woensdag 8 april 2009

de Held

Ze belt me op terwijl ik thuis ben en mijn overuren compenseer. 'Wat ik heb meegemaakt het afgelopen uur!!' snikt ze..



Het was haar laatste dag bij het gezin dat net een versgeboren jongetje rijker is geworden. Ze pakte het mannetje in een warm jasje en maakte hem klaar voor een wandeling door het dorp. Moeder zou ook meegaan. Plotseling wordt het jongetje blauw en lijkt het te stoppen met ademen, alle systemen gaan bij haar op noodstroom en draaien volop. Jasje uit, over de arm, wrijven over de rug..'Ademen!!" 'Bel 112! laat ze nú komen!' krijgt de moeder te horen. 10 minuten later is de woonkamer vol met profs, de huisarts, ambulanceverpleger en de trauma-arts buigen zich over het kindje. Op straat staat de heli, de motoragent houdt nieuwsgierige buren op afstand. De blauwe kleur gaat langzaam weg, het kindje doet het weer goed. Diana krijgt van de verpleger te horen dat ze het uitstekend heeft gedaan, het kind gaat mee naar het ziekenhuis voor onderzoek naar de oorzaak. Op de gang hoort de moeder dat de huisarts tegen iemand zegt dat hij vind dat er wel erg veel heisa op de been is.........



Op tafel staat een enorme bos bloemen met een lief kaartje eraan, wij hebben aan tafel gezeten en gepraat en gewacht op de telefoontjes van de vader uit het ziekenhuis. Het is die nacht nóg 3 keer gebeurt, personeel was er natuurlijk steeds op tijd bij. Onderzoek door een soort Dr. House toonde aan dat het een soort storing in de hersentjes is; komende 9 maanden een medicijn door de fles, en het kindje is zo goed als zeker genezen.



Diana Post; mijn viendin, Max' moeder, kraamverzorgster en fulltime heldin!!



 



3 opmerkingen: