'We gaan een nieuw liveprogramma op de vrijdagavond doen, kun jij even kijken hoe het eruit moet komen zien?' Met woorden van gelijke strekking kwam deze opdracht op mij af. Tsja, dat valt niet mee, al jaren maken we tv-programma's vanuit RTV Drenthe's Atrium. Het Atrium is een kale, volstrekt witte ruimte midden in ons gebouw, veel glas met zicht op de redacties waarvandaan diverse kleuren kunstlicht het Atrium binnenvallen. Niet echt een ruimte waar je aan denkt als je een tv opnameruimte moet ontwerpen. Maar goed, de architect van dienst was ermee in zijn nopjes en vond dat we het er maar mee moesten doen. Na 4 jaar en vele programma's later ben ik nu een beetje uit-gecreativiteit. Ik heb zo'n beetje alle kleuren op de muren gesmeerd met dikke 2 kilowatts. Blackwrap met gaatjes om vlekken te maken met licht, projecties uit beamers, en steevast grote horizonbakken in de gangen en trapgatten geplaatst. Verder kom ik niet, dus was het tijd om de dikke 0 op de begroting voor decor maar eens een plaatsje áchter de komma te geven. Met het verzoek om me financieel in te houden én om er een multifunctioneel decor van te maken ben ik aan het tekenen geslagen. Het resultaat is 18 strekkende meter wand met ramen van melkglasplastic en onze bestaande monitoren. Éen en ander moet de suggestie wekken dat we in een gezellige ambiance vertoeven, dus fijne indirecte verlichting en warme kleurtjes. Blauw licht achter de raampjes, de titel van het programma in spiegelbeeld op de ramen, en de kijker vind dat we binnen zitten terwijl het buiten donker en koud is. Retrobehangetje erop plakken, en als we het over een jaar voor iets anders nodig hebben hangen we er een nieuw schoon triplex plaatje voor.
De practische uitvoering: Huusmeester Ton is handig met de hamer dus hij mag het ding bouwen, samen met camera/ licht collega Peter is hij zaterdag begonnen met 9 wandjes van 3 meter hoog en 2 meter lang. Vandaag heb ik met Ton de poten gemaakt want het ding mag natuurlijk niet live op zender omdonderen. Dat was nog een hele klus, want de basis moet zo kort mogelijk zijn anders neemt het teveel studioruimte in. Bovendien moet je 1 paneel met 2 man kunnen verplaatsen, dus een lichte oplossing werd gevonden.
Ik zou toch zweren dat Ton mij vroeg om de schoorlatten 1.90 meter te zagen, pas toen hij er één pakte met de dreigende woorden 'dit is géén twee meter vijftig!' brak het zweet mij uit.. 'Ja hallo, ik ben de regisseur, geen timmerman' het hielp niks. Morgen mogen we er weer 18 proberen op maat te zagen.
Ik hoop dat we eind van de week alles hebben verhuist van de werkplaats waar we te gast zijn naar het Atrium. Dan zal er behangen worden en kunnen we zien of het ook écht wat is. Ik heb er wel vertrouwen in, maar het nadeel van het werken in dat Atrium is dat alle collega's er wel een keer door heen moeten lopen, soms blijven ze dan even staan voor een praatje. Vaak ook krijg ik daar de opmerkingen als; 'ga je daar de tafel neerzetten?' 'Wat een lelijke kleur' 'Moet die stoel niet dichterbij?' Het zijn voornamelijk journalisten die gewend zijn dit soort vragen te stellen, en daar hebben we er nogal wat van in ons pand. Ach, ik kan er altijd weer trots op zijn als ik iets mag bedenken dat vervolgens in gestalte krijgt, en door veel kijkers een herkenningspunt wordt.
(Te koop: 18 latten 1.90 meter lang, nooit gebruikt. Kunnen enkele bloedspatten bevatten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten