Het sterke geslacht

Met natte ogen staar ik naar dat kleine bebloede mensje op de buik van mijn vriendin. Ik heb nog net een foto kunnen nemen als de zuster mijn camera uit mijn handen grist en er een schaar in stopt 'hier, knippen moet je...' Aan mij de eer om de fysieke band tussen moeder en dochter te doorbreken, ik moet twee keer knippen om er doorheen te komen, net zo vaak als de gynaecoloog 5 minuten eerder....

Het is 16.04 uur op maandag 18 januari, 3 minuten geleden is onze dochter Isa geboren. In de verloskamer zijn 5 vrouwen en 1 man aanwezig. Op het moment dat de zesde dame zich laat zien is de man in het gezelschap de enige die huilt, hij is dan ineens de enige van het zwakke geslacht. Voor mijn ogen heb ik de vrouw ineens zien worden tot een soort Master of the Universe, oerkrachten die mijn voorstellingsvermogen te boven gaan heb ik mogen aanschouwen.

Eerder die week maakte Diana zich nog een beetje ongerust over de aanstaande bevalling, de bevalling van Max was er 1 van de buitencategorie, zo zwaar kon het niet meer zijn. Jawel hoor, en zelfs nog een beetje meer.

Inmiddels zijn we vier weken en 1 dag verder, het lichaam van mijn held is druk doende geweest om nieuw bloed aan te maken. En het lichaam van mijn versgeboren dochter is alweer 6 ons zwaarder geworden. Het lichaam van vader is toe aan een lange nachtrust maar ik geef niet toe aan mijn klachtjes. Na wat ik op 18 januari heb mogen leren van moeder natuur zal ik nooit meer piepen om pijntjes en zware oogjes.