Juichen !!

Een gejoel klinkt in de zaal, er wordt luidruchtig YES YES geschreeuwd. Neen, er is geen postcodewinnaar bekend gemaakt, aanleiding is een radioreportage die tijdens de uitreiking van de NLAwards een prijs heeft gewonnen. Bij mij maakt een plaatsvervangende schaamte zich meester, slechts 1 minuut voor deze losbandigheid was nog een fragment uit de repo te horen. Een man doet als ooggetuige verslag van het door hem zojuist aanschouwde; een vader springt met zijn 2 kleine zoontjes voor de trein, de kinderen spartelen in paniek tegen, maar de vader pakt ze bij de handjes, en sleurt ze toch mee de dood in. Een hevig geemotioneerde getuige spreekt het allemaal verbijstert en angstig beeldend uit.

Even daarvoor bedacht ik me hoe ik zou reageren als onze docu, die ook voor een prijs was genomineerd, in de prijzen zou vallen. Ik zou wel blij verrast zijn, maar zonder de dood van een jong meisje was de docu, en dus ook de nominatie geen feit geweest. Het is iets met relativeren.

Wij hebben geen prijs gewonnen vanavond, teleurstelling is er natuurlijk. Volgende keer beter, maar ik denk dat ik de uitreiking dan maar oversla, zolang er collega's zijn die de emotie van hun reportage laten overstemmen door hun eigen gejuich heb ik daar niets te zoeken. "Het gesprek met de ooggetuige wordt met respect gevoerd" staat geschreven in het juryrapport. Evenzo respectloos is de reactie op het winnen door RTV N-H. Schaam je..