Relus..

Vannacht is Relus ter Beek overleden. Hij was nog altijd Commissaris van de Koningin in Drenthe, en een bevlogen politicus en sportliefhebber. Ik heb de man niet goed persoonlijk gekend, maar ik heb toch een aantal leuke momenten met hem meegemaakt. Zo was hij op onze uitnodiging in Srebrenica in Bosnie, 10 jaar na de val van de enclave waren wij van de omroep daar voor een reportage. De avond vóór de draaidag met ter Beek ontmoette we hem in ons hotel. Samen hebben we die avond daar gegeten.

'Is iemand van jullie wel eens eerder in Joegoslavie geweest?' vroeg Relus. Ik antwoordde dat ik 'officieel' hier nog niet eerder was. Natuurlijk vroeg hij wat ik precies bedoelde. Ik vertelde hem dat ik ten tijde van de Joegoslavie-oorlog aan boord van de Hare Majesteits Walrus voer. Een onderzeeboot uit de gelijknamige klasse, en wij verzamelde daar heimelijk informatie over de oorlog aan land. Relus veerde direct op en ik merkte dat ik daar een snaar mee raakte. Hij was in die tijd minister van defensie, en wist van de, toen, geheime missie die wij daar hadden. De rest van de avond zaten we te praten over de Neerlandse onderzeedienst, zijn bezoeken aan de Koninklijke Marine en natuurlijk zijn theezakjes avontuur.

'Edwin, geef maar even een gil als je gaat filmen, dan stop ik die sigaret even achter mijn hand weg'  Ons bezoek aan Srebrenica en de begraafplaats van Potocarie liet hem niet koud. Regelmatig trok hij zich even terug om in gedachten weg te zinken of liet hij zijn emoties de vrije loop. Voor hem een moment om een peuk op te steken, lekker voor het moment maar het staat zo lelijk op tv dus niet filmen.

Sinds die reportage wisselden we altijd wel een knipoog of een hand uit als we elkaar zagen. Hij was, zoals hij dat zelf ook zei, tenslotte de voormalige baas van die onderzeeboot bakker.

Vandaag was een drukke dag met extra uitzendingen en interviews met kopstukken uit zijn omgeving. Vanavond ben ik nog even gaan zitten voor die indrukwekkende reportage over  Srebrenica. Een bijzondere dag met een bijzondere man. Een drent onder de drentenaren. Mijn medeleven gaat uit naar zijn familie.

Hier een link naar de reportage: klik

poele poele poele....

Wanneer er om de één of andere reden niet meer dan 1 camera ergens is toegestaan, wordt vaak de afspraak gemaakt dat die camera als pool voor de andere omroepen. De Poolcameraman (Engels....niet de goedkope Oost-Europeanische tegelzetter) ziet zijn beelden dan bij alle aanwezige omroepen terug. Eerder heb ik dat namens de omroep ook al eens moeten doen. Vandaag dus weer, maar nu in de rechtbank van Assen waar de eigenaar van de afgebrande loods in de Punt terecht moest staan. Hem is ten laste gelegd dat hij schuldig is aan de dood van de drie brandweerlieden omdat hij zou hebben gerommeld met de zekeringen. Een deskundige was er niet zo zeker van dat dat de oorzaak is van de brand, en mogelijk wordt de verdachte dan ook op vrije voeten gesteld en gaat hij niet de 5 jaar brommen die het openbaar ministerie hem zo graag ziet doen.

Er zijn bedrijven waar men vaker met het Poolbijltje hakt, maar zoniet het onze. Dus moest er een plan uit de duim geschud worden. Zo heb ik er voor gekozen om met een arsenaal recorders naar de rechtbank af te reizen. 1 recorder zou naast mij in de rechtzaal staan, met daarin de schijf voor vijf. Deze master ging ik vervolgens kopieren voor de collega-omroepen. Idealer zou zijn om een touwtje uit de camera naar de kopierstraat te trekken, maar de edelachtbare stond het ons niet toe om een kabel de rechtzaal te laten verlaten.

Het was een dag van hollen en stilzitten. Hollen tijdens de schorsingen om alle interviews te draaien, daarbij wachtend op de collega's en andersom, en stilzitten tijdens de enorm langdurige verhoren die ik niet mocht filmen van de rechtert. Af en toe kon ik de zaal verlaten om eens bij te kletsen met de collega cameramensen van de andere omroepen. Het is wel een kleine wereld, maar vandaag kende ik ze allemaal goed, en dat komt niet zo vaak voor. Dus samen dronken we koffie, en wisselden we sterke cameramannenverhalen uit. Na afloop waren de omroepen dik tevreden met Destenis, en ik doe hierbij een oproep aan de winkel om ondergetekende en Appie S. te verblijden met een extra dik kerstpakket.

 

Buren..

Morgen is het Nationale Burendag. Dé dag om je buurt beter te leren kennen. Iedereen in Nederland kan een buurtfeest organiseren én daarvoor geld lospeuteren uit het Oranjefonds. Ik ken mijn buren al heel goed, met grote regelmaat vormt zich een groepje buren zich rond de picknickbank op het grasveld in ons hofje. Een spontane BBQ of drankgelag, en we hebben het leuk. Bindende factor in deze; de kinderen. Ik woon in een nieuwbouwwijk, en in ons hofje wonen 7 kinderen die jonger zijn dan 3 jaar.

Vanmorgen werden de door subsidie betaalde Huurfeestelementen hier afgeleverd. Een feesttent, bankjes en tafels, sumoworstelpakken en een enorm springkussen. Een eerder aangeschaft volleybalveld bepaald de verdere inrichting van ons hofje. Een bij de gemeente werkzame buurman heeft het geheel georganiseerd, en ivm het volleybalveld ook maar geregeld dat de wipkip 10 meter verplaatst is.

De Nationale Burendag is in beginsel niet voor ons bedoeld vrees ik. Wij gaan al heel aardig met elkaar om. Maar toch is dit een clubje dat de mogelijkheid tot een feestje niet zal laten schieten. De dames gingen vanavond met elkaar uit eten, de heren zetten het feestje (lees: tent, springkussen) alvast op.

Op de picknicktafel staan inmiddels enkele lege flesjes en blikjes bier tussen de 5 babyfoons. De mannen passen goed op.. De dames komen thuis, drinken nog een pot thee, en praten over de kinderen.

Tot zover het voorprogramma, morgen giet het los.

Iets nieuws..

Wat een heerlijke baan heb ik toch. Dit denk ik vaak als ik in het zonnetje door het Asser bos fiets op weg naar mijn werk. Een kwartier fietsen van mijn huis, nooit in de file, veel invloed tijdens het maken van programma's, vast salaris, af en toe een klusje buiten de deur en een paar leuke creatieve collega's. Collega's met wie ik al de nodige leuke programma's heb gemaakt, ook goede programma's en een paar programma's die we wel góed hebben gemaakt maar waar ikzelf niet voor zou thuisblijven. Het gaat dan om de kwaliteit. Creatieve programma-ideeen, en creatief licht en decor gebruik.

Maar de laatste tijd moet ik steeds vaker creatief met niets zijn. Dat wil zeggen dat het woord creatief te vaak in 1 zin met bezuiniging gebruikt wordt. Er is dan geen budget om een televisieprogramma het 'smoel' te geven die je denkt dat het nodig heeft, en dan moet je ineens maar 'creatief' doen. Een ander soort creativiteit dan die ik in gedachten had toen ik 12 jaar geleden met dit werk begon.

"Dan ga je toch ergens anders werken Stenis" hoor ik u denken. Dat kan, ik ben allround genoeg om voor een brede groep programmamakers te werken. Sinds ik geen freelancer meer ben heb ik echter niet zo'n groot netwerk meer. Ik zou ook kunnen solliciteren bij mijn vakbroeder Jan Rein. Maar dan moet ik toch echt verhuizen naar het door de Drenth zo gevreesde Westen. Ik kwam er ooit vandaan, maar inmiddels hebben mijn wortels zich verschoten in het Drentsche zand.

Rechts van het tekstvak waarin ik deze hersenspinsels schrijf verschijnt inmiddels een grote advertentie van Monsterboard. "Je nieuwe leven wacht op jou" staat er. Een teken van boven?? Maar waar is dat nieuwe leven? Is het in Hilversum, ik weet inmiddels dat dat voor mij niet meer het summum is. Waar je ook werkt, je hebt maar 1 baas en dat is de kijker. Welk logo er ook in de rechterbovenhoek prijkt, het moet gewoon goed zijn.

Misschien heb ik er wel gewoon zin an om iets nieuws te gaan doen. Misschien moeten we eens gaan nadenken over een nieuw programma om zo iedereen die in Drenthe is geinteresseerd weer aan de buis te kluisteren. Een nieuwe frisse benadering van het onderwerp, cameravoering en interviewen. Leuk, een collega heeft een halfjaar geleden al iets op papier gezet. Laten we dat er eens bij pakken, misschien heeft iemand er oren naar.

Er schieten me ineens allerlei 'creatieve' ideeen binnen. Shots, decors, belichting, draaistijlen, veel tussen de mensen op straat, altijd in de buurt, de stem van het volk, verdieping in de studio...... Genoeg stof tot nadenken zolang schraalhans de keukenmeester is. Ik weet zeker dat ik morgen weer fluitend op de fiets naar mijn werk ga. Tis tenslotte de eerste dag van mijn nieuwe leven...

Vulling..

Om een uitzendcarrousel precies 1 uur te laten zijn moet wij van de omroep regelmatig promo's en clips tussen de programma's plaatsen. Die clips worden met regelmaat door de betreffende artiest zelf door de brievenbus gegooid. Aan iemand in ons bedrijf dan de taak om te kijken of het werkje wel aan de laagste kwaliteitsstandaard voldoet. Zoniet dan zal het de lijst met vulclips niet halen. Zoja dan wordt het aan het systeem toevertrouwd, en kan de regisseur van dienst zijn lievelingsliedjes delen met de kijker. Zo zijn er regisseurs die louter Belle Perez laten zien, waarom is mij een raadsel ;-)  Anderen maakt het geen moer uit, als het liedje maar precies 3 minuut vierentwintig duurt, dan sluit het volgende program weer op de juiste tijd aan. Zelf geef ik de voorkeur aan eigen werk, dat is dan een optreden die uit een eerder uitgezonden programma is geknipt, een beunklus van ondergetekende of een clip gemaakt 'tussen neus en lippen door'

'Heb je even een half uurtje de tijd? Hansen Tomas komt zingen en ik wil er even een clipje van maken' zo sprak onze vormgever deze week. Een kwartier later zou mijn half uurtje ingaan. Geen tijd om de foeilelijke radiostudio uit te lichten, maar snel even de Jib opzetten moet lukken. De vormgever moet het maar zwart-wit maken, dan is van het TL-licht niet meer zoveel te zien. 4 snelle takes later stond het erop. De eerste take met wat 'out of focus'  bewegingen, daarna de lipsync close up, handjes op de piano en tot slot een ruim medium. Daar doe je het maar mee. De volgende dag was het al klaar, en zag ik dat het goed was, zoals een goed editor betaamt had Fred alle shots gelezen, en de overgangen keurig gezien. Wanneer je de clip op de zender ziet, kun je gelijk al voorspellen wie de regisseur van dienst was.

(wat jammer dat YouTube het niet altijd zo nauw neemt met de aspect ratio, origineel is natuurlijk 16:9)

Snel..

..voordat het te laat is. Vlug nog even een weblogje schrijven. Later deze week gaat namelijk de Huge Motherf*cker deeltjesversneller in Zwitserland draaien. In deze Large Hadron Collider gaat professor Barabas een oerknal reconstrueren, en sommige mensen zijn bang dat daarbij een zwart gat ontstaat waardoor wij allemaal (u ook) als vieze drab in het doucheputje van het heelal verdwijnen. Dat zal allemaal zo snel gaan dat 'Zie nou wel..' zeggen niet eens lukt. Dus daarom deze blog van uw met een writersblock kampende auteur.

In Nederland kan 1 klager het verzieken voor een hele bevolking. Zulks zien we op dit moment natuurlijk ook met het TT circuit in Assen en Circuit Park Zandvoort. De baanverlenging van vliegveld Eelde wordt nu al 20 jaar tegengehouden door een kleine club klagers. In het buitenland kent men deze klaagcultuur schijnbaar niet, als men al kan klagen moet dat tegen een muur....  Wellicht is het zinvol om de Stichting Geluidshinder Baggelhuizen, Vole én de heer Lever op excursie naar Genéve te sturen. Wij zorgen wel voor karton en de stiften.

Ik vond het fijn om deze Blog voor jullie te onderhouden, mocht het zo zijn dat de oerknal tóch niet het bestaan van onze aarde deed creeeren, dan spreek ik u volgende week weer. Dank u.