zaterdag 13 augustus 2011

Trains and planes

Ik zit in de trein, tegenover me zitten mijn vriendin en onze Max. Isa, onze dochter, hebben we bij mijn ouders gelaten. Ze is nog een beetje te jong om zo lang geduldig te blijven. Max is dol op treinen, hij kan over niets anders praten en dat is de reden dat we nu lekker lang in de trein zitten op weg naar Schiphol om daar vliegtuigjes te kijken. Maar zelfs Max begint nu al te zeuren dat hij op de Ipad wil, hij wil filmpjes kijken en met de boze vogels spelen.
Ik denk terug aan de laatste keer dat ik samen met mijn vriendin op Schiphol was. Max zat toen net 10 weken in haar buik, en we kwamen terug van een buitengewoon avontuurlijke reis door Nepal. Avontuurlijk omdat er 4 dagen na onze aankomst in het land een ware revolutie uitbrak. Het land wordt al 20 jaar verscheurt door een sluimerende burgeroorlog, maar het hoogtepunt was tijdens ons bezoek. We zagen onze trip in het water vallen, zaten drie dagen zonder stroom in een hotelletje op een berg. Moesten vluchten naar ons hotel toen we tussen rebellen en de politie terechtkwamen. Hebben op weg naar een bestemming met de gids roadblocks moeten opzij schuiven, passeren en weer opbouwen onder toezient oog van de opstandelingen. Zijn korte tijd vastgezet in een ziekenhuis door boze dorpelingen en hebben de laatste week vastgezeten in ons hotel in Kathmandu omdat we het land niet eerder konden verlaten. Toen we dat wel konden zijn we in een bus van de overheid onder begeleiding van het leger naar het vliegveld gebracht. Om na twee dagen weer aan te komen op Schiphol. Het weerzien met onze familie was emotioneel, temeer omdat we konden vertellen dat we in verwachting waren van ons eerste kindje.
Nu 5 jaar later staan we straks weer op de luchthaven met onze Max aan de hand. Niet om weer weg te vliegen maar om weer in de trein terug naar zijn zusje te kunnen.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten