woensdag 22 september 2010

Het is 2020...

Dag lieve Max, je kan inmiddels goed lezen. Dat geeft mij de kans om iets op te biechten..

Op 22 september 2010 heb ik tegen je gelogen. Jij bent gaan slapen met de gedachte dat ik 's nachts jouw speentje aan een ballon heb laten opstijgen zodat hij bij de spenenfee terechtkwam. Samen hebben we met onze ogen dicht gevraagd aan die lieve fee of ze jouw trouwe speentje wil ontvangen en wil geven aan een klein kindje die nu een speentje nodig heeft. Toen heb je er een kusje op gegeven en zachtjes gefluisterd 'dag speentje..'
Ik heb nog even moeten beloven dat de speen echt aan een ballonnetje naar boven zou gaan en ik heb gezegd dat ik dat doe als het nacht is…
Een week eerder was je gevallen en had je een enorme snee in je lip, daar kwam een grote korst op en omdat het zo'n pijn deed kon je je speentje niet in. Al die dagen lag je er mee in je handje in bed.

Nu is je mondje beter en je handje leeg en heb je afscheid genomen van iets wat al sinds je geboorte bij je was..Gelukkig heb je je KoiKoi nog, dat lieve gele vogeltje wat je koestert als ware het je rijkste bezit.
Morgenochtend krijg je een cadeau van de spenenfee en ben je weer een stapje dichterbij die grote jongen die je zo graag wilt worden.. Slaap lekker lieverd.

De Spenenfee (papa)



Max, peentje, KoiKoi en papa in 2008

Geen opmerkingen:

Een reactie posten