maandag 5 september 2011

De Berg

Zolang die Polderberg niet naar ons komt gaan wij wel naar de berg.
Zojuist schiet het bordje Venlo langs de auto, we zijn weer in Nederland. Vanochtend vroeg vertrokken vanuit Zuid-Frankrijk terug naar huis.
We waren daar om een reportage te maken over de deelnemers die met de Stichting Mont Ventoux de gelijknamige berg zouden beklimmen.
Bijna 600 deelnemers gingen per racefiets, te voet, hardlopend en zelf met een rolstoel de 1912 meter hoge bult te lijf.
’Het zal pijn gaan doen vandaag, zowel fysiek alsook mentaal’ zo sprak de voorzitter gisterochtend voor de beklimming. Tijdens de minuut stilte die volgde werd duidelijk dat de pijn eruit wil. Door mijn zoeker zie ik veel mensen denken aan dierbaren die ze verloren zijn of gaan verliezen aan kanker. Om geld in te zamelen voor het onderzoek naar kanker zijn ze allemaal bereid om vandaag ook te lijden.
Wij volgen 5 deelnemers op hun weg naar boven. Allemaal hebben ze zo hun redenen om hier te zijn, maar aan de basis ligt dezelfde ziekte.
Eentje fietst naar boven om daar op de top een beetje as van haar, vorig jaar overleden, man in samenzijn met haar 3 kinderen uit te strooien. Ik krijg al een brok in mijn keel als ze het in het voorafgaande interview zegt.
Wonder boven wonder weten we al onze deelnemers op de berg terug te vinden. De fietster die voor haar vriendin 3 keer omhoog gaat, de hardloper, de presentatrice en collega die bijna haar zoontje aan kanker verloor, de handbiker die op armkracht omhoog gaat en de jonge weduwe.
Ik ren met allen het laatste stukje mee de finish over en laat mijn tranen vrijuit gaan. Door de kou en striemende regen op de top zal niemand ze zien. Tussen de druppels door zie ik mijn collega verkleumd Live radioverslag doen van dezelfde prachtige momenten op de finishlijn.
Ik doe deze pittige klus op ervaring en stel mijn ziel open voor alle verhalen en emoties die ik deze week over me heen krijg. Geef knuffels of aanmoedigingen aan mensen die er doorheen zitten en bijna bij de top zijn.
Nooit eerder stond ik zo midden in een reportage met mijn gevoel. Met trots gemaakt, een prachtig stuk over doorzettingsvermogen, saamhorigheid en kracht.