Mijn vak..

..is cameraman, een edel vak. Een fotografisch vak dat uitgevoerd dient te worden door vaklieden. Mensen met een scherp oog voor kaderen, perspektief en andere, meer technische, aspecten van dat vak. Scherp zijn, zowel qua concentratie alsook met de camera. Letten op kleur, lichtgebruik en uitsnedes. Een compositie zo maken dat je shot het verhaal ook kan vertellen. Ik hou van mijn vak.

Sinds enige jaren word mijn vak ontsiert door diverse lieden met zogenaamde Camjo camera's. Een Camjo is een CameraJournalist. Van beide beroepen nét niks dus. Camjo wordt te vaak als bezuinigingsmaatregel ingezet. Een journalist op pad sturen met een plastic camera van dito kwaliteit, en dan mag hij of zij het werkje zelf monteren, en we hebben weer een reportage om onze kijkers mee te kwellen. Soms duren die repo's wel 20 minuten, ik vraag je. Frans Bromet draait zich om in zijn stoel 'Maar als ik dít had geweten was ík er nooit mee begonnen' hoor ik hem denken, Bromet is in mijn optiek een cameratechnisch vaardig journalist, die niet de arrogantie heeft te denken dat hij er dan ook nog wel even het geluid bij kan doen. Daarvoor sleept hij keurig een geluidsvrouw achter zich aan. Een uitzondering op de regel dus.

In ons mooie bedrijf hebben een paar visionairs een paar jaar geleden besloten om een paar handenvol journalisten op een peperdure Camjocursus te sturen. Een camjogoeroe spuwde daar een bak flauwe kul over de deelnemers uit waar ons fotografisch hart van zal stilvallen. 'houd de camera voor je borst, dan hou je het zelf veel langer uit' baselde de prutser. Met als gevolg dat we veel te vaak bij mensen in de neusgaten kijken. Als ik mij niet vergis duurde deze toestand 3 dagen, waarna de cursisten vol goede moed de Drentsche kijkers zouden trakteren op de toegevoegde waarde van de camerajournalist. Het ontbreekt vervolgens aan geschikte items voor dit soort werk. Ook is de kijker niet achterlijk en prikt al snel door de amateuristische beeld-en cameravoering heen. Heeft u zich ooit afgevraagt waarom je bij de journaals van NOS en RTL geen camjo stukjes meer tegenkomt? Let wel, ik ben heel kritisch als het gaat om camjogebruik, maar als iets écht nieuws is dan mag het wat mij betreft zelfs uit een mobiele telefoon komen. Als je de kans krijgt een unieke blik op iets te werpen en dat kun je, of mag je, niet maken met een cameraploeg (Kamp Uruzgan bijv.) moet je het óók doen. Maar camjo zien als de redder van televisie en er ondermaatse series mee maken, nee dat is vloeken in de kerk.

Eerder noemde ik al Frans Bromet een uitzondering op de regel dat camjowerk prutswerk is. Er zijn nog meer uitzonderingen, en 1 ervan werkt bij onze omroep. Justin is namelijk door ons bedrijf met een journalistenreis naar China op pad gestuurd. Hij trok daar met mensen van het Drents Museum langs diverse kunstenaars en musea om een indruk te krijgen van wat het Drents Museum over een jaar de bezoeker zal bieden. Ze zijn onder andere geweest bij het terracottaleger. Wat Justin ons laat zien is van grote camjoklasse. Alle shots zijn raak, het geluid is prima en ook de montage is goed verzorgd. Dit soort stukjes zorgen er helaas ook voor dat visionairs van eerder genoemd kaliber denken dat iedereen met een handycam hiermee van een verre reis thuis kan komen. Maar een goede camjo'er is nog geen goede cameraman, gelukkig. Onze Justin komt een heel eind, hij is dan ook nog een goede journalist, zo één die weet hoe je een reportage moet bedenken, uitleggen aan de cameraman en monteren. Dat is niet iedereen gegeven, en als ze er al zijn gaan ze voor een heel ander vak kiezen.

Er zal altijd wel Camjo blijven bestaan, al zie je nu dat het een eigen plaatsje begint te krijgen op internet. Kranten als de Volkskrant en Dagblad van het Noorden hebben er zelfs mensen voor in dienst genomen. We komen ze in ons werk steeds vaker tegen, en in tegenstelling tot de profi cameramensen gaan de krantenhandycammers doodleuk vóór je staan ipv naast je. Maar dat komt weer omdat ze dat hebben geleerd van hun eigen persfotografen.

Ach, ik zie ze niet als bedreiging, integendeel, ik haal er energie uit om zelf méér mijn best te doen om te laten zien hoe het ook kan. Maar ook onder de cameramensen lopen mindere goden rond, en dat zijn de collega's die moeten vrezen voor het werk van mensen als Justin. Volgende week deel 2 van zijn reportage in China, ik zal kijken, maar ik hoop dat ik de volgende keer weer gewoon mee mag.