie mensen.

                                                             

Meer foto's van het Nepal dat we wel hebben gezien vind je hier: http://www.pbase.com/destenis/nepal_2006

Geen moment..

..aan mijn werk gedacht afgelopen dagen. En dat mag een wonder heten want ik heb me al voorgenomen om een belangrijk deel van mijn werk op de fabriek te laten als ik naar huis ga. Teveel gewerkt, teveel gepeinst en teveel ervan gedroomt. Nu maar even ontspannen. Lekker gegeten ook deze dagen, traditiegetrouw bij de families, en iedereen verantwoordelijk voor een deel van het menu. Chapeau voor iedereen, want alles was gewoon goed en gezellig.

Griepje bijna over

Wat een feest om vandaag nog even te mogen werken. Collega Fred maakte de foto's.

Plakken..

Vandaag hebben we de decorpanelen in de studio opgebouwd, gebeitst en behangen. Met vereende krachten hebben we het klusje geklaard, het is geweldig om iets wat in je hoofd ontstaat, nu ook te kunnen aanraken. Voor de collega's was het een bron van vermaak, regelmatig kwam er iemand een kijkje nemen, en sommige namen zelfs foto's van ons. Alsof ze ons anders nooit aan het werk zien.. Zoals verwacht kwamen er diverse opmerkingen over het ding, maar de meeste waren van humoristische aard. Resultaat van het turflijstje: 'Heb je dit weekend iets te doen? ik heb thuis nog een kale muur' (11 keer)  'Kijk, een multi-inzetbare cameraman' (7 keer) 'Jakkes, die verf slaat je op de keel (2 keer)  'Willen de heren een kopje koffie?' (0 keer)  'Het lijkt wel een poppenkast' (14 keer)

De mensen die de laatste opmerking maakten wisten niet half hoezeer dit de waarheid was, want er komt een instartje in het programma waarin 2 heuse poppenkastpoppen hun opwachting maken.

Kleintjes..

..worden groot, en naarmate ze groter worden gaan ze ook meer ontdekken. En ontdekken doe je met je handjes, dus trek je de koelkast open als papa staat te koken. Je kijkt eens naar al dat lekkers voor je, ach daar staat de diksap, daarachter de kiwi's die ik als moes toegedient krijg. In de deur zie ik melk en siroop, en wat zou er in die grote pot zitten? Tis ambachtelijke boer'n yoghurt met aardbeiensaus, en nu zit het op mijn broekje en spreid het zich uit over de keukenvloer. Dat gaat papa niet leuk vinden. Maar wat doet hij nu? In plaats van uit zijn pan te gaan gaat papa een foto maken? Rare vent, beroepsdeformatie denk ik, in no time trekt papa een klein camera'tje uit zijn zak en flitst hij er , al lachend, op los. Als dat hier zo gaat....ik denk dat ik morgen maar eens per ongeluk  wat eieren uit de doos laat 'vallen'

Zagen, Zagen..

'We gaan een nieuw liveprogramma op de vrijdagavond doen, kun jij even kijken hoe het eruit moet komen zien?' Met woorden van gelijke strekking kwam deze opdracht op mij af. Tsja, dat valt niet mee, al jaren maken we tv-programma's vanuit RTV Drenthe's Atrium. Het Atrium is een kale, volstrekt witte ruimte midden in ons gebouw, veel glas met zicht op de redacties waarvandaan diverse kleuren kunstlicht het Atrium binnenvallen. Niet echt een ruimte waar je aan denkt als je een tv opnameruimte moet ontwerpen. Maar goed, de architect van dienst was ermee in zijn nopjes en vond dat we het er maar mee moesten doen. Na 4 jaar en vele programma's later ben ik nu een beetje uit-gecreativiteit. Ik heb zo'n beetje alle kleuren op de muren gesmeerd met dikke 2 kilowatts. Blackwrap met gaatjes om vlekken te maken met licht, projecties uit beamers, en steevast grote horizonbakken in de gangen en trapgatten geplaatst. Verder kom ik niet, dus was het tijd om de dikke 0 op de begroting voor decor maar eens een plaatsje áchter de komma te geven. Met het verzoek om me financieel in te houden én om er een multifunctioneel decor van te maken ben ik aan het tekenen geslagen. Het resultaat is 18 strekkende meter wand met ramen van melkglasplastic en onze bestaande monitoren. Éen en ander moet de suggestie wekken dat we in een gezellige ambiance vertoeven, dus fijne indirecte verlichting en warme kleurtjes. Blauw licht achter de raampjes, de titel van het programma in spiegelbeeld op de ramen, en de kijker vind dat we binnen zitten terwijl het buiten donker en koud is. Retrobehangetje erop plakken, en als we het over een jaar voor iets anders nodig hebben hangen we er een nieuw schoon triplex plaatje voor.

De practische uitvoering: Huusmeester Ton is handig met de hamer dus hij mag het ding bouwen, samen met camera/ licht collega Peter is hij zaterdag begonnen met 9 wandjes van 3 meter hoog en 2 meter lang. Vandaag heb ik met Ton de poten gemaakt want het ding mag natuurlijk niet live op zender omdonderen. Dat was nog een hele klus, want de basis moet zo kort mogelijk zijn anders neemt het teveel studioruimte in. Bovendien moet je 1 paneel met 2 man kunnen verplaatsen, dus een lichte oplossing werd gevonden.

Ik zou toch zweren dat Ton mij vroeg om de schoorlatten 1.90 meter te zagen, pas toen hij er één pakte met de dreigende woorden 'dit is géén twee meter vijftig!'  brak het zweet mij uit.. 'Ja hallo, ik ben de regisseur, geen timmerman'  het hielp niks. Morgen mogen we er weer 18 proberen op maat te zagen.

Ik hoop dat we eind van de week alles hebben verhuist van de werkplaats waar we te gast zijn naar het Atrium. Dan zal er behangen worden en kunnen we zien of het ook écht wat is. Ik heb er wel vertrouwen in, maar het nadeel van het werken in dat Atrium is dat alle collega's er wel een keer door heen moeten lopen, soms blijven ze dan even staan voor een praatje. Vaak ook krijg ik daar de opmerkingen als; 'ga je daar de tafel neerzetten?'  'Wat een lelijke kleur'  'Moet die stoel niet dichterbij?' Het zijn voornamelijk journalisten die gewend zijn dit soort vragen te stellen, en daar hebben we er nogal wat van in ons pand. Ach, ik kan er altijd weer trots op zijn als ik iets mag bedenken dat vervolgens in gestalte krijgt, en door veel kijkers een herkenningspunt wordt.

(Te koop: 18 latten 1.90 meter lang, nooit gebruikt. Kunnen enkele bloedspatten bevatten)

 

'Wat wil je..

..drinken?' vraagt Peter in de lawaaige kroeg. 'Doe maar een malt' antwoord ik, want ik weet dat ik hem en mezelf weer veilig naar huis moet sturen. Peter komt terug met een mooi bol glas op een even fraaie voet. Dat presenteren ze hier aardig denk ik en ik neem een slok, niet verkeert denk ik weer. 'Wat voor malt is dit Peter?' roep ik  'PALM!!'  schreeuwt hij terug. Zoals ik al begon, het was een lawaaige kroeg. Ik heb niets tegen stevig Napalmen na een dag werken hoor, maar deze slokken doen mij direct spijt krijgen van mijn aanbod om BOB te spelen. De cijfertjes in de rechterbenedenhoek van mij scherm vormen 02:26 op dit moment, en ik heb Peter net veilig bij zijn fiets in Assen afgezet. In Groningen zijn we naar de collegaborrel geweest. Mediacollega's van diverse pluimage ontmoeten elkaar daar bij tijd en wijlen, en keuvelen daar terwijl ze zich laven aan de versnaperingen die de goedlachse herbergier ons offreert. Gewoon zuipen en over televisie lullen dus. Gezellig, de één twijfelt over de toekomst omdat ze werkzaam was bij een niet nader te noemen facilitair bedrijf met wortels in Hongarije, en de ander verteld over hoe mooi het is om voor het eerst een live tv program te presenteren. Vervolgens een sausje van grootspraak over mooie shots, en een vleugje kankeren op camjo's en de maaltijd is kompleet. Ik ben er lang geleden ook eens geweest, en ik kan me er niet méér van herinneren dan het blad bier dat ik al struikelend over de RTL correspondente heen gooide.

Grappig hoe mensen veranderen naarmate ze meer aan Bacchus offeren, en ze ruiken denk ik dat ík niet hem meegedaan aan het drankgelag, want af en toe schuift er een collega aan die een droevig persoonlijk verhaal begint over twijfel en wanhoop. Deze gesprekken wissel ik af met een, inmiddels vertrouwd, bezoek aan het twalet. Want maltbier doet de blaas wel werken kan ik u melden, terwijl ik over de laptop grijp naar mijn pijpje pils. Terug op de kruk luister ik naar mijn collega's en probeer ik de stampende beats uit de speaker te negeren. Wanneer ik terugschreeuw weet ik zeker dat ik dit met de nodige consumptie doe, maar inmiddels is gebleken dat aangeschoten mensen mij daarin overtreffen. Ik veeg mijn gezicht af en wandel maar weer eens naar de bar, ik zou zweren dat ik iemand 'mietje' hoorde fluisteren toen ik een maltbier bestelde. Ik neem een paar pilsjes mee voor degene die dat wilde, zou ik ook niet 1..... Neen, op mijn schouders rust de taak om zowel mijn collega alsook de familie stationwagon veilig terug te brengen naar Assen. Peter stapte lachend op de fiets met de woorden 'de volgende keer rij ik wel..'  Ik weet het niet, ik heb een leuke avond gehad, kan me in tegenstelling tot de vorige keer, alles herinneren, én ik sta straks zo fris als een hoentje weer op. Ik ken mezelf, 's avonds een vent, 's ochtends geen stuiver meer waard. Misschien rij ik dan wel weer.

Er zijn veel foto's gemaakt, maar niet door mij. Ik vrees dat enkelen hier later nog wel terecht zullen komen.

Goedheilig..

Tis pakjesavond, Max ligt ziek op bed, en wij hebben een chocoladeletter opgevroten die ik heb gescoord bij een banketbakker in Meppel waar ik vandaag een sinterklaasstukje moest draaien.

Iedere keer als ik een sinterklaas zie lopen, moet ik terugdenken aan de keer dat de goedheiligman op bezoek was op ons eiland Klein Heemstede. Het was een zinderende zomerdag in 2006, 35 graden en 1 mafkees in een tabbert. Terwijl collega Gert en ik staan te gieren van de lach ligt de sint in de hangmat naast presentator Peter. Waarom wij lachen? In de korte stiltes die soms vallen kreunt de oude man constant: ' )&zu$ Chr!st^s, ik ga kapot hier!! '  De sint is het zat en begint bijkans te hallucineren, Ton, de man die onder de mijter en achter de baard schuilgaat heeft het moeilijk. Toch zet hij dapper door, want de show must go on... Op de vraag wat de Sint zelf nog wel een keer zou willen antwoord deze; 'Sinterklaas zou nog wel eens willen weten hoe het is om kindertjes te máken..' Gert en ik laten nu alles lopen, en de kans op een stabiel shot is nihil geworden. Als Peter het genoeg vind en de Sint laat vertrekken van ons eiland, zijn onze handdoeken in de nek volledig verzadigd met zweet uit het hoofd en tranen uit de ogen. Ook de tabbert begint zweetplekken te vertonen, en het wordt tijd dat Ton uit deze kwelling verlost word. Laatste woorden; "de sint wil bier!!!"  Dit brengt mij bij op een aantal leuke filmpjes die Meerkerk op zijn site heeft gezet. Fijne pakjesavond verder..

Promptverloren

Eigenlijk had dit werkje ook 'Pronkverloren' kunnen heten. Want mijn zeer gewaardeerde collega Marcel Pronk heeft aangegeven de omroep Drenthe te gaan verlaten. Zijn motivatie dit te doen laten we helemaal de zijne, maar we, en ik zeker, zullen hem wél missen. Sinds ik ging freelancen voor RTV Drenthe heb ik al close contact met Marcel gekregen, en bij zeer veel speciale projecten hebben we samengewerkt. Vaak ik als eerste cameraman die kwam zeuren om meer centjes voor extra cameraposities bij grote projecten, en hij als projectleider en de man die met zijn r**t op het budget zat, want dat moest niet de spuigaten uitlopen natuurlijk. Ook was hij degene waar ik me moest inlikken om gepland te worden op de interessante klussen, want Marcel was ook mijn planner. Samen hebben we leuke en mooie dingen gedaan, Boven het Maaiveld 1 was er één van. 'Marcel, het heeft gesneeuwd op de set, bouw jij even een sneeuwpop ja?'  En daar stond midden op de set in de kou een sneeuwpop te Pronken. Gieren van de lach bij Hillige Daag, Eurochamp, Maaiveld, 4 mei (ja, sorry hoor) En janken in Srebrenica. We hebben mooie jaren gehad, maar nu gaat hij werken bij een verhuurbedrijf in Grunn'    Pro-Vision heet het, en mijnheer Pronk is nu al begonnen om zijn glasbakken en mobiele regie-units aan me te verhoeren. ( je begint pas volgend jaar hoor !!)

Maar goed, een uurtje spitten in mijn fotoarchiefje levert de volgende bloemlezing op:

Marcel, het ga je goed, Do viđenja