Logline

Ik steek mijn vinger op, want na oogcontact met mijn overbuurman weet ik dat tenminste twee mensen aan tafel met dezelfde vraag worstelen. 'Wat is een LogLine eigenlijk?' vraag ik.

*7 mensen zitten om een tafel en brainstormen over de nieuwe vormgeving voor tv, radio en internet*

'Een LogLine is een beschrijving of synopsis die in 1 zin het verhaal neerzet.' Dat is ongeveer het antwoord dat ik krijg.

Voor de duidelijkheid, ik zit aan tafel in een gezelschap van collega's die ook in de radio of tv zitten. Deze avond is een allereerste Brainstormsessie ten behoeve van de nieuwe vormgeving van RTV Drenthe die na de zomer van 2010 moet gaan draaien.

De paarse broeken die in de ontwerpfase pas aanschuiven zijn er dus nog niet eens bij, en toch vallen er regelmatig termen als "een stukje, hun ding doen en LogLine" ter tafel.

Soms is het zo moeilijk om te zeggen dat je iets 'gewoon' mooi vind. Dan moet je het ineens beschrijvingen meegeven als; vlot, jong, dynamisch maar organisch..... Gelukkig werd ik vanavond met de opdracht naar huis gestuurd om de volgende keer te komen met een montage van fraaie, moderne studio decors en voorbeelden van strakke (maar toch organische) vormgeving. Op zoek naar wat ik mooi vind, en dat met anderen delen, dat is leuk.

De komende week struin ik internet af op zoek naar zulks. Heeft u tips? Graag even reageren middels onderstaande link.

LET OP! Ik ben op zoek naar een stukje input, we gaan niet te lang broeden op een conceptueel ei, maar het moet wel spiffy. Focussen op de toekomst, resultaatgericht, pro-actief en niet reactief. De core-business niet uit het oog verliezen, met een beetje kostenbesparing in het achterhoofd creeren we een win-win situatie voor de omroep en de belastingbetaler. Kom dus met een quick and dirty idee, dan schieten we er later wel gaten in.

Ik heb er zin an, 2010 word een leuk jaar!

Aftasten

Als we binnenkomen in het cafe waar we deze week de opname van het spelletje gaan doen slaat de schrik mij om het hart. Het is wel erg klein en er is maar 1 plaats om de speeltafel neer te zetten. Samen met mijn cameracollega's verken ik de ruimte en bepalen we waar we de camera's en het licht neerzetten. Camera'S, want de kroegeigenaar, hierna te noemen de Kastelein, vroeg mij waar ik de CAMERA neer wilde zetten. De man, en zijn vrouw, was het duidelijk niet duidelijk dat er meerdere camera's vanavond dienst zouden hebben.

De spanning werd nog een beetje verder opgevoerd toen de Kastelein ons meldde dat de tafels achter ons eigenlijk niet weg konden, omdat er dan geen ruimte meer zou zijn voor de, misschien wel, 60 klanten.

'Dit is geen geschikte lokatie', mompelde ik.. Ik dacht zacht genoeg maar Meralda, onze stagieuze, fluisterde mij zachtjes toe dat ik aan het hardop denken was.. Om geen ruzie te krijgen met de Kastelein en zijn waardin zijn we maar gewoon gaan bouwen, dan zou het wel goed komen.

Het kwam natuurlijk ook wel goed, mede doordat de beloofde 60 klanten niet kwamen opdagen. Opname geslaagd, Kastelein tevreden, wij ook tevreden.

Het komt vaker voor dat ik ergens binnenkom en dat de magie van het televisie maken de gast of bewoner ernstig overvalt. "Goh, wat een boel lampen/kabels/mensen/auto's/tijd/etc/etc hebben jullie nodig voor zo'n shotje..."

Eenmaal bij de mensen binnen kijk ik eerst rond om een geschikte plek te vinden voor de opname. Waar komt het licht vandaan, wat wordt mijn achtergrond, heb ik genoeg ruimte om wat verder weg te staan, waar zijn de stopcontacten voor mijn licht, links of rechts in beeld en ga zo maar even door. Ik kan niet meer bij iemand op verjaardagsvisite zonder de parameter grondig te verkennen. Meestal stel ik voor dat de programmamaker even gaat voorspreken met koffie, terwijl ik de setting maak. Ik vraag dan of het goed is als ik met meubelstukken ga schuiven ten gunste van het plaatje. 1 keer maakte ik de fout door voor de grap te zeggen dat ik het bijzettafeltje met het porseleinen hondje in een andere hoek van de kamer zou terugplaatsen, omdat het daar beter tot haar recht kwam... ' NEE, je zet het gewoon weer terug waar het hoort.. Kiek maor, daor op die platte plekk'n in het kleed..' bits(ch)te de oude dame met de paarse kleurspoeling in het grijze haar.

Voor een meercamera opname waren mijn collega Gert en ik in een hotel in Hoogezand. Een paar kabels van het licht moesten we nog even tegen het plafond wegplakken. Uiteraard gebruikten we daar ons reddingsmiddel gaffer tape voor. 'Kijk wel uit, want dat is een paar weken geleden pas geverft' waarschuwde de hotel eigenaar ons nog. "Komt goed, geruststelde wij de man, dit laat geen lijmresten achter" En dat klopte, samen met de lijmresten trokken we ook keurig de dure verf van de balken af.

Een nieuw begin..

Alle begin is moeilijk. Begin maar eens met een nieuwe weblog, er zijn dagen dat ik wel 5 blogs kan schrijven maar er de zin en tijd niet voor heb, en er zijn dagen dat ik gebogen over het keyboard geen fatsoenlijke zin op het scherm krijg.

Toen ik als cameraman begon was ik onzeker over mijn kunnen, en dat niet alleen, ik keek op tegen de mensen die bij het toenmalige NOB TV mij het vak zouden bijbrengen. Zelfs zoveel dat ik als de dood was om stomme dingen te doen, en ik zette mezelf teveel op de achtergrond zonder het geduld te hebben om 'ontdekt' te worden.

Inmiddels ben ik op een plek gekomen waar ik zelfs zelf mag ontdekken. Af en toe duikt er een stagiaire cameraman/vrouw op waarin ik mezelf herken. Ik kan diegene dan kneepjes bijbrengen en gun hem/haar dan de ruimte om het talent te laten rijpen. Voor ons cameramensen is dat een zegen, om jonge mensen te zien met liefde voor het vak en de zin om er iets mee te doen.

Een beproefd middel om die liefde (en het geduld) te testen is het 'treintje'. Een model spoorbaantje in een ovaal, waarop een treintje rijdt welke door de cameramensch correct gevolgd dient te worden. Nu heb ik een nieuwe frisse stagiaire die nog nimmer van het treintje had gehoord....school, ga je schamen...

Afgelopen zaterdag heb ik, tussen de verjaardag van onze eersteling en pakjesavond, weer eens voor de sport gewerkt. Marathonschaatsen was in de buurt, en wij waren er dus ook. Nu schaatst men in grote delen van de wereld op een ovale baantje dus hoe mooi zou het zijn om haar (de stagieuze) mee te nemen. Met twee camera's onder de arm betraden we de ijsarena om te zien dat deze oefening door meerdere omroepen als nuttig ervaren wordt.

Ook de collega's van RTV Noord en de Omrop uit Friesland hadden een aankomend talent meegenomen. Zeer veel camera's aanwezig dus, en de organisatie voelde zich zeer vereerd

door zoveel media aandacht ;-)

Wetende dat ik het materiaal ook moet beoordelen en van de nodige repliek moet voorzien, zag ik mezelf genoodzaakt goed mijn best te doen op mijn eigen werk. Dit wordt door haar misschien wel als lesmateriaal gezien....

Morgen ga ik haar materiaal terugkijken, en weet ik dat het bij +3dB en open diafragma verdomd moeilijk scherphouden is. Ik zal haar sparen.

Spaart u mij ook? Na lange tijd afwezig, en de belofte om te stoppen met de Blog, probeer ik het gewoon weer. Een storm van protest (3 mails.....) en ik ga maar weer schrijven maar er kan hier en daar nog een D of T verkeerd staan..

Ach, alle begin is moeilijk, ook een nieuw begin.

Aftiteling

Ieder begin kent een eind. Het eerste bericht op mijn weblog dateert van 6 mei 2007, het laatste wordt nu door u gelezen. De laatste maanden werden de berichtjes steeds zeldzamer, door een tijdgebrek en gebrek aan zin om te schrijven. Tweehonderdnegen berichten gingen dit laatste bericht voor, af en toe lees ik er nog wel eens 1 terug. Ik zie dan soms frustratie opgetekend. Frustraties over het werk, collega's, beleid en meer van zulks. Dagelijks merk ik dat een aantal van die frustraties nog altijd bestaan en dat er niets verbeterd is. Dat is ook niet erg.

Soms had ik zin om een leuk verhaaltje te tikken, maar als ik dan op Rein zijn blog kwam zag ik dat hij er net over had geschreven. En dat doet hij veul beterder als mij, en met de juiste D of T. De vaste lezers deze kennen deze blog vast al, zoniet kan ik u hem van harte aanraden.

Overigens blijft het niet stil rond Destenis op internet. Met een Flickr account en hyves en Twitter ben ik nog altijd op de draod te vinden.

Over twee maanden hoop ik als trotse vader ons tweede kindje te mogen vasthouden. Max, onze eersteling, plast inmiddels op de wc en slaapt in zijn grote kamer. Ook hij verheugd zich op zijn broertje of zusje. Op de fabriek gaat het prima, veel programma's in het vooruitzicht. We moeten 'creatief' blijven omgaan met centjes, altijd te weinig en teveel wensen. Volgend jaar een nieuw tv montage systeem, nieuwe vormgeving en decor en op zoek naar de vervanger voor onze lijn XDCAM camera's.

Nu is het klaar, bedankt voor het lezen en wellicht tot de volgende weblog over een paar jaar.

Deze blijft nog even beschikbaar om me over te halen te blijven, om juist te stimuleren zo snel mogelijk te sluiten. Voor privegebruik ga ik trouwens alle verhaaltjes in een fotoboek laten afdrukken. Dag allemaal...

Handycam

Op de camping kregen mijn ega en ik het over videocamera's. Niet mijn favoriete onderwerp omdat videocamera's over het algemeen waardeloze dingen zijn. Als je gewend bent om met een beetje knappe glasbak op je nek te lopen is zo'n plastic ding van de Scheer en Foppen geen fijn iets. Nu hebben we van onze eerstgeborene wel een dikke 10.000 foto's, maar nauwelijks fatsoenlijk bewegend beeld.

Op mijn werk maak ik montageklaar materiaal, een feest om mee te werken. Maar thuis zwaai ik het ding minutenlang om mijn kind heen in de hoop die leuke blik van daarnet nog even mee te pikken. Al die minuten vullen aardig wat bandjes, en inladen en spotten is niet mijn ding.

Nu heeft collega Fred een aardig Canon camera'tje waarmee hij in HD (720p 30fps) kan filmen. En in een knappe kwaliteit zonder dat de autofocus gaat zoeken, en de belichting is vast te zetten. Zo'n ding moest er dus komen, en is er gekomen. Een nieuw modelletje met groothoek. Voor de prijs van een instaphandycam nota bene.

Goed genoeg voor mij, en reeds gebruikt om Max op de camping uitgebreid te volgen. Korte shots, SD kaart in de IMAC (jawel, ik ben om) en middels Imovie tot een aardig vakantiefilmpje monteren. Zo blijft het voor papa ook leuk, en kan ik de schade bij onze tweedsgeborene in januari een beetje inhalen.

Nu eerst een bakkie...

Vuelta Hoy!!

'Weet je zeker dat het vandaag is?' grap ik naar de sportverslaggever naast me. De weg is verlaten en lijkt niet op de chaos die ik om 06.30 had verwacht.

We lopen de TT hal in en zien al honderden wielrenners zich klaarmaken voor de tourtocht die ge-organiseerd is ivm met de Vuelta in Assen. Dat is de reden waarom ik vanochtend de wekker om halfzes al uitdrukte. Nu even een uitgebreide repo draaien, dan twee uur pauze (en F1 kwalificatie kijken), om vervolgens tot diep in de avond een sportuitzending te regisseren.

Als we na een kwartiertje de TT hal verlaten om de zonsopkomst te filmen zien we dat het desolate landschap in 1 klap veranderd is. Tot zover het oog reikt zie ik auto's aankomen met fietsen op het dak of de trekhaak.

Uiteindelijk wagen zich 11.000 aan de tocht van max 120 kilometer, en wij mogen daar een sfeerverslagje van maken. Nog op het TT circuit treffen wij een man die zijn vrouw is kwijtgeraakt in de massa. Hij heeft haar psychologisch al een paar jaar onder de knie en vertelt ons dat ze waarschijnlijk een paar kilometer verderop wel op hem wacht.

Op weg naar de auto vragen Rik en ik ons af wat de kans is dat we deze man later op de dag kunnen vragen of hij zijn vrouw gevonden heeft. We reduceren deze kans tot nihil in verband met het enorme aantal deelnemers en de lengte van de route.

Een half uur later elders op de route; 'kijk, dat lijkt die man wel van eerder, die gelost was door zijn eigen vrouw.............................. HUH?! HIJ IS HET!!' We rijden ze voorbij en wachten ze op bij de volgende bocht. Heet blijkt dat de man zijn vrouw door en door kent, ze zat inderdaad op hem te wachten een paar kilometer terug..

De F1 kwalificatie heb ik niet meer gezien, ik viel in slaap op de, nu al legendarische, GroteBlauweBank in het camerahok.

Nu ben ik echt moe, ik kan de reportage even niet meer zien. Ik heb hem tijdens de uitzending-updates nu wel even genoeg gezien. Is mooi geworden hoor, maar ik wil nu slapen. Morgen ben ik vrij, dan gaat de Vuelta van Assen naar Emmen, ik zal met de kleine Max even bij die 'stoempers' gaan kijken. Op de dikkebandenfiets trapt papa dan zijn eigen ronde door het dorp.

A day at the racetrack..

Traditiegetrouw heb ik gisteren weer de Rizla Racing Day bezocht. Voor het eerst met onze peuter. Max is gek op motors en race-auto's. Da's mooi en handig als de Kathedraal van de motorsport in de achtertuin ligt. Max mee, incluis de dikke oordoppen van de Hubo. Hij vond het geweldig en hij bleef samen met oma en mama 5 uur langer dan vooraf gegokt. Tijdens de Formule Renault cup viel het mannetje zelfs in slaap, terwijl op 10 meter afstand de motoren gierden.

Volgend jaar ook maar de paddock op en al dat glimmende spul maar van dichtbij bekijken.

Vanmorgen vroeg was papa ook alweer op de baan, ditmaal in de pits waar we afspraak hadden met Erik Dekker. De wielrenploegleider heeft een rolletje in de komende Vuelta uitzendingen van RTV Drenthe. In een vijftal itempjes vertelt deze crack alles over het leven in een pro-tour team.Voorbereidingen, eten en zelfs het aansnijden van de bochten tijdens de tijdrit op het TT-circuit komen aan bod. Erik demonstreert zelfs nog even dat afsnijden via de grindbak schier onmogelijk is. Filmend vanuit de achterbak van de Zafira vraag ik of even een stukje tijdrit tempo kunnen gaan rijden... Met bijna 60 per uur stuiven we over de 4,5 kilometer lange baan. Op slechts 10 centimeter van de achterbumper geniet Dekker volop van de slipstream van de auto. Af en toe tikt hij met zijn voorwiel tegen mijn voet die uit de auto bungelt, de beelden zijn geweldig geworden en omdat de chauffeur van dienst bekend is op het circuit krijgen we zelfs nog iets te zien van de ideale lijn.

De Vuelta begint in Assen, Drenthe.. Volkomen belachelijk natuurlijk, maar voor de Nederlandse wielerliefhebber de perfecte kans om zijn helden in de Kathedraal live voorbij te zien komen. Ola!!

Opmerkelijk...

'Hoe is het met de auto?' is de vraag van de journalist aan de rallydeelnemer die in Mozambique een fietser schepte. De man reed een fietser aan en vervolgde zijn weg nadat hij de situatie wat dreigend vond worden, in plaats van de man samen met zijn bijrijder in de auto te gooien en naar een ziekenhuis te brengen, leek het hem slimmer om met de wagen de rally af te gaan maken. Het voertuig zal nota bene op plaats van bestemming nog ingezet moeten worden om mensen naar het hospitaal te kunnen brengen. Want dat is het goede doel, en dat moet van de sponsor gewoon doorgang vinden. Zo'n bloedende local en hysterische omstanders houden de boel dan alleen maar op.

Opmerkelijk... Ach, oordeelt u zelf?

Plopjes

Vanmorgen voelde ze het voor het eerst, kleine plopjes in de onderbuik. Hoewel, voor het eerst niet echt. 3 jaar geleden ook al toen ze zo lang zwanger was van onze Max.

Nu dus weer, maar nu van Max zijn broertje of zusje, we weten het nog niet maar willen het wel graag weten, net als toen. Max leeft nu al mee, zachtjes geeft hij af en toe een kusje op haar buik, en praat hij stilletjes omdat de baby slaapt. Max weet ook dat hij een andere kamer krijgt wanneer de baby er is, samen met zijn knuffels en KoiKoi in het bijzonder gaat hij naar de grote kamer. Hoe het precies moet worden weet papa nog niet, maar er zal plaats zijn voor vliegtuigen, de maan en sterren.

De baby zal geboren worden in januari 2010, voorlopig gaat alles voorspoedig. Een paar weken geleden zagen we op een echo al dat het compleet was en het hartje als een dolle tekeer ging. Vorige week luisterden we bij de verloskundige naar het hartje. Max was mee en had zijn dokterskoffertje mee, toen zijn mama ging liggen en de buik bloot legde pakte hij er zijn stethoscoop uit, ging op het krukje staan en luisterde naar mama's buik. Daarna was de wroetvrouw aan de beurt, en we hoorden dat het goed was. Max was diep onder de indruk, en nog praat hij over het BOEM BOEM BOEM wat de baby doet.

Als die dat nog even blijft doen hopen we volgend jaar weer zo'n heerlijk kind te krijgen!

Zomer

Het is weer zomer, de fijnste tijd voor een cameraman als ik. Geen hard nieuws maar kleine ditjes en datjes uit de provincie. Misschien een drama voor de geharde journalist, maar zoals gezegd; niet voor mij. Ik draai het liefst wat ik ook graag zie, televisie is voor mij louter entertainment, slechts zelden kijk ik het journaal uit. Hooguit het ochtendnieuws van de Jan de Hoop, en de rest van de dag krijg ik het nieuws wel via internet binnen. Kijktv, dat is dus mijn ding. Dus deze zomer mag ik draaien voor het programma 'de Zomer van Drenthe'. Een laagdrempelig programma, dagelijks 15 minuten kijken naar wat er gisteren op een evenement in Drenthe gebeurde en te zien was. Van Truckstarfestival tot prevelende sjamanen op de hei, alles is een evenement en dus is het waard om daar een kijkje te nemen.

Mensen van diverse pluimage schuimen mijn lens voorbij, dronken mensen, mooie mensen, lelijkerds minder mooie mensen, lachende mensen en zuurpruimen. Een bezopen trucker met een koksmuts, een zeer serieus jurylid en een vrouw zonder tanden. Waarschijnlijk ook veel mensen die het programma nu al kennen want opvallend vaak hoor ik de vraag of mensen de groeten al kunnen doen.

De groeten kunnen ze doen vanuit een soort poppenkast, met hun achterwerk in de kast groeten ze hun familie en vrienden vanaf hun vakantieadres. Een populair onderdeel getuige de vele reacties en deelnemers.

'Inhoudsloos, saai en truttig, en teveel de gewone man' zijn een aantal gehoorde kritieken van de serieuze televisiemaker. Ieder zijn mening natuurlijk, ik hecht er weinig waarde aan. Ik werk voor de kijker, soms is dat een mevrouw die intens kan opgaan in een gedicht of een bronzen beeld in de vorm van een drol. Soms draai ik beelden van een verzakte straat omdat er toch mensen de uitleg van de verantwoordelijke wethouder belangrijk vinden. Soms is mijn kijker een meneer die niet kan wachten op de wedstrijd WKE-Tubbergse Boys, en soms is mijn 'baas' de boer op de hoek die gewoon even leuk tv wilt kijken voor de leut. Lekker belangrijk, zolang ik mijn werk met plezier en bovendien goed kan doen. Ik hoef me niet te richten een doelgroep, ik werk voor de televisie en iedereen mag op televisie zien wat hij of zij wilt.

Volgende week mag ik weer, ik heb er zin in! Leve het leukste werk van de wereld!!

TT Assen

Terwijl ik dit stukje aan het typen ben klinkt er the Jackson 5 uit mijn ITunes. Ik weet ook niet waarom, maar ik had er even zin in.

Vandaag ben ik voor het eerst aan de betalende kant van het circuit gaan zitten om daar de kwalificatie's voor de TT van morgen te bekijken. Onze twee-jarige Max wilde ik in eerste instantie meenemen, maar ik wacht nog maar een jaartje totdat hij het echt een hele middag vol kan houden. Bij dit soort evenementen kan ik, beroepshalve, moeilijk stil blijven zitten kijken en ik heb de fotocamera dan ook maar meegenomen, dan heb ik wat om handen. Vanaf de tribunes heb ik toch een paar leuke beelden kunnen maken, maar de leukste was vanmorgen. Max met zijn speelgoedmotor. Hij is gek op dat ding, en gek op motoren. Dat is maar goed ook voor een rasechte Assenaar. Gisteren zijn e al even met hem de stad in geweest en een beetje van de sfeer geproeft daar. Hij vergaapte zich aan de motoren en aan de draaimolens op de kermis. Dit wordt nog veel leuker in de toekomst!

Dit weekend ben ik vrij, ik heb collega's die graag werken op de baan met TT, maar ik ben iets meer van de autosport. Dit weet de redactie ook, en ik sta dus al op de rol voor de A1GP die vanaf volgend jaar mei naar Assen komt (terecht).

Waarom wel?

Omdat de mensen zo geduldig zijn. Omdat ze lekker relaxed overkomen. Omdat de taal helemaal niet moeilijk is. Omdat vrouwen er 1 jaar zwangerschapsverlof hebben. Omdat mannen 1 maand zwangerschapsverlof hebben. Omdat het stoplicht eerst op oranje springt voordat het groen wordt. Omdat de lucht er nog zo fris is. Omdat de natuur zo fantastisch is. Omdat het eigenlijk helemaal niet ver is. Omdat je daar meer verdient dan hier. Omdat je maar 25 procent belasting betaald. Omdat electriciteit zo voordelig is. Omdat dat bovendien 'groen' verkregen wordt. Omdat Oslo een coole hoofdstad is. Omdat een BigMac daar ook gewoon een BigMac is. Omdat kinderopvang daar ook zo goed geregeld is. Omdat daar werken helemaal niet moeilijk is om te regelen. Omdat ze zo trots zijn op hun land zonder dat dat raar overkomt. Omdat Wilders daar niet is. Omdat dat ook helemaal niet nodig is. Omdat daar geen gezeur is van mensen die de Euro niet willen hebben. Omdat ze die ook niet hebben. Omdat er maar 4,5 miljoen mensen wonen. Omdat het toch 9 keer zo groot is als Nederland. Omdat ze daar ook goed kunnen schaatsen en skieen. Omdat daar nog serieus sneeuw valt. Omdat het dan toch niet koud aanvoelt. Omdat er zo'n lage luchtvochtigheid is. Daarom zou ik er wel kunnen wonen.

Waarom dan niet??

Omdat iedereen van wie ik hou hier woont en niet daar.

En omdat zij niet wil, daarom niet... ;-)

Tunnelvisie en watervallen

Even doe ik de lichten van de auto uit om te zien hoe donker het écht is.....'Ahhhhh, aan EDWIN!!' krijst de bijrijdster. We rijden in een tunnel door een berg, we zijn net Urnes uit en rijden terug naar Sogndal. Ik dacht dat ik tijdens deze trip door Noorwegen al veel had gezien, maar een 1-baanstunnel zónder licht was nieuw voor ons. Ik kan melden; doe niet je licht uit in zo'n ding.. Snel knip ik weer het grootlicht en de mistlampen aan, het eind is nog niet in zicht. Het zou zo'n kilometer lang zijn, dat is niet lang voor een tunnel in Noorwegen, de langste is daar 24 km. Maar het is een heel eind terug naar een passeerpunt als er een vrachtwagen op je af komt. Aan het eind van de tunnel doemt het overweldigende landschap weer op, ik geniet met volle teugen. Stop af en toe voor een foto, neem een bocht, delete de foto en ik neem een betere. Geen 5 minuten zijn het zelfde, en het mooiste van onze vakantie zijn toch wel de reisdagen. Een wijs man zei ooit; "Het mooiste aan een reis is niet de bestemming maar de weg ernaar toe" Gelijk heeft ie.

Inmiddels zijn we aan de laatste 3 dagen begonnen, maandag verjaar ik en maken we de laatste rit naar Oslo, daar blijven we tot dinsdagavond en dan rijden we weer de boot op die ons naar Fredrikshaven vaart. Als we wakker worden in Denemarken rijden we de toet weer van boord en gaan we naar huis. Het thuisfront heeft inmiddels alles al gehoort via Skype, Picasawebalbums en mijn Flickraccount, dus we hebben niets meer te zeggen. Ik vrees nu al voor mijn dagelijkse ritme, en ik weet dat ik dit land vreselijk ga missen. Diep van binnen denk ik dat ik hier kan wonen, zelfs het Noors is na twee weken goed te volgen en zeker te lezen. Misschien maar eens informeren bij de NRK of ze nog vacatures hebben.

Het was een mooie trip, ik heb me fotografisch helemaal kunnen uitleven, veel gezien en veel geleerd. Max heeft het op deze laatste camping eindelijk naar zijn zin. Onze twee-en een half jarige heeft de schommels en de zandbak wel gemist. Maar hij was zo lief, watervallen zijn zijn nieuwste obsessie. Thuis moet ik misschien maar een waterornament in de tuin gaan graven. Papa heeft zich trouwens ook best vemaakt met watervallen, op één camping stond er 1 in de achtertuin, en de onmetelijke diepte vanaf de Voringsfossen is weergaloos. Toe maar, 1 foto hier om mijn Flickrsite te promoten en dan weer terug aan de Hansa bier in de zon.

Bijna klaar..

Dat was een drukke periode zeg... Lekker bezig geweest op de zaak, met vorige week als hoogtepunt. Morgen nog 1 keer 'Heren in Kwestie' regisseren voor de zomerstop en dan tassen pakken en op naar Noogegen, met een hele goote boot, zoals onze Max het zo mooi kan zeggen. Tussen de bedrijven door moest de auto nog beter gemaakt worden want die besloot om 2 weken voor vertrek nog even ziek te worden, daar gaat weer een belangrijk aandeel van het vakantiebudget. Ook mijn paspoort bleek al 2 (!!) jaar verlopen te zijn. 'Ach, ik dénk dat hij vrijdag wel klaar is dus dat hoeft geen spoedje te zijn' meldde de aardige ambtenaar mij. Haar tweede en derde woord trokken me over de streep en met plezier betaal ik de 41 euri spoedkosten omdat ik dan tenminste niet aan haar inschattingsvermogen mijn complete vakantie hoef op te hangen.

Op de campings in Noorwegen hebben we draadloos internet dus ik zal de vruchten van mijn zo gewenste fototrip hier af en toe wel posten. Ook de tachtigjarige opa van mijn vriendin kan deze dan lezen, want op deze leeftijd waagt hij zich aan de laptop, en heb ik vandaag Skype bij hem geinstalleerd. 'Hoe kan't hé?'  was het laatste wat ik van hem hoorde toen ik na de test de verbinding verbrak. Ik hoop hem en zijn verbijsterde vrouw volgende week ook weer even via de webcam te kunnen zien.

Het water..

Het zou mijn eerste serieus betaalde regieklus worden. Een talkshow voor de grootste studentenvereniging van Groningen. Viditech met een wagen en 4 camera's, licht, geluid en visagie rukten uit naar het hoofdgebouw aan de Grote Markt. In een mooie ruimte die iets weg had van een bibliotheek hebben we de set gebouwd. Het plakken van de schoenzolen op de totaal verweerde vloer verried dat er meer bier naast dan in de dikke nekken verdwenen is. We zijn uiterst vriendelijk ontvangen door de studentenvereniging, we kregen alle medewerking tijdens het bouwen en de catering was van bijzonder professioneel nivo, er zijn producenten die hiervan kunnen leren. Met plezier kijk ik naar een reallife uitvoering van de Lullo's, en vraag me af of dit slechts een hobbyprojectje gaat worden of dat er tussen het tappen ook nog over de productie is nagedacht. Deze klus kost de vereniging ongetwijfeld veel geld, maar met leden die in de hoogste regionen van de Quote 500 verkeren zal alles wel gedekt zijn.

De tafel staat, de camera's en licht zijn gebouwd. De gastheer heeft speciaal voor op tafel een paar dure 'watertjes' gekocht verteld hij mij, de prachtige flessen staan inderdaad prachtig op de gesprekstafel. De laatste kabels zijn gelegt, en de ploeg heeft dorst....  Vanaf een afstandje zie ik dat twee cameramensen hun blikken de ruimte inwerpen op zoek naar vocht. 'Aah...water..' Met grote gulzigheid verdwijnt het goedje in de kelen van de crew. Terug in de ruimte ziet de gastheer de lege flessen op tafel staan, hij kijkt even in het rond haalt zijn schouders op en verdwijnt met de flessen in het toilet.

De opnamen gaan buitengewoon voorspoedig en ik ben blij verrast door de goede gesprekken die uiteindelijk over tafel gaan. Af en toe zie ik in een ruimer shot de flessen op tafel staan, ze staan er voor de sier. De meeste gasten hebben een biertje in hun handen en laten de dure flessen met gemeentepils voor wat ze zijn. Morgenochtend is het weer tijd voor water met een Alka-Seltzer.

Het begint weer..

Het begint weer te borrelen, na weken van overuren compenseren ben ik weer lekker aan het werk. Zo zoetjes aan komt er ook weer inspiratie tot het schrijven van weblogs. Ik heb alweer gedraait voor nieuws, sport, kunst en andere zaken. Voorbereidingen voor de dodenherdenking van 4 mei, en een grote regieklus op 8 mei. Vandaag voor het eerst sinds maanden weer op de motor gezeten, samen met motard Gert deed ik de PWZ Zuidenveld tour. 180 kilometer door Nederland en Duitsland, net de spierpijn van me afgedouched, maar ik denk dat er morgen nog wel een restje zit. Verder heb ik van de week weer een close encounter met Hare Majesteit gehad. Zoals ik eerder wel schreef lijkt het of ik een abonnement heb ik op koninklijk bezoek filmen, het Zweeds koningspaar werd door Beatrix uitgezwaaid vanaf vliegveld Eelde. Eelde ligt in Drenthe, en dit gegeven was reden genoeg om ondergetekende weer te accrediteren bij de RVD.

De laatste weken in foto en video:

De val..

Afgelopen zondag waren de traditionele paasraces op het TT circuit, de opening van het brommerseizoen. Wij waren daar om de drenten in de diverse klasses te volgen. Veel drenten en 1 fries.. De beer uit Lemmer is na het schaatsen en rijden in Clio's en BMW's op de motor geklommen. Gelijk maar een 1000cc Superbike, want zo'n grote vent op een 125cc brommer is natuurlijk geen porem. Het drentse 'Folkertsma T for Telecom racing Team' heeft de Fries aangetrokken, en dat blijkt bovenal een goede promotie.

In de eerste race kan Rintje Ritsma geen goede kwalificatietijd rijden en moet hij vanuit de Strubben toekijken hoe zijn teammaat Bertus de race rijdt. De tweede race gaat hij wel van start omdat een aantal deelnemers verstek moesten laten gaan. Ritsma rijdt een aantal goede rondetijden, maar eindigd als laatste.

De dag erna is, opmerkelijk genoeg, de teampresentatie. Veel pers is aanwezig en dat zal ook wel te maken hebben met de aanwezigheid van de schaatser. Zoals gezegd een goede promotie. Zeker als Rintje tijdens een demorondje zo vriendelijk is om voor de aanwezige pers te crashen. De beelden die collega Peter maakte van een teruglopende coureur zijn inmiddels overal uitgezonden. Ikzelf ontmoet de schaatser voor de tweede keer deze week als hij terugkomt uit het ziekenhuis, voor mijn lens verteld hij dat zijn sleutelbeen is gebroken en dat hij 4 weken niet kan rijden. Ook deze beelden worden op verzoek naar veel andere stations gestuurd. Helaas voor zijn team staat Ritsma ons te woord in een mouwloos wit hemd, omdat hij het teamshirt niet aankrijgt. Maar mede dankzij de val kent iedereen Team Folkertsma uit Drenthe weer een beetje beter....

de Held

Ze belt me op terwijl ik thuis ben en mijn overuren compenseer. 'Wat ik heb meegemaakt het afgelopen uur!!' snikt ze..

Het was haar laatste dag bij het gezin dat net een versgeboren jongetje rijker is geworden. Ze pakte het mannetje in een warm jasje en maakte hem klaar voor een wandeling door het dorp. Moeder zou ook meegaan. Plotseling wordt het jongetje blauw en lijkt het te stoppen met ademen, alle systemen gaan bij haar op noodstroom en draaien volop. Jasje uit, over de arm, wrijven over de rug..'Ademen!!" 'Bel 112! laat ze nú komen!' krijgt de moeder te horen. 10 minuten later is de woonkamer vol met profs, de huisarts, ambulanceverpleger en de trauma-arts buigen zich over het kindje. Op straat staat de heli, de motoragent houdt nieuwsgierige buren op afstand. De blauwe kleur gaat langzaam weg, het kindje doet het weer goed. Diana krijgt van de verpleger te horen dat ze het uitstekend heeft gedaan, het kind gaat mee naar het ziekenhuis voor onderzoek naar de oorzaak. Op de gang hoort de moeder dat de huisarts tegen iemand zegt dat hij vind dat er wel erg veel heisa op de been is.........

Op tafel staat een enorme bos bloemen met een lief kaartje eraan, wij hebben aan tafel gezeten en gepraat en gewacht op de telefoontjes van de vader uit het ziekenhuis. Het is die nacht nóg 3 keer gebeurt, personeel was er natuurlijk steeds op tijd bij. Onderzoek door een soort Dr. House toonde aan dat het een soort storing in de hersentjes is; komende 9 maanden een medicijn door de fles, en het kindje is zo goed als zeker genezen.

Diana Post; mijn viendin, Max' moeder, kraamverzorgster en fulltime heldin!!

 

Zo veel..

..te doen, en zo weinig tijd. Als je ziet hoeveel tijd er tussen dit werkje en het vorige zit vraag ik me af of het nog wel zin heeft om met deze weblog door te gaan. Het ontbreekt me aan tijd of zin om een stukje te schrijven. Als ik het al wil moet het ook iets goeds zijn, dus ik probeer het maar weer. De griepgolf heeft ook mij en mijn gezin te pakken gehad, dat is een excuus maar geen goede. Bovendien borrelt er weleens een idee naar boven, maar in veel gevallen gaat dat stukje waarschijnlijk enigzins cynisch of sarcastisch worden, ik heb nou eenmaal de neiging om het allemaal beter te weten als het om de toekomst van de zaak gaat.

Want het gaat naar mijn idee nu niet goed met de publieke omroep in het algemeen. Veel landelijke omroepen zitten muurvast in oude stramienen, er is steeds minder geld over voor goede producties. En de regionale omroepen hebben het al niet veel beter. Teruglopende reclame-inkomsten, en een te krappe financiering vanuit de overheid zorgen ervoor dat de ambities die bij de 'regionalen' leven niet waargemaakt kunnen worden. Tot overmaat van ramp worden we straks overspoelt met nieuwe omroepen, dat gaat allemaal een heleboel geld kosten, en als ze er net zo mee omgaan als Llink dan belooft dat nog iets. Ik heb nooit met veel interesse naar Llink gekeken, maar nu ik weet dat er in 5 jaar zo'n 30.000.000 euro in is gestopt door de overheid, en dat dit héél normale bedragen zijn voor zo'n kleine omroep, ben ik echt geschrokken. Wordt het dan niet eens tijd om alles op één hoop te vegen; weg met de omroepen zoals we die nu kennen, weg met de regionale zenders zoals we die nu kennen, en al helemaal weg met de wannabee omroepen die we niet eens willen leren kennen. In plaats daarvan gaat alles wat we weten en kunnen samen in 1 publieke omroep; de NOS met 3 landelijke zenders en 12 regionale zenders met regiovensters op de landelijke netten. Inderdaad; de Britse vorm. 1 hele grote baas, 1 smoelwerk, 1 vormgeving en héél veel redacties om te kunnen maken wat men wil. Voor de regio's clusteren we een paar omroepen qua overhead en faciliteiten. Regio Randstad, Midden, Noord-oost, Zuid-oost en Zuid-west....

Kijk, op dit soort stukjes zit toch niemand te wachten? Nee dan liever iets positievers en onverwachts bovendien. Mijn omroep heeft iets nieuws waar ik zelfs nog nooit van had gehoord... Twitter... Ik heb maar gelijk een account aangemaakt om te ontdekken wat het is.

Een andere reden dat ik hier wat minder vaak was is dat ik erg druk ben op Flickr. Het is een drukte van belang op mijn fotosite sinds ik weer actief aan het fotograferen ben, ik word nu zelfs gevraagt om portretten te maken van mensen. Leuk! Vooral deze, die komt op een CDhoes van een trompet soloalbum van de Johan Willem Friso Kapel van de Koninklijke Landmacht.

Zie de links hiernaast (links) voor meer foto's

Hiep Hiep voor Lydia

Na het debacle van vorig jaar is nu dan toch prijs; RTV Drenthe wint met de documentaire van Lydia Tuijnman over het Interneringskamp Westerbork de Gouden NL Award. Van harte aan de medewerkers van de serie, morgen taart in de kantine neem ik aan?

ASSEN - De RTV Drenthe documentaire 'Interneringskamp Westerbork' heeft de gouden NL-Award gewonnen. Daarnaast won de documentaire van Lydia Tuijnman de prijs in de categorie Varia TV.

De tweedelige televisiedocumentaire gaat over de jaren waarin Kamp Westerbork een interneringskamp was voor NSB-ers. Drie jaar lang zaten er verdachten van collaboratie. In de documentaire van programmamaker Lydia Tuijnman komen onder meer vier mensen aan het woord die uit eigen ervaring vertellen over het dagelijks leven in het kamp, gebrek aan voedsel en over hoop en wanhoop. De NL Awards zijn onderscheidingen die vanuit de regionale omroepen worden toegekend aan de beste regionale radio en tv-programma's. Woensdag werd bekend wie de awards hebben gewonnen, nadat de documentaire in januari al was genomineerd.
BRON: RTV DRENTHE

Ijsvrees

Durf ik dit wel? Ik zit niet echt gemakkelijk hier. Ik breek nogal snel iets, dus als ik val moet ik goed omrollen en mijn armen en benen intrekken. Ik denk aan Max (zoontje, 2 jaar red.) hij is ook bang als hij hierop zit en erop lopen durft hij al helemaal niet. 'Papa bij!' roept hij dan, en ik moet hem dan naar de weg dragen waar hét niet ligt. Hoe heb ik kunnen instemmen met een week naar dit oord. Allemaal blije mensen in funky pakken die niet bang zijn om iets kapot te vallen, hun baas is daar wel bang voor. En terecht, het is hier levensgevaarlijk!

Het is toch wel hoog, vanaf een afstandje leek het wel mee te vallen. Een lichte glooiing in het landschap, vanaf boven is het dal dieper dan de berg hoog lijkt... Ik zet me af, twee paar ogen vanuit de diepte en 1 paar ogen vanaf de weg kijken verwachtingsvol naar boven. Mijn zwager deed het, Diana deed het ook, dus ik kan niet achter blijven.

De snelheid zit er nu goed in, het 'hobbeltje in de weg' nadert gestaag en voor ik het weet kom ik los van de grond. Nadat ik geland ben begint de slee de slingeren en probeer ik wanhopig de controle te krijgen, de controle die al vanaf boven niet heb gehad. In een flits komt mijn leven van gisterenavond weer voorbij; als ik iets minder Warsteiner had gedronken zou mijn bloed straks sneller stollen.. Als Max de beelden van zijn steunende en bloedende vader in sneeuw ooit maar weer uit zijn herinnering krijgt...

Ik hoor mezelf vloeken, ik glij onderuit en plots word alles stil en wit....... Met mijn bek onder de sneeuw sta ik op en constateer dat alles het nog doet, niets gebroken en geen bloed...

NOG EEN KEER!!!!!

weeritem

De cameraman filmt de cameraman die de cameravrouw filmt die Lammert filmt. Het was in het echt nét zo verwarrend als het lijkt. Lammert is een inwoner van Nieuw Buinen die een liedje heeft, en ieder zich zelf respecterende artiest heeft ook een clip nodig. Die werd vandaag door de cameravrouw gefilmt, ik filmde haar voor ons nieuws en ik werd door de cameraman van Man bijt Hond gefilmt. Lammert begon zijn carriere bij dit NCRV programma als 'paradijsvogel'. Gewoon een rare snuiter uit Drenthe dus, vinden de kijkers leuk, een man die zijn hond in de tuin laat schijten, zijn geiten in de woonkamer laat lopen en de pan met aardappels in het gazon flikkert voor de kippen. Zingen kan hij niet, maar het is gewoon leuk om te doen. De producer van het werkje staat erbij met de cd speler en start de muziek zodat Lammert het mopje kan mee-playbacken. Zelfs de geluidsman van Man bijt Hond kan zich niet meer inhouden, en hij tapt met zijn voet ritmisch op de maat mee.

Dit 'nieuws' heet bij ons een 'weer-item'. Dat wil zeggen dat het aan het eind van het nieuws zit met daaraan de weerleader vastgemonteerd. Soms is het echte nieuws in onze provincie zo ver te zoeken dat we wel 3 weeritems hebben... Ik vind het persoonlijk de leukste dingen om te doen, gewoon tussen het volk de dingen filmen die iedereen leuk vind om te zien. Positief nieuws dus, niet echt de stukjes waar de echte journalist op zit te wachten. Je ziet bij het draaien van dit soort items wel de echte tv-maker bovendrijven.

Je hebt verslaggevers die goed zijn in het harde nieuws, maar die kunnen geen tv maken. Er zijn tv-makers die niet journalist genoeg zijn, én er zijn er die het allebei niet kunnen. Een enkele kan het wel allebei, maar die gaan vaak naar rechtbanken en dure politici, daar is voor mij geen eer te behalen. Laat mij dan maar het non-nieuws doen, de items die Regioned halen halen. Regioned is een programma waarin de opmerkelijkste items van de regionale omroepen dagelijks worden verzameld om vervolgens op ál die zenders uitgezonden te worden. Das leuke televisie, en op één of andere manier is onze omroep opvallend vaak weer item leverancier.

Kabeltje Prik Prak..

Na 7 jaar trouwe dienst is onze wasmachine overleden. Dus moet Destenis op zoek naar een geschikte vervanger. Na studie van de folders en op internet waag ik de rit naar de stad. Aangekomen bij de eerste dozenduwer laat ik me voorlichten over een door mij gewild model, het deskundige streepjesoverhemd verteld me alles was ik al wist, en dat dit het model is wat ik mee kan nemen. Op mijn vraag of ze niks meer in het magazijn hebben antwoord de middenscheiding ontkennend 'Ze gaan snel hé'. Het blijkt dat geen van de 5 door mij gewilde modellen op voorraad is. Deze mensen verkopen ze alleen uit de winkel blijkbaar. Nu is het zo dat hierop duidelijk te zien is dat iedereen er met zijn vieze handjes aan heeft gezeten, ook ik natuurlijk. Krasjes en loszittende knopjes, maar er kan écht niets meer van de prijs af zegt de gaatjesschoen.

Ik heb in het verleden louter vervelende ervaringen met spullen die vanaf de plank verkocht werden. Geen complete dozen, verkeerde afstandsbedieningen of gewoon kapot. Dus ik wil het uit het magazijn en in de verpakking.

Bij de volgende winkel is het al niet beter, zelfde praatje, zelfde 'voorraad', zelfde praatjesmaker. Kent u die reclame van Bol.com? Nou, ze zijn allemaal zo. Ook bij de derde winkel verkopen ze alleen de showmodellen. Als ik me hardop afvraag of ze het erom doen krijg ik als antwoord dat dat service is 'we verkopen deze, zodat de klant niet hoeft te wachten op de nieuwe levering'..... Ik loop richting de uitgang en mompel nog iets over internetwinkels en de terechte doodsteek voor de witgoedketens, als ik wordt teruggeroepen door een stropdas. 'We hebben toch nog 1 in het magazijn, is wel het nieuwere model, maar heeft dezelfde prijs!' Ik zie het ding en zie dat het goed is, ik reken hem af, we sjouwen het in de auto en thuis installeer ik de machine. Hij doet ut, de was wordt weer schoon en droog, dus we kunnen weer schoon ondergoed aan. Het tweede wasje draait al en hij doet het nog steeds

De oude vrouw..

De oude vrouw staat wat onwennig voor de lens van mijn camera, is logisch want in de 80 jaar dat ze nu leeft is het voor het eerst dat ze op tv gaat komen. Ik heb net een microfoontje aan de revers van haar overgooier geklemt, en ze merkt op dat er een probleem is. 'Is de opname in zwart-wit of gaat het in kleur?' vraagt ze... Achter me hoor ik mijn stagiaire zachtjes grinniken. In de auto op de heenweg hadden we het nog over een anekdote van een collega. Deze draaide een filmpje met een dure meneer van de veluwe, en die wilde de video graag in zwart-wit, en of de regisseur daar in de keuze voor de camera even rekening mee wilde houden.

Ik antwoordde dat we het vandaag in kleur zouden doen, en daarop meldde de oude dame dat ze dan even ging omkleden. De overgooier was blauw en dat vloekte met de groene trui eronder. Ik mompelde nog iets over typisch vrouwen, en dat vloeken in het huidige modebeeld onmogelijk is geworden. Maar ze was niet te vermurwen, en ze toog naar de kledingkast voor iets anders. Teruggekomen vingen we aan met de opnamen, mevrouw gaat naar een verzorgingstehuis, en haar boerderij met klassieke houtzagerij schenkt ze aan de plaatselijke hysterische historische vereniging. Een vrolijke veurzitter deed het woord namens deze. Vrolijk omdat hij 3 ribben had gebroken tijdens het vallen op de schaats, stijf van de morfine vertelde de man blij te zijn met dit stuk geschiedenis. De oude mevrouw heeft zelfs nog geen waterleiding, en pompt nog dagelijks, zij het machinaal, het water uit een bron omhoog.

Dit vertelde ze terwijl we na afloop een kopje koffie dronken in het piepkleine keukentje met de gaskachel op 10. Koffie die nog gewoon van gemalen bonen werdt gezet, mét een schepje Buisman voor de smaak. Terwijl we dronken uit het inmiddels weer helemaal in de mode geraakte Boerenbont, zag ik plots alles in zwart-wit. Was het de koffie, of de dingen om me heen die me aan vroeger bij oma van Stenis deden denken. Of was het toch de hitte van de gaskachel? Met de bekende smoes van 'druk, druk, druk, het nieuws wacht niet' zijn we vertokken uit het oude huisje, de vrouw en de veurzitter achterlatend met koffie en Jodekoeken.

We hebben het stukje ook gewoon in kleur uitgezonden

Mooi hé..

Ik ben trots op mijn schatten..

De Regisseur

"De cameraman of -vrouw moet luisteren naar de regisseur, wat betreft kader, scherpte, positie enz. en mag nooit op eigen houtje op zoek gaan naar een mooi shot, al zou het alleen maar ietsje in- of uitzoom zijn. De regisseur dicteert en bepaalt welke camera actual on the air is."

Bovenstaande is door mij klakkeloos gecopy-paste uit een stukje proza van een aankomend collega-cameraman. Het is wat ze op de school leren.. Me dunkt toch niet dat dit uit een serieus leerdocument afkomstig is. Zou een gefrustreerde leraar zulke onzin uitkramen? Dat kan toch bijna niet, zo kweek je hersenloze mediumzagers die zich compleet laten onderschijten door een onzekere regisseur. Zo'n hork die zijn twijfels begraaft onder een hoop schelden en tieren, ééntje die alleen presteert als hij zich laat omringen door het neusje van de zalm op facilitair gebied. Een regisseur die niet kan werken zonder het enorme budget dat hem de hoeveelheid camera's schenkt waarmee iedereen die terug kan tellen een show kan regisseren.

Sorry, sterke taal van iemand die zelf nog maar net 2 jaar regisseert. Maar wel van iemand die ook met die bullebakken heeft gewerkt, en daarvan leerde dat ik het absoluut niet zo zou doen. Geef mij alsjeblieft cameramensen die tijdens de repetitie vertrekken op mijn idee, aankomen op mijn doel, maar samen met mij de beste route uitstippelen. Ik heb vaak de neiging ook met dezelfde cameramensen te werken, niet alleen omdat ze hun vak verstaan maar ook omdat ze mijn keuzes ter discussie durven stellen. Uiteindelijk besluit ik, maar pas nadat ik de andere opties ook gezien heb. Hetzelfde geldt voor de schakeltechnicus, ze zijn er die denken ' u vraagt, wij drukken' maar liever heb ik iemand naast me die het kan overnemen van me als ik ruggenspraak heb met een eindredacteur, iemand die mijn reet red als ik wil schakelen naar een camera die precies op dat moment gaat changeren.

Leer deze cameramensen de basis van het vak, leer ze hun plaatsje te verdienen door zich te bewijzen. Leer ze niet bang zijn om iets toe te voegen, maar leer van elkaars werkwijze. Dan krijg je een team wat voor elkaar een stapje harder durft te lopen.