Niks om de nek

Morgen vanaf 10 uur kun je me vinden op het TT circuit van Assen, dan draai ik voor RTV Drenthe de hele week het Champcarjournaal. Komend weekeinde rijd de Amerikaanse tegenhanger van F1 op het mooiste circuit van Nederland. Het is voor het eerst dat deze topklasse autosport ons landje bezoekt, mooi dat we nu in Robert Doornbos een fraaie Nederlandse coureur in die klasse hebben. Bobby D. staat met 53 punten verschil op een mooie tweede plaats in het algemeen klassement. Morgen krijg ik als het goed is ook mijn accreditatie om de nek gehangen. Ik kan zeggen dat zo'n vrijbrief om over de paddock te wandelen mij toch wel 'larger then life' maakt. Ik ben een groot autosportfan, en om bij zo'n festijn in het hol van de leeuw te mogen kruipen is dan natuurlijk wel aardig.

Ik hoop overigens dat ons bedrijf erin geslaagd is om fatsoenlijke accreditatie te organiseren, want zoiets wil wel eens misgaan. Zo ben ik een paar jaar geleden met mijn favoriete sportverslaggeefster afgereisd naar Luik om daar de start van de Tour de France te verslaan, altans, wij bezochten met name Erik Dekker en Karsten Kroon van de Raboploeg. Wij hadden door omstandigheden geen pasje om de nek, dus stonden we, net als de bourgeoisie, achter de hekken. In de buurt van het platform waarvandaan de renners startten voor de proloogtijdrit, hadden we ons al een plaatsje op het balkon van een vriendelijke buurtbewoner geregeld. Onze blonde verslaggeefster vond dit niet goed genoeg en sprong op een zeker moment over een hek en rende de straat over bij het rennerskwartier. '' KOM SNEL EDWIN, DE GENDARMERIE KIJKT NU EVEN NIET!!!!!!!! ".........O,O, was mijn eerste gedachte, maar al snel had ik de hindernis ook genomen, en voor ik het in de gaten had bevonden we ons tussen de renners. We deden ons ding in het rennerskwartier, en begaven ons naar die beroemde helling waarvandaan de beste wielrenners van de wereld hun eerste meters van de Tour startten. Zo stonden we een poosje te draaien aan de rechterzijde, en verbaasde ons erover dat de, toch in zo'n grote getale aanwezige, beveiligers ons onze gang lieten gaan. Op een zeker moment echter werden we aangesproken door een meneer met porto en een keurig zwart uniform. 'Wat we hier in vredesnaam deden?!' blafte de man ons toe...   'Het was leuk zolang het duurde', dachten wij, en we wierpen een blik naar het eerdergenoemde balkon.   'Zie je wel...'   verraadde de blik in de ogen van de appartementbewoner, '...ik zet wel vast koffie'

"Jullie mogen hier helemaal niet staan!!" brieste het pak....."Jullie moeten aan de linkerkant staan, deze kant is voor fotografen.."     'tuurlijk, onze fout excusé monsieur..'

Het duurde nog een half uur tot we echt weggestuurd werden, maar toen waren onze Drenthen Erik en Karsten allang gestart. De reportage was gered, en een lange wandeling terug naar de auto deed ook geen pijn meer, wat een mazzel..

Een beetje brutaliteit kan een verslagje wel redden , maar ik zal toch blij zijn als ik morgen het felbegeerde kaartje om mijn nek heb hangen.