Hiep Hiep voor Lydia

Na het debacle van vorig jaar is nu dan toch prijs; RTV Drenthe wint met de documentaire van Lydia Tuijnman over het Interneringskamp Westerbork de Gouden NL Award. Van harte aan de medewerkers van de serie, morgen taart in de kantine neem ik aan?

ASSEN - De RTV Drenthe documentaire 'Interneringskamp Westerbork' heeft de gouden NL-Award gewonnen. Daarnaast won de documentaire van Lydia Tuijnman de prijs in de categorie Varia TV.

De tweedelige televisiedocumentaire gaat over de jaren waarin Kamp Westerbork een interneringskamp was voor NSB-ers. Drie jaar lang zaten er verdachten van collaboratie. In de documentaire van programmamaker Lydia Tuijnman komen onder meer vier mensen aan het woord die uit eigen ervaring vertellen over het dagelijks leven in het kamp, gebrek aan voedsel en over hoop en wanhoop. De NL Awards zijn onderscheidingen die vanuit de regionale omroepen worden toegekend aan de beste regionale radio en tv-programma's. Woensdag werd bekend wie de awards hebben gewonnen, nadat de documentaire in januari al was genomineerd.
BRON: RTV DRENTHE

Ijsvrees

Durf ik dit wel? Ik zit niet echt gemakkelijk hier. Ik breek nogal snel iets, dus als ik val moet ik goed omrollen en mijn armen en benen intrekken. Ik denk aan Max (zoontje, 2 jaar red.) hij is ook bang als hij hierop zit en erop lopen durft hij al helemaal niet. 'Papa bij!' roept hij dan, en ik moet hem dan naar de weg dragen waar hét niet ligt. Hoe heb ik kunnen instemmen met een week naar dit oord. Allemaal blije mensen in funky pakken die niet bang zijn om iets kapot te vallen, hun baas is daar wel bang voor. En terecht, het is hier levensgevaarlijk!

Het is toch wel hoog, vanaf een afstandje leek het wel mee te vallen. Een lichte glooiing in het landschap, vanaf boven is het dal dieper dan de berg hoog lijkt... Ik zet me af, twee paar ogen vanuit de diepte en 1 paar ogen vanaf de weg kijken verwachtingsvol naar boven. Mijn zwager deed het, Diana deed het ook, dus ik kan niet achter blijven.

De snelheid zit er nu goed in, het 'hobbeltje in de weg' nadert gestaag en voor ik het weet kom ik los van de grond. Nadat ik geland ben begint de slee de slingeren en probeer ik wanhopig de controle te krijgen, de controle die al vanaf boven niet heb gehad. In een flits komt mijn leven van gisterenavond weer voorbij; als ik iets minder Warsteiner had gedronken zou mijn bloed straks sneller stollen.. Als Max de beelden van zijn steunende en bloedende vader in sneeuw ooit maar weer uit zijn herinnering krijgt...

Ik hoor mezelf vloeken, ik glij onderuit en plots word alles stil en wit....... Met mijn bek onder de sneeuw sta ik op en constateer dat alles het nog doet, niets gebroken en geen bloed...

NOG EEN KEER!!!!!