Het is 2020...

Dag lieve Max, je kan inmiddels goed lezen. Dat geeft mij de kans om iets op te biechten..

Op 22 september 2010 heb ik tegen je gelogen. Jij bent gaan slapen met de gedachte dat ik 's nachts jouw speentje aan een ballon heb laten opstijgen zodat hij bij de spenenfee terechtkwam. Samen hebben we met onze ogen dicht gevraagd aan die lieve fee of ze jouw trouwe speentje wil ontvangen en wil geven aan een klein kindje die nu een speentje nodig heeft. Toen heb je er een kusje op gegeven en zachtjes gefluisterd 'dag speentje..'
Ik heb nog even moeten beloven dat de speen echt aan een ballonnetje naar boven zou gaan en ik heb gezegd dat ik dat doe als het nacht is…
Een week eerder was je gevallen en had je een enorme snee in je lip, daar kwam een grote korst op en omdat het zo'n pijn deed kon je je speentje niet in. Al die dagen lag je er mee in je handje in bed.

Nu is je mondje beter en je handje leeg en heb je afscheid genomen van iets wat al sinds je geboorte bij je was..Gelukkig heb je je KoiKoi nog, dat lieve gele vogeltje wat je koestert als ware het je rijkste bezit.
Morgenochtend krijg je een cadeau van de spenenfee en ben je weer een stapje dichterbij die grote jongen die je zo graag wilt worden.. Slaap lekker lieverd.

De Spenenfee (papa)



Max, peentje, KoiKoi en papa in 2008

Iedereen kan het!

Iedereen is journalist! Althans dat willen sommige mensen ons doen geloven. Burgerjournalistiek heet zoiets en iedereen kan het en mag het. Iedereen is bij machte om een site op te zetten en zijn eigen stukjes er op te plaatsen. Zoiets als deze weblog, maar ik ben geen journalist, en dat probeer ik ook niet te zijn. Als cameraman ben ik soms dienstbaar aan het journaille, ik denk ook mee indien gewenst, maar ik ben geen journalist.
Omdat er mensen zijn die wel journalistje willen spelen gaan ze op zoek naar misstanden in de wereld. Dan heb ik het niet over een chinees gezinnetje wat na 10 jaar wonen en wennen in Nederland door de ambtenarij terug wordt gestuurd naar land van makelij. Nee, men kiest de makkelijke weg en filmt met de Nokia een plassende agent of een te hard rijdende overheidsdienaar. Of men spreekt schande van een foto waarop een burgemeester van een niet nader te noemen hoofdstad van Groningen met twee glazen bier in de hand staat..
Helemaal hilarisch wordt het als serieuze media die berichten ook overnemen. Dat vind de zolderkamerartiest prachtig! Gerechtigheid, nu is het tijd om door te pakken. Wethouders in de kroeg, politieagenten zonder pet buiten. Soldaten die met de hand in de uniformjas over straat gaan.. Allemaal zaken die wij als brave burgers eens aan de kaak moeten stellen. Want met de Nokia in de hand durven we alles, GeenStijl plaatst alles, en misschien heeft de andere media een tekort aan echte journalisten en willen zij de beelden ook wel!

Maar misschien is het wel goed dat iedereen journalist is, want dan zou de wereld er een stuk mooier van worden. Als we elkaar aanspreken op elkaars gedrag is dat een goed ding vind ik. Als we het maar niet doen om iemand aan de schandpaal te nagelen, want dat is niet aardig..

Potje en poedie

Volgende week vrijdag is de mooiste dag van de rest van zijn leven. Dan trouwt Martijn en om dat te vieren namen we hem gisteren mee op tocht. Hij dacht dat hij voor RTL nieuws moest draaien, maar zowel de verslaggever als de productie zaten in het complot om hem op de plek te krijgen waar we hem wilde hebben. Terwijl hij in de stromende regen het interview staat te draaien lopen wij achter de gast zijn shot in.. Martijn kijkt verstoort op uit de viewer en spreekt zijn bekende zin '...en gestopt!'
Dan herkent hij ons en is de rest van de dag van ons. We nemen hem onder andere mee naar de snackbar Fekken in Muntendam waar hij vroeger eierballen draaide. Dat mag hij voor ons allemaal nu weer doen. Als we binnenkomen wordt Martijn onthaald door de Groninger zanger Erwin de Vries. Hij staat midden in het etablishement met een gitaar en zingt Doe.. Ik voel bij iedereen wat emotie opkomen en de snackbar is stil.. Niet alleen de eierbal zit als een blok in de maag
Dat is anders als Erwin de knaller Poedie inzet. Ik versta geen reet van het gronings, maar de rest van de aanwezigen, de wachtenden incluis, zingen het lied uit volle borst mee.
Ik heb Erwin de Vries heel hoog zitten. Zijn stem is geweldig en zijn teksten altijd raak. Hij kreeg mij al eerder aan het janken. 2 jaar geleden registreerden we de herdenking van de 3 omgekomen brandweerlieden uit de Punt. Toen speelde hij ook het lied Doe, ik stond te draaien op camera 3 en jankte ongezien mijn viewfinder vol. Martijn, waarmee dit verhaal begon, maakte met Erwin een clip van een andere tranentrekker. Het lied Mien Laid staat bij mij heel hoog in het rijtje van mooiste ooit. Ik versta niet alles, maar weet dat het lied is wat uit het diepst van de ziel komt. De clip is prachtig, met daarin zelfs een rol voor de meiden van Martijn. Met 1 ervan trouwt hij dus volgende week, ik heb der zin an en mag ook komen, samen met mien poedie..

verTrouwen

Het was gisteren een prachtige dag. De zon scheen sinds lange tijd weer eens zijn warmte over ons heen, prachtige wolkenluchten sierden het Groninger platteland en louter blije gezichten om me heen. Twee heel speciale mensen gaan trouwen met elkaar, Chiel en Mirjam. Enkele maanden geleden vroeg Chiel me of ik hun huwelijk wilde fotograferen, hij is ook cameraman en ik vroeg hem nog even of hij niet 'filmen' bedoelde.. Nee zei hij, fotograferen. We vinden dat jij mooie foto's maakt dus jij moet dat die dag dan maar doen...
Zoveel eer kan ik niet weigeren, en als bij toeval mag ik 2 weken later het huwelijk van onze vrienden Martijn en Marlies ook al 'doen'. Ik doe nooit huwelijken en dus vind ik dat ze me nogal wat verantwoording in de gympen schuiven. Ik laat me nog wat moed inpraten door mijn vriendin en check voor de 7e keer mijn spullen.
Met de spanning in mijn lijf rijd ik 's ochtends richting het achterland van Groningen. Ik begin bij de bruid en leg veel details vast. Als ik even alleen ben met haar vertelt ze me het verhaal van het tasje. Deze heeft ze jaren geleden van haar ouders gekregen, nu ken ik Mirjam niet echt als een tasjesmens maar dit tasje staat fantastisch bij haar outfit van die dag. Alsof het altijd zo heeft moeten zijn, niet lang geleden zijn haar ouders overleden.. Dit verhaal zorgt ervoor dat ik nog voor haar ja-woord samen met haar sta te huilen.
De tranen die later op de dag door velen gelaten worden zijn van louter geluk, ook ik heb zelden zo'n mooi stel gezien. Een droomhuwelijk wat 's avonds in hun eigen tuin met hun vele vrienden en dierbaren gevierd wordt.
Vandaag ben ik begonnen met het verwerken van de enorme reportage die ik heb gemaakt. De sfeer komt helemaal over, ik kan los met mijn stijl en geniet weer van ieder moment. Het is ze zo gegund.. Ik ga hier nog niet zoveel verklappen, die mooie mensen genieten nu van elkaar in een ver oord, en zij hebben straks natuurlijk de primeur.. Gefeliciteerd!

Krassen en deuken

Vandaag was het weer eens zo ver. Schade aan de bedrijfsauto.. Door mijzelf toegebracht, althans.. door een lantaarnpaal welke ik over het hoofd zag. Het was ook een drukte van belang daar in Gieten bij de Holland ladies tour. Wielrennen voor dames die met elkaar strijden in de wereldtop. Eerst was het nog de bedoeling dat ik de koers zou volgen vanaf de motor, maar omdat er slechts een kort nieuwsitem van gemaakt zou worden is besloten om op plaatsen langs de weg te gaan draaien.
Al bij het verlaten van de startplaats ging het mis, een paal in de dode hoek van de spiegel scheurde zich langs de bumper, daarbij een achterlicht stuk makend...
Jammer, de laatste keer was alweer 1 jaar geleden, toen reed ik een complete achterruit eruit.
De rest van de draaidag verliep goed, behalve dan dat moment waarop de bijrijder me vertelde dat we nog wel even linksaf het parcours op konden omdat 'ze' er toch nog niet aankwamen. De bijrijder vertrouw ik blind, hij zit in de organisatie en kent het parcours op zijn duimpje. Toch schrik ik me een petje als ik door een jury auto in de berm geduwd word, ook een politiemotor komt dreigend op ons af. Een politieagent zwaait als een schoolmeester met zijn korte dikke vingertje ons op onze plaats.. De man is denk ik met een helm op geboren, het lijkt me onmogelijk hoe hij anders dikke harsens in die helm heeft gekregen.. Maar de sterke arm heeft gelijk, 5 seconden later stormt het peloton op ons af. We hebben ze dankzij bromton ontweken.
De regen verdwijnt en het zonnetje schijnt.. De finishvlag valt en Marianne Vos wint de koers.
Het was een boeiende middag, volgende keer maar weer op de motor, achter de veilige rug van Dirk of Gert. Dan rijden we met de koers mee, in plaats van ertegenin of tegen palen aan.....

Inbraak bij RTV Drenthe

Op de toko krijgen we een compleet nieuwe huisstijl en vormgeving. RTV Drenthe door de wasstraat zeg maar, een frisse nieuwe look and feel' zoals de paarse broeken dat noemen. Een paar mensen konden niet wachten een kijkje te nemen...

Kruimels..