Hoog bezoek..

'Nee, zelfs niet misschien' zegt de goedlachse Andrea van de Rijksvoorlichtingsdienst. Ze lacht de vraag van mijn verslaggever lief weg, hij vroeg of hij Prinses Maxima wat zou mogen vragen in het voorbijgaan. 'En als ik het toch doe?' .. 'Dan spring ik gewoon voor zijn lens..' Kijk en dan heb ik het weer gedaan, het is wat met die journalisten. Buiten vraagt een zolderkamerartiest van één of andere 112 site of ze vooral hebben gezegd wat we níet mogen doen. Ik antwoord dat hij zich maar gewoon moet gedragen, dan kan iedereen gewoon zijn werk doen. Tot mijn grote blijdschap heeft Andrea deze feut, en de krantencamjoprutsers, de toegang ontzegd. En ik kan vrolijk mijn ding doen rond het voorttrekkende gezelschap. Tot 2 maal toe wil de hoogheid op mijn plekje staan, en na een close encounter maak ik natuurlijk plaats voor haar. De RVD ziet het goedkeurend toe, als ik me gedraag en iedereen de ruimte geef, en bovendien een paar kinderen naar voren duw zodat ze het goed kunnen zien, laten ze me bijzonder ver toe.

Ik beschik dan ook over een enorme Koninklijke ervaring, altijd als er oranje bloed de Drentsche grens overstroomt moet ik er heen. Bij een bezoek van de vorstin liet de RVD mij zo dichtbij komen dat mijn cameramicrofoon feilloos de dialoog opving. Gericht geluid was bij zo'n bezoek uit den boze, dus draai ik het nivo van de cameramicrofoon altijd wat meer op, en dan hoor je ineens dat het echte mensen met echte gesprekjes zijn.

Toen ik vroeger nog op Harer Majesteits Walrus voer verzorgde ik daar als wannabe cameraman het scheepsvideo journaal. Op een zeker moment werd bekend dat Willem Alexander 3 dagen op onze drijvende rioolbuis zou komen logeren, en ik had er wel oren naar om de man te interviewen. Een verzoek met vragen ging op de telex, en kwam terug met de mededeling dat het mocht. 10 vragen, 1 keer uitzenden aan boord, daarna het materiaal wissen onder toeziend oog van mijn commandant. Goed hoor.

Na een buitengewoon slecht interview wat de prins even buitengewoon goed doorstond kwam voor mij de grote vraag; mag ik met de hoogheid op de foto? Tuurlijk antwoordde deze, en zo is mijn enige herinnering an dit moment geboren. Ik was bakker aan boord, en een avond eerder was de kroonprins al koffie bij mij komen drinken, zonder adjudant, gewoon als zichzelf. We praatten over zijn tijd bij de marine, en hoe hij 's avonds met de manschappen de havens in het verre oosten bezocht. Zeg maar een statiegeldbezoek...

Ik geef Andrea een hand, we hebben ons gedragen, de verslaggever weet er een monster-item van maarliefst 4 minuten van te maken. Als het aanbod mager is, dan halen we de lengte wel uit de breedte.

1995 rechts destenis, links de prins