Blues in de wei, en wij erbij

De Drentse Bluesopera was een klus die al het hele jaar brandde in de agenda. Om twee redenen; omdat het een mooie grote klus was én omdat een mooi ingewikkeld grote klus was.
Net buiten Gieten was op een stuk landbouwgrond van 100 bij 100 meter een speelvlak uitgezet. Vanaf een tribune konden zo’n 300 mensen per keer het spektakel aanschouwen. Een koor, 6 hoofdrolspelers en trekkers vliegen van hot naar her over het ’podium’.
Wij kregen de opdracht om dit alles in beeld en geluid vast te leggen voor het nageslacht.
Ons lokatiebezoek hebben we gedaan tijdens een voorstelling. Regie, productie, audio en ondergetekende waren aanwezig op de tribune en we volgden de show met het draaiboek op schoot. Regelmatig zochten onze ogen elkaar en fronsten we de wenkbrauwen omdat het elke scène weer iets moeilijker werd voor ons.
Terug op de zaak heb ik met Fred, de regisseur een cameraplan en shotboek gemaakt, een volle dag bogen we ons over de totaalopname van de voorstelling en hebben we elke scène van een shotlist voorzien. Bart van het audio was intussen bezig met zijn geluidsontwerp. Twee disciplines die elkaar pas weer vonden op het laatst van de montage toen zowel beeld als audio was nabewerkt.
Op de opname zondag bouwden we de 5 camera’s die we nodig hadden. Twee met enorme telelenzen om de grote afstanden te overbruggen. Voor de camera’s en de vrachtauto’s zijn rijplaten gelegd omdat door de hevige regenval van die zomer het weiland enorm drassig was. De voorstelling werd vanuit de regiewagen live geschakeld terwijl in de wagen ernaast een straatje met recorders was gebouwd. Achter elke camera hing een recorder om zo later in de montage het tempo van schakelen aan te kunnen passen. In de audiovrachtwagen deed Bart intussen met zijn 10 vingers het meeste schuifwerk terwijl ook hij maar liefst 54 sporen op de achtergrond had meelopen.

Om twee uur zou de voorstelling beginnen maar 5 minuten voor tijd werd het publiek verzocht snel de tribune te verlaten en te schuilen in hun auto’s omdat er onweer zou overtrekken. Dat gebeurde en ook wij ontkoppelde en verlieten onze camera’s om te schuilen tegen het noodweer. Drie kwartier later was het over en konden we eindelijk gaan opnemen.

Na alle beeld-en audiomontage’s ligt er nu een prachtige registratie van een uniek project op de plank. Klaar om uitgezonden te worden in de middag en avond van eerste Kerstdag, én om geperst te worden op DVD die de gemeente Aa en Hunze wil uitdelen als relatiegeschenk. Als je kunt, probeer er 1 te pakken te krijgen want het is een project wat het bewaren meer dan waard is. Ik vind dat we er prima in geslaagd zijn om deze openluchtvoorstelling in de huiskamers te krijgen. Helaas krijg je als ’thuiskijker’ niet de geur van gras en mest mee, maar aan de andere kant; je hebt wel een dak boven je hoofd. Fijne kerst!

Zie ginds zinkt de stoomboot!

We zouden nog 1 aanvullende scene draaien voor de Sintklaasfilm van RTV Drenthe. Voor de dertiende keer komt die film er voor onze omroep, zou het daar iets mee te maken hebben? We hebben weer veel plezier gehad met de opnames, het was weer hard werken dit jaar. Eigenlijk te weinig tijd voor het vele werk wat zo'n film met zich meebrengt. Dat de dagen zo kort zijn in dit seizoen helpt natuurlijk ook niet, volgend jaar gaan we eind van de zomer filmen. Die blaadjes aan de bomen deren de kinderen natuurlijk niet. Bovendien is het water dan ook een stuk warmer, en dat is prettig als zich weer iets voordoet als gisteren.

Voor de extra scene moesten we met de hele ploeg naar een klein eilandje op het Paterswoldse meer. Ik zat zelf met mijn dure camera in een stevige speedboot waar vanuit ik later ook nog moest filmen. Samen met een paar acteurs. De rest ging in een stevige platbodem. Mijn geluidsman was met hun in dat bootje geklommen en we zouden elkaar weer treffen op het eilandje. Nu gaat het geluid wat de geluidsman mixed meestal via een kabel naar de camera, maar voor ons was het praktischer om dat middels een zender te doen. Terwijl ons bootje een zeilbootje sleepte wat onze snelheid beperkte hoor ik via mijn camera ineens een hoop geroep via de zender: 'hoooo,ho Theo! Pas op! Nee!!! Ooh k&......tschhhhhhhh'. En toen niets meer, ik draaide me naar achteren en zie door mijn zoeker het bootje met de collegas omslaan.

Wij lieten het zeilbootje gaan en gingen te hulp, met de gemene professor en de boef gingen we hun aartsvijanden de Sinterklaas, de politiepiet en meneer Rik redden! Nu al een mooi verhaal.
Ook onze visagiste Joke was overboord gegaan en omdat de politiepiet een echte held is had hij haar eerst op de drijvende boot getrokken. Meneer Rik hing hulpeloos aan de rand, Arjen de geluidspiet stond met een tas vol water en een druipende microfoonhengel te wachten en de Sint was naar ons bootje aan het toe zwemmen. Die moest maar eerst aan boord met zijn zware kleding, toen de audiopiet. En die eerst naar de kant, wij er ook uit en toen was er weer ruimte voor de andere 3 die het inmiddels al aardig koud kregen.

Toevallig werden we die ochtend gevolgd door een nieuwsploeg van onze omroep die een itempje maakten voor 2 december, voorafgaand aan de uitzending van de film. Ook deze collega stond erbij en filmde het hilarische tafereel vanaf de kant. Vandaar dat mensen misschien dachten dat het in scene was gezet, maar niets is minder waar.

En dan gaat het het verbazingwekkend snel. De omroep maakt een berichtje, snel wat screenshots en een filmpje op de site en voor je het weet gaat het het land rond. 'Het maakt niet uit hoe, áls er maar over je gepraat wordt!'
Daar kan geen advertentie of promo campagne tegenop.

De film is te zien in het weekend van 3,4 en 5 december op de nationale zender van Drenthe en op het internet natuurlijk!

De prijs

Vorige week woensdag had ik de eer om samen met collega Peter naar de uitreiking van de Stan Storimans prijs te gaan. Op voordracht van de eindredactie van RTV Drenthe waren wij hiervoor genomineerd met onze beelden in de reportages van het instorten van de zendmast van Hoogersmilde. Toen men mij vertelde van de nominatie was ik blij verrast en vereerd, en ik mocht zelfs een stukje op de radio vertellen over de prijs. Later ben ik gaan kijken welke anderen genomineerd waren voor de prijs. 15 kandidaten waarvan meer dan tweederde buitenlandreportages. En wat voor; Cholera in Haiti, aanslagen in Oslo, opstanden in Egypte en Libië en meer van dat kaliber. Een indrukwekkende lijst waarin onze beelden een beetje leken te verbleken. Wij reisden dan ook af in de wetenschap dat we geen ruimte op de achterbank hoefden te maken voor de prijs. Maar goed, je moet natuurlijk wel even je gezicht laten zien en we waren ook wel benieuwd naar de winnaar. Die winnaar bleek volkomen terecht de reportage te zijn die cameraman Ivo Coolen maakte voor Nieuwsuur in Egypte. De rest van de top bestond uit zeer indrukwekkende reportages uit brandhaarden vanover de hele wereld. Op de uitreiking werd er nog even op gewezen dat de prijs alleen kan gaan naar nieuws en actualiteiten reportages. Tevens werd er een oproep gedaan door de jury om meer in te zenden, ook vanuit de regio. Ik vermoed alleen dat het hier in Nederland wel heel erg uit de klauwen moet lopen voordat het over die dramatische beelden vanuit het buitenland heen kan komen. Ik heb diep respect voor de jongens (meisjes waren er helaas niet bij) die ervoor kiezen om dit soort werk te doen. Zelf wilde ik als klein jongetje al cameraman worden en dan het liefst oorlogscameraman. Nu ik een gezin heb is die drang verdwenen, bovendien ben ik niet journalist genoeg om dit soort dingen te doen denk ik. Bij het binnenkomen van de weduwe van Stan Storimans en hun twee kleine kindjes bleek voor mij maar weer dat de prijs die je kan betalen veel groter is dan die je ooit kan winnen.

Foto: KOEN SUYK

De Berg

Zolang die Polderberg niet naar ons komt gaan wij wel naar de berg.
Zojuist schiet het bordje Venlo langs de auto, we zijn weer in Nederland. Vanochtend vroeg vertrokken vanuit Zuid-Frankrijk terug naar huis.
We waren daar om een reportage te maken over de deelnemers die met de Stichting Mont Ventoux de gelijknamige berg zouden beklimmen.
Bijna 600 deelnemers gingen per racefiets, te voet, hardlopend en zelf met een rolstoel de 1912 meter hoge bult te lijf.
’Het zal pijn gaan doen vandaag, zowel fysiek alsook mentaal’ zo sprak de voorzitter gisterochtend voor de beklimming. Tijdens de minuut stilte die volgde werd duidelijk dat de pijn eruit wil. Door mijn zoeker zie ik veel mensen denken aan dierbaren die ze verloren zijn of gaan verliezen aan kanker. Om geld in te zamelen voor het onderzoek naar kanker zijn ze allemaal bereid om vandaag ook te lijden.
Wij volgen 5 deelnemers op hun weg naar boven. Allemaal hebben ze zo hun redenen om hier te zijn, maar aan de basis ligt dezelfde ziekte.
Eentje fietst naar boven om daar op de top een beetje as van haar, vorig jaar overleden, man in samenzijn met haar 3 kinderen uit te strooien. Ik krijg al een brok in mijn keel als ze het in het voorafgaande interview zegt.
Wonder boven wonder weten we al onze deelnemers op de berg terug te vinden. De fietster die voor haar vriendin 3 keer omhoog gaat, de hardloper, de presentatrice en collega die bijna haar zoontje aan kanker verloor, de handbiker die op armkracht omhoog gaat en de jonge weduwe.
Ik ren met allen het laatste stukje mee de finish over en laat mijn tranen vrijuit gaan. Door de kou en striemende regen op de top zal niemand ze zien. Tussen de druppels door zie ik mijn collega verkleumd Live radioverslag doen van dezelfde prachtige momenten op de finishlijn.
Ik doe deze pittige klus op ervaring en stel mijn ziel open voor alle verhalen en emoties die ik deze week over me heen krijg. Geef knuffels of aanmoedigingen aan mensen die er doorheen zitten en bijna bij de top zijn.
Nooit eerder stond ik zo midden in een reportage met mijn gevoel. Met trots gemaakt, een prachtig stuk over doorzettingsvermogen, saamhorigheid en kracht.

Trains and planes

Ik zit in de trein, tegenover me zitten mijn vriendin en onze Max. Isa, onze dochter, hebben we bij mijn ouders gelaten. Ze is nog een beetje te jong om zo lang geduldig te blijven. Max is dol op treinen, hij kan over niets anders praten en dat is de reden dat we nu lekker lang in de trein zitten op weg naar Schiphol om daar vliegtuigjes te kijken. Maar zelfs Max begint nu al te zeuren dat hij op de Ipad wil, hij wil filmpjes kijken en met de boze vogels spelen.
Ik denk terug aan de laatste keer dat ik samen met mijn vriendin op Schiphol was. Max zat toen net 10 weken in haar buik, en we kwamen terug van een buitengewoon avontuurlijke reis door Nepal. Avontuurlijk omdat er 4 dagen na onze aankomst in het land een ware revolutie uitbrak. Het land wordt al 20 jaar verscheurt door een sluimerende burgeroorlog, maar het hoogtepunt was tijdens ons bezoek. We zagen onze trip in het water vallen, zaten drie dagen zonder stroom in een hotelletje op een berg. Moesten vluchten naar ons hotel toen we tussen rebellen en de politie terechtkwamen. Hebben op weg naar een bestemming met de gids roadblocks moeten opzij schuiven, passeren en weer opbouwen onder toezient oog van de opstandelingen. Zijn korte tijd vastgezet in een ziekenhuis door boze dorpelingen en hebben de laatste week vastgezeten in ons hotel in Kathmandu omdat we het land niet eerder konden verlaten. Toen we dat wel konden zijn we in een bus van de overheid onder begeleiding van het leger naar het vliegveld gebracht. Om na twee dagen weer aan te komen op Schiphol. Het weerzien met onze familie was emotioneel, temeer omdat we konden vertellen dat we in verwachting waren van ons eerste kindje.
Nu 5 jaar later staan we straks weer op de luchthaven met onze Max aan de hand. Niet om weer weg te vliegen maar om weer in de trein terug naar zijn zusje te kunnen.

15 juli 2011

00.00 Ik lig net een kwartier in bed, morgen heb ik een korte nieuwsdienst. Om 11 uur pas beginnen dus ik kan Max lekker naar school brengen en dan thuis nog wat voorbereiden voor de buurtbbq van die avond.
02.00 'papa, papa kom eens, ik heb pijn in mijn beentjes..' hoor ik zachtjes vanuit de kamer van Max. Ik ga naar hem toe en wrijf wat over zijn benen die pijn doen van de groeipijntjes, had ik vroeger ook veel last van. Half uurtje later slaapt hij weer en ga ik er ook weer in.
05.00 Nu worden we wakker van Isa die huilt, mijn vriendin is aan de beurt om het speentje erin te doen maar ze roept me er al snel bij. Isa heeft overgegeven en alles moet schoon en het meisje in bad. We zouden niet meer gaan slapen.. Kort nachtje zo.
09.35 Max is op school en sta de wraps met roomkaas en zalm te bereiden voor vanavond.
11.00 Mijn nieuwsdienst is begonnen en als eerste staat een reportage in de stad op het programma, lekker in de buurt.
14.10 De repo in Assen is klaar als de verslaggever een berichtje over een brand in Hoogersmilde op zijn telefoon krijgt. Hij belt naar de redactie met de vraag of wij er even naar toe moeten, het is vlakbij dus we kunnen zo even kijken. We krijgen een go en grappen nog tegen de politievoorlichtster waar we net mee hebben gesproken dat we elkaar straks wel weer zien.
14.18 Ik vraag naar de naam van het bedrijf wat in brand staat want ik zie nog geen rookwolken en we zijn er bijna. Hij zoekt het op en zegt verschrikt dat het om de zendmast gaat. Onze ogen richten zich tegelijk naar boven en we zien een kleine rookpluim uit de top van de toren komen.
14.40 Ik heb al weer even vanuit een woonwijk staan filmen en we spraken met buurtbewoners. Als ik maximaal inzoom zie ik de verf van de mast springen, grote stukken vallen naar beneden. Ik weet dat mijn collega inmiddels aan het filmen is bij de brandweer dus ik permitteer me om even een stukje te gaan rijden om een beautyshot te maken van de toren en de dikker wordende rookpluim tegen de blauwer wordende lucht.
15.15 Ik heb beelden gemaakt van een hittecamera van een brandweerman. Ik zie perfect waar de brand is en hoe heet het is, hij verteld me tussen neus en lippen door dat ze net de toren hebben ontruimt want het kan nog weleens spannend gaan worden. Ik heb inmiddels al lang het cache geheugen van mijn camera lopen. Dat is een functie waarmee de camera altijd een paar seconden registreert ook al loopt de camera niet. Iets wat ik vaak gebruik in situaties waar nog weleens iets onverwachts kan gebeuren
15.24 Ik zoom net in naar een politiehelicopter met als bedoeling die te volgen tot hij achter de brandende mast vliegt als ik de verslaggever hoor “HIJ GAAT!” Snel zoom ik uit en ik zie in mijn zoeker hoe de mast met donderend geweld naar beneden stort, ergens hoor ik iemand in paniek schelden en vloeken. Met bonzend hart realiseer ik me dat dit een wereldshot moet zijn maar er is geen tijd om na te denken. Ik haal de camera van het statief en ga de geschokte mensen om me heen filmen. Iedereen staat met open mond te kijken naar de rokende puinhoop voor ons. De buurtbbq ga ik vast missen vanavond, er is werk te doen.
16.45 Ik heb veel gesprekjes opgenomen met ooggetuigen. 1 meisje was erg emotioneel, ze verteld ons dat het beheerdershuisje aan de voet van de mast hún huis is, en de vloekende man in mijn shot is haar vriend die zijn huisje al verwoest voor zich zag. Nu is bekend dat het huisje onbeschadigd is. Nu met spoed naat het gemeentehuis voor een persconferentie.
17.45 De persco is klaar en vlieg met razende spoed naar de studio om de uitzending van 18.18 nog te halen. Het lukt en ik krijg van veel collega’s de complimenten voor het shot wat inmiddels de wereld overgaat. Ik zie het op tv nu ook voor het eerst en ben van binnen kritisch over mijn kader..
19.30 Ik doe nog even de studiocamera van alweer de derde ingelaste uitzending, nog even en ik kan aan de bbq.
20.15 Ik gooi een hamburger op een bbq die al bijna uit is, draai een bierflesje open en sta de buren te woord die allemaal willen weten hoe het was.
00.00 Het vierde biertje zoekt zijn weg naar buiten en ik besluit om na het plassen nog 1 pilsje te nemen buiten en dan naar bed te gaan. Ik sta nu officieel zelf op punt van instorten. Wat een dag..

Trektocht

Zo, dat was me het weekje wel weer. Na een afwezigheid van twee jaar zend RTV Drenthe eindelijk weer de Trektocht uit. Voor mij de vijfde keer dat ik deel uit mag maken van een team wat lopend van het ene dorp naar het andere gaat. Elke dag weer een nieuwe route van ca 18 kilometer. Twee presentatoren een cameraman gaan te voet en een radiotechnicus in de verbindingswagen. Daarachter weer een ondersteunende auto met regisseur en productie.
Erg leuk om te doen, maar zeer zwaar. Die kilometers sjouwen met de camera, fullsize, en lekker meelullen met de presentatoren, iets wat ik normaal moet laten.
Mijn rol is een beetje teasend, ik maak graag de vileine opmerkingen die niet zelden sneuvelen in de montage. Net als zoveel, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Het is een soort roadmovie, je draait vanaf het begin de ontmoetingen en de loopshots, de hele dag door want je weet nooit of er na deze ontmoeting nog iets leukers volgt. We worden uitstekend verzorgt door het bedrijf, goede kleding en schoenen en een prima productie die voorziet in eten en drinken, en die brandstof hebben we nodig want het gaat schoon op terwijl we door de kijkers onderweg ook nog worden voorzien van gebak, koffie, ijsjes en dreuge worst. Ik hou van de Trektocht! Nu een weekje reguliere programma's draaien en dan nog een weekje knallen. De teller staat qua kilometers nu op 85 en qua gebak op 7.

Hier de afleveringen van donderdag en vrijdag: