ziek

eventjes geen verhaaltjes, korrts en keelontsteking maken zich van me meester.

Champcar

Nou, de lawaaiklagers hebben hun zin. Niet op de manier zoals zij het zelf graag zien, maar Champcar komt in september niet naar Assen. Champcar gaat vrijwel zeker overgenomen worden door IRL, Indy Racing League. En de racekalender van IRL gaat gevolgt worden en daar staat Assen niet op. Jammer, na een aardig eerste jaar met een saaie race had er een waardig vervolg in kunnen zitten dit jaar. De nederlandse organisatie heeft voor 5 jaar het circuit van Assen gehuurt, misschien is het idee om er F1 tests te gaan doen, of het voor ons open te stellen. Ja, je moet het toch gebruiken, niet?

Hier het bericht van RTV Drenthe

Zie hier..

..de Heren in Kwestie in actie. Samen met onze Miriam voltooien ze de audiomontage voor de leader van morgen. Ingesproken door Klaas Samplonius, radiolegende en huidig hoofdredacteur van de zaak, vormt de leader een belangrijk deel van dit nieuwe programma. In de leader worden alle gasten aan tafel even voorgesteld, en krijgt de kijker een idee van de samenstelling van 'de tafel', zodoende hopen we dat het aantrekkelijk genoeg blijkt om de volle aandacht van diezelfde kijker te verdienen. Peter en Henk, de heren in kwestie, doen dit programma met volle inzet. Zij verwachten, net als ik, dat HIK kan groeien tot een vertrouwde stamtafel op de vrijdagavond. Iedere week word het een beetje beter, om dit onbedoeld te vieren is er af en toe een naborrel in een lokale taverne. Vorige week ben ik daar de hele zaterdag nog ziek van geweest. 'Je wordt oud papa' zijn de eerste woordjes van onze kleine jongen. Maar papa doet nu ook nog even mee in De Jongeheren, een kort intermezzo tijdens Heren in Kwestie. Nog voor de cameradoorloop nemen we een poppenkast op, 2 handpoppen nemen op eigenwijze de week door. Ik doe sinds kort door omstandigheden 1 van die 2 poppen, en ben blij dat de vuiligheid slechts door mijn hand en niet door mijn mond gezegd hoeft te worden. Binnenkort een exclusief kijkje achter de poppenkast op deze plaats.

Juichen !!

Een gejoel klinkt in de zaal, er wordt luidruchtig YES YES geschreeuwd. Neen, er is geen postcodewinnaar bekend gemaakt, aanleiding is een radioreportage die tijdens de uitreiking van de NLAwards een prijs heeft gewonnen. Bij mij maakt een plaatsvervangende schaamte zich meester, slechts 1 minuut voor deze losbandigheid was nog een fragment uit de repo te horen. Een man doet als ooggetuige verslag van het door hem zojuist aanschouwde; een vader springt met zijn 2 kleine zoontjes voor de trein, de kinderen spartelen in paniek tegen, maar de vader pakt ze bij de handjes, en sleurt ze toch mee de dood in. Een hevig geemotioneerde getuige spreekt het allemaal verbijstert en angstig beeldend uit.

Even daarvoor bedacht ik me hoe ik zou reageren als onze docu, die ook voor een prijs was genomineerd, in de prijzen zou vallen. Ik zou wel blij verrast zijn, maar zonder de dood van een jong meisje was de docu, en dus ook de nominatie geen feit geweest. Het is iets met relativeren.

Wij hebben geen prijs gewonnen vanavond, teleurstelling is er natuurlijk. Volgende keer beter, maar ik denk dat ik de uitreiking dan maar oversla, zolang er collega's zijn die de emotie van hun reportage laten overstemmen door hun eigen gejuich heb ik daar niets te zoeken. "Het gesprek met de ooggetuige wordt met respect gevoerd" staat geschreven in het juryrapport. Evenzo respectloos is de reactie op het winnen door RTV N-H. Schaam je..

topografie

'We moeten om kwart over 10 in Vries zijn, daar draaien we in de pauze van groep 8 een paar interviews met leerlingen die de CITO-toets aan het maken zijn. Daarna moeten we om kwart over 11 in Emmen zijn voor een interview met een directeur van een school die niet aan de CITO-toets doet'  Zuchtend stapt de verslaggever aan boord van de ENG 3. 'Ik heb het ook niet bedacht, maar we moeten in 5 minuten de quotes op de school halen...'

Het is 50 minuten rijden van Vries naar Emmen, in de 5 minuten die ons gegeven zijn moeten we tenminste 12 minuten materiaal draaien; interviewtjes met leerlingen en de invaljuf, shots van CITO-toetsende kinderen, waar van 1 dyslectisch kind wiens vragen gesteld worden middels een discman. En als het kan nog een exterieur van de school. Dan weer in de auto en (natuurlijk) te laat aankomen bij de afspraak in Emmen. Ik bel naar degene die het allemaal( ) geproduceerd heeft en vraag of de eventuele boetes voor de redactie zijn... 'Nee...ik bel wel dat jullie een kwartiertje later zijn' is het antwoord.

Het lijkt vanachter een buro op de redactie een kleine provincie, ons mooie Drenthe. Maar vanachter het stuur is het een stuk groter zo blijkt vaak. Bovendien heb ik de rare gewoonte om graag ergens 5 minuten te vroeg aan te komen, dit geeft me nét genoeg tijd om de plaats van handeling te observeren zodat ik efficient mijn opnames kan maken. Niets is genanter om te moeten vragen of het doek nóg een keer van de net onthulde plaquette getrokken kan worden. Ik maak me er dan altijd met een smoesje van af; 'sorry, we komen net van een uitgelopen rechtzaak vandaan..' In werkelijkheid heeft iemand op de redactie echt in zijn hoofd dat het maar 20 minuten rijden is naar Meppel. (40 minuten)

Als in Drenthe de bietencampagne of het aardappelrooiseizoen is begonnen kun op alle reistijden nog eens 10 minuten gooien omdat je dan het hele eind achter een tracktor rijdt.

Oefening..

..baart kunst. Kijk dat is meepannen, als je lang genoeg treintjes oefent kun je dit ook.

KedengKedeng

Vandaag heb ik weer met treintjes gespeeld. Een ovale baantje met daarop een Kruidvat treintje rijdt zijn rondjes, niet te snel want op de hoek staat een statief met een camera. Daarachter een stagiere cameraman die probeert om het ding mooi in het shot te houden. 'Netjes mee opzoomen, scherphouden, rekening houden met de draai en genoeg rijruimte houden' luidde de opdracht. 'Zo en nu jij even ' zei hij bijdehand.. Dat viel toch weer even tegen, maar ik heb me goed gehouden, na een paar rondjes ging het wel weer aardig, maar liet ik het ook weer voor gezien. Tis een goeie oefening voor een cameraman, het leert je goed gefocust bezig zijn. Maar tegelijk is het ook strontvervelend, na een half uurtje heb je het ook wel even gehad. Hij deed het prima, morgen maar naar het smalspoormuseum voor het grotere werk.

The Condemned

The Condemned is een film die gaat over een tiental ter dood veroordeelden die tegen wil en dank de hoofdrol spelen in een Live Internet Actie uitzending. Honderden camera's registreren hoe ze elkaar bevechten omdat de laatste overlevende de ultieme prijs wint; vrijheid. Vanavond zag ik de film, die zonder Big Brother hoogstwaarschijnlijk nooit gemaakt zou zijn. Op dit moment zijn er veel programma's die min of meer een spin-off zijn van John de Mol's bedenksel. Een goed voorbeeld is natuurlijk de Gouden Kooi, een huis waar een fraaie afspiegeling van de Nederlandse maatschappij strijd om het miljonairsschap. Overigens is De Gouden Kooi het oorspronkelijke idee van de Mol en zijn hulpjes, maar uiteindelijk zag Big Brother als eerste het levenslicht. De wereld is inmiddels wel ziek genoeg voor een gouden kooi.

Ergens in 1999 kreeg ik een telefoontje van mijn toenmalige baas van het NOB, ik zou tweemaal per week gaan draaien voor 'project X'  Zo luidde de werktitel van een programma, waar enkele projectmanagers al ruim een jaar mee bezig waren. Iedereen kende het, slecht weinigen wisten wat het precies inhield. 3 weken voor aanvang kreeg ik en enkele andere beginnende cameramensen een rondleiding in het huis in Almere. Als eerste cameramensen verkenden we het camerakruis, een +vormige ruimte midden in het huis waar 3 bemande camera's zicht hadden op alle vertekken in het huis. 2 weken voor aanvang begonnen de repetities, we moesten wennen aan het feit dat we veel onder- of boven ooghoogte moesten staan, en dat we niet ver genoeg op de 'as' konden komen. Bovendien werd er enorm veel over de as geschakeld door de , ook, beginnende regisseurs. Later in het programma leerde iedereen hier beter mee omgaan. Toen het programma eenmaal begonnen was wisten we dat we óf met een hele dure flop bezig waren, óf dat hier televisiegeschiedenis geschreven werd. Naarmate er meer japanners, amerikanen, duitsers en anderstaligen achter onze ruggen meetuurden door de doorkijkspiegels kregen we in de gaten dat het bijzonder was wat hier gebeurde. Toen ík de eerste tranen van Big Brother (die van Tara) in mijn viewer zag, en ik thuisgekomen begreep dat juist dat hét gesprek van de dag was, begreep ik dat er een nieuwe generatie programma's geboren was. Hier zitten dus toch mensen op te wachten. Vrienden van me wilde alles weten over de bewoners, en ze vroegen mij eerst hoe het met Bart was, voordat ze met mij wilde praten.

We werkten er in ploegen, een dagdienst, avonddienst en een nachtdienst. Aan het eind van een avonddienst moest je je om een uur of 1 's nachts door een zee van uitzinnige fans naar buiten worstelen. Achter de , inmiddels, dubbele omheining met bewaking hadden de die-hard fans zich verzameld om en masse, de verbijsterde bewoners toe te schreeuwen. Ook de bewoners hadden dus geen idee dat ze de hele wereld overgingen, en dat ze inmiddels wereldberoemd waren. Dit in tegenstelling tot alle andere deelnemers aan de verdere Big Brothers. Zij wisten hoe ze de camera's konden bespelen, en sloegen de wijze raad van Ruud in de wind. Ruud kón zichzelf nog zijn omdat hij geen idee had wat er gebeurde. Door verandering van werkgever heb ik geen Big Brother meer gedaan, vlak voor mijn vertrek heb ik nog wel een paar dagen gewerkt in De Bus van SBS6. Voor mij was toen duidelijk dat BB1 nooit geevenaard kon worden.

Dit alles leidde dan tot De Gouden Kooi, veel dieper kunnen we niet meer zinken. Maar ik heb nog 1 idee om weer een kaskraker als BB1 te maken; stuur de uiteindelijke winaar van The Condemned die villa van Terror Jaap en zijn vrienden in, en doe de kooi goed op slot.

Als hij kon toveren..

Vanavond keek ik met mij ega naar Uri Gellers goochelshow. Ik heb sinds de Staatsloterij Alfa's niet meer zo'n neppert gezien. Het zijn niet alleen overacterende tovenaars, het is gewoon een buitengewoon slecht gemaakte show. Even voor de duidelijkheid; ik ben geen Tv-recensent, daar zijn anderen veel beter in. Maar als ik op zaterdagavond naar de grotemensenzenders kijk, valt het me op dat er zoveel shit op is. Ik ga het maar niet teveel hebben over de (oud)collega-cameramensen die zich tijdens de backstage shows van Idols zo vreselijk aanstellen als ze in beeld komen. Ze leveren tijdens de gewone Idols uitzending genoeg uitstekend werk om ze meer dan serieus te nemen. Maar wat een blamage is die lepeltjesombuiger zeg.. Echt álles aan dat programma is tenenkrommend slecht, van de intens trieste Henk Jan Smits tot de 'celebs' die zich vele malen dommer voordoen dan ze vermoedelijk zijn. Volgens mij loopt zelfs de regisseur soms huilend de regiekamer uit. Ook Tooske maakt deze wanstaltige vertoning niet meer goed. Maak er nou gewoon een goochelshow van en houd op met die onzin. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde, maar dit lijkt meer op een wrede grap van hogerhand dan op een echte 'medium-talentenjacht'. Zelfs de fopketting van Tineke de Nooij en de armband die Nico Haak doodde waren overtuigender. Ik heb het één keer gezien nu, maar ik vrees dat het daarbij blijft. 

Terwijl ik dit zit te tikken word ik ernstig afgeleid door het volgende programma op SBS, Dancing Queen. Dit is best aardig trouwens, een soort Idols voor meisjes die goed kunnen dansen. Kijk da's een formule waar ik van hou. Stiekum moet ik nu bekennen dat ik ook heimelijk verliefd was op een danseresje uit het showballet van de Soundmixshow. Toen ik pas begon met dit werk zat ik als camera-assistent soms prettig dichtbij op de actie. Vandaar misschien dat ik dit soort talentenjachten beter kan waarderen dan de vleeskeuring van Hans Klok wannabee's.

zwart/wit

Wat is de overeenkomst tussen de onderdeeltjes in dit drieluik?
Het zijn alledrie voorbeeldjes van iets waar de televisie moeite mee kan hebben. Fijne streepjes in kleding, diepzwarte kleur van een jasje of een spierwit overhemd. Zwart en wit kan zo extreem zijn dat er geen enkele doortekening meer in te zien is. Iedereen weet dat. Fijne streepjes, dicht op elkaar gaan 'trillen' in beeld. Interfereren http://nl.wikipedia.org/wiki/Interferentie_(natuurkunde) heet dat. Iedereen weet dat. Maar toch komt het vaak voor dat mensen die in beeld dienen te komen kleding dragen waar 1 van deze 3 "do not's" in voorkomt. Soms zijn dit onwetende, nerveuse politici. Zij kunnen er niets aan doen, dat leer je niet op de mediatraining. Maar evenvaak kan dit een professionele presentator zijn, die ook wel weet dat het eigenlijk niet kan. Maar hij/zij krijgt de kleding door de strot geduwd van de sponsor. Die staat op de aftitel, en wil graag de nieuwe collectie aan de kijker tonen door deze te draperen over de ster van dienst. Over smaak valt niet te twisten, maar opvallend is hoe vaak de diepdonkere kleuren in de mode schijnen te zijn. Voor de kijker zijn de 'roosjes op de borstzak in gelijke effen kleur' niet zichtbaar. Die ziet alleen een donkere zak om de schouders van de presentatrice. Of de kijker ligt na een epileptie-aanval te schudden op de grond omdat de streepjes op de blouse een bijzonder vervelend effect hebben op het electronische oog. En soms is alles in harmonie, jasje goed, blouse in de plooi, bijpassende oogschaduw en meer van dat fraais. Maar plots draait de juffrouw naar een andere camera, en de enorme bedelketting om haar hals maakt een kabaal als een Hindoestaans offerfeest. Geluidsman in de stress, en de kijker thuis vraagt zich vertwijfeld af of de ijscoboer nu al weer in straat staat. Zou het een idee zijn om de kledingboer eens een workshop kado te doen, waar in klare taal gezegd word wat wel en niet kan voor de camera. Dat een presentator zonder stropdas ook heel professioneel kan praten, en dat de boodschap ook overkomt als er geen koebel om de nek van de ster hangt. Of dat iets fleurigs ervoor kan zorgen dat de klant niet alleen voor crematiekledij in je winkel komt. Het is maar een idee, dus gooi de lentecollectie maar op een bult, dat hangen we het voor de camera en kunnen we kijken of het wat is.